بریده‌هایی از کتاب یک عاشقانه آرام

احتیاط باید کرد. همه‌چیز کهنه می‌شود، و اگر کمی کوتاهی کنیم، عشق نیز. بهانه‌ها جای حسّ عاشقانه را خوب می‌گیرند.

حکومت‌هایی که معنی دوست‌داشتن را نمی‌فهمند، نفرت‌انگیزند، و نفرت‌انگیزترین چیزی که خداوندِ خدا رُخصت‌داد تا ابلیس به انسان هدیه کند حکومتی‌ست که عشق را نمی‌فهمد.

تاب‌آوردم و سَر فرونینداختم. تاب‌آوردم، چراکه جُرمم فقط خواستن بود، و به این جُرم، بَد می‌کُشند؛ امّا آنکه کُشته می‌شود، سرافکنده کُشته نمی‌شود.

عشق، یعنی پویشِ نابِ دائمی. به سراغِ خستگانِ روح نمی‌آید. خسته‌دل نباش،

سِن، مشکلِ عشق نیست. زمان نمی‌تواند بلورِ اصل را کِدِر کند__ مگر آنکه تو پیوسته برق‌انداختنِ آن را از یاد بُرده‌باشی.

عاشق، زمزمه می‌کند، فریاد نمی‌کشد.

عشقِ به دیگری ضرورت نیست، حادثه است.

عشق، حرکت دو نفر، مشتاقانه، به‌سوی هم نیست، بلکه حرکتِ دو نفر در کنارِ هم است

می‌دانم، عسل، که بخش عمدهٔ هستی، زبان است، و می‌دانم که با کلمه، چه کارها می‌توان کرد؛ امّا ما، در زندگی روزمرّه، امکانِ بهترین گزینش‌ها را، دَمادم، در اختیار نداریم. گاه از سرِ خشم، گاه از سر بی‌خیالی و بی‌قیدی، گاه از سرِ تسامُح، و گاه به دلیل تهاجُمِ یک احساس، واژه‌هایی را به کار می‌بریم که به‌کاربُردنِ آنها جُرم است. احتیاط باید کرد. حُرمتِ هر کلمه، تنها هنگامی آشکار می‌شود که آن کلمه را در جایگاهِ راستینِ خودش به‌کارگیریم نه بر اثر لغزش‌ها.

عاشق «شدن» مسأله‌یی نیست؛ عاشق «ماندن» مسألهٔ ماست: بقای عشق، نه بُروزِ عشق. هر نوجوانی هم گرفتار هیجاناتِ عاشقانه می‌شود؛ امّا آیا عاشق هم می‌مانَد؟ عشق به اعتبارِ مقدارِ دوامش عشق است نه شدّتِ ظهورش...

مطمئن باش که چیزی به نام «بارآوردن» وجودندارد؛ «بارآمدن» وجوددارد، و بارآمدن، محصول اندیشه و ارادهٔ خود توست نه آنچه به تو مُنتقل‌کرده‌اند.

خسته‌شدن و حوصله نداشتن، امّا، به معنای دوست‌نداشتن نیست.

یک روز، همسرِ پیرِ یک باستان‌شناس به من گفت: شوهرم را درست به این دلیل که یک باستان‌شناس است و دائماً با اشیای قدیمی سرگرم است دوست می‌دارم؛ چراکه قدرِ مرا، هر قدر کهنه‌تر می‌شوم، بیشتر می‌داند. حال، مدّت‌هاست که به من به‌عنوان یک ظرفِ بلورِ بسیار نازک نگاه می‌کند، و از من همان‌طور مراقبت می‌کند که از آن تُنگِ قدیمی بالای رَف. او همیشه می‌ترسد که یک نگاهِ بَد هم آن تُنگِ گرانبها را بشکند، همان‌طور که یک صدای مختصرْ بلند، قلبِ مرا.

امّا بگذار خالصانه قبول‌کنیم کوچکیم تا بتوانیم بزرگ‌شویم، عوض‌شویم، رُشد کنیم و دیگری شویم. بزرگ، جایی برای تغییرکردن ندارد. وقتی مظروف، درست به اندازهٔ ظرف بشود، دیگر چگونه تغییری در مظروف ممکن می‌شود جُز ریختن بر زمین و تلف‌شدن؟

برای شادمانه و پُر زیستن، در عصرِ بی‌اعتقادیِ روح، در مِه زیستن ضرورت است.

__ آن گُلِ غریبِ «ساعتی» که روی پُلِ کنار پناهگاه از دَستت افتاد، چطور؟ عجب ساختمانِ پیچیده‌یی داشت. نه؟ __ بله امّا من دوستش نداشتم. شبیهش را باز هم دیدم. زیبا نبود. شلوغ‌بود.

زیبایی، در نداشتنِ برنامه نیست. تو می‌دانی و خوب می‌دانی. زیبایی در داشتنِ برنامه و تمرّدِ گهگاهی از آن است. زیبایی، در نَفْسِ تمرّد است. اگر تو گلدانِ بلوری نداشته‌باشی که یک روز از آن خسته‌شوی تا بتوانی دورش بیندازی یا پنهانش کُنی، این راهِ خلاصی تو از خستگی‌های روزمرّه نیست. گلدانِ بلوری باید تا پنهان‌کردنی ممکن‌شود و رهایی از تکراری.

این مهم است که هیچ‌چیز، هرگز، ما را نشکسته‌است. تو را، و، مرا.

گرانی، مرضِ جوامعی‌ست که همهٔ مردمش تن به تولید نمی‌دهند.

طبیعت، یک عاشقِ کاملِ واقعی‌ست؛ چراکه هرگز خود را تکرار نمی‌کند. دو پاییزِ همرنگ، دو بهارِ همسان، دو تابستانِ همگون، دو زمستانِ مثلِ هم، هرگز، در تمامِ طولِ حیاتِ انسان پیش‌نیامده‌است.