بریده‌هایی از کتاب یک عاشقانه آرام

هیچ‌چیز مانندِ اراده به پرواز، پریدن را آسان نمی‌کند.

زندگی را با کوه، با آسمان، با هدف، با ایمان و عشق، پُر باید کرد، یا باید خالی و پوک و ناقابل نگهش‌داشت و نامِ زندگی را از روی آن برداشت.

عشقِ صادقانه به زن، فاصله‌یی با عشق به وطن ندارد __ گرچه عشقِ نخستینْ حادثه است و دومین ضَرورت. عشقِ به زن، عشقِ به رویش است؛ عشق به رویش، عشقِ به خاک. و عشقِ به خاک، عشق به مردمی‌ست که در خاک زندگی می‌کنند؛ در وطن.

زندگی کنیم __ با برنامه، هدف، و انگیزه‌یی مقبول __ امّا در حال. در حرکت. در عشق. بی نیاز از توسّل به گذشته‌ها.

نگفتن، همان دروغ‌گفتن است __ قدری کثیف‌تر.

خوشبختی را نقدِ نقدْ معامله می‌کنند __ با سکّه‌های اراده، ایمان، کار، عشق...

زندگی، به‌جُز مجموعِ آنچه که انسان در راهِ ساخٮݦݑنش مصرف می‌کند، دروغی‌ست بزرگ.

زندگی، در معمولی‌ترین شکلش می‌تواند زیبا باشد.

از وطن و مردُمِ وطن می‌توان گریخت؛ امّا از چنگِ گندیدگی روحِ خویش، گریختن ممکن نیست. یک روز، در غُربت، به زارزدن خواهدافتاد؛ به ندامتی زارزنان.

تو باید باد، برف، باران، آفتاب، درختان، چشمه‌ها، کوه‌ها و همهٔ بوته‌های خار را دوست داشته‌باشی تا زندگی را دوست داشته‌باشی، تا عشق را...

نمی‌شود بدون یک هُنر، یا حتّی خُرده‌هنر، بدون یک صنعتِ دستی ساده، زندگی را به شیرینی گذراند.

پس‌انداز، یعنی داشتن. داشتن، خوشبختی نمی‌آورد، درست همان‌طور که نداشتن. ثروت، آسایش نمی‌آورد، درست همان‌طور که فقر. شادی را باید بیرونِ خطّهٔ داشتن و نداشتن جست‌وجو کرد.

__ عسل! عشق، بهایی دارد که باید پرداخت. هرجا بشود رایگان خورد و به رایگان‌خوری تفاخر کرد، در میدان عاشقی، این کار ممکن نیست.

همیشه شِبه‌عشق در کنارِ عشق بوده‌است شِبه‌صداقت در کنار صداقت؛ امّا هرگز از رونقِ بازارِ عشق و صداقت چیزی کاسته نشده‌است.

هیچ‌چیز همچون شادیِ شانه‌به‌شانهٔ مادر و پدرْ بچّه‌ها را راضی نمی‌کند.

حرف‌های نو، معمولاً، از کتاب‌های تازه برمی‌آید.

هرگز چیزی به اندازهٔ عادت نفرت‌انگیز نبوده‌است.

از شباهت، به تکرار می‌رسیم؛ از تکرار، به عادت؛ از عادتْ به بیهودگی؛ از بیهودگی به خستگی و نفرت.

ما اگر تمامی لحظه‌های زندگی‌مان را زندگی‌کنیم، دیگر چندان جایی برای خاطره‌های عاشقانهٔ احساسیِ رقّت‌انگیز باقی نمی‌ماند.

ترکِ عشق کنیم، بهتر از آن است که عشق را به یک مُشتْ یادِ بی‌رنگ‌وبو تبدیل‌کنیم؛ یادهای بی‌صدایی که صدا را در ذهنِ فرسودهٔ خویش __ و نه در روح __ به آن می‌افزاییم تا ریاکارانه باورکنیم که هنوز، فریادهای دوست‌داشتن را می‌شنویم.