بریده‌هایی از کتاب یک عاشقانه آرام

گرانی، مرضِ جوامعی‌ست که همهٔ مردمش تن به تولید نمی‌دهند.

مردم ما می‌دانند که در تَنِ سکوت، چگونه زهری جاری‌ست.

شاعر که نباید قطعاً شعری گفته‌باشد. شعرآفریدن، بسیار کم از آن است که شعر را زندگی‌کنیم. یک پردهٔ نقّاشیِ بسیار زیبا، سوای آن است که زندگی را به یک پردهٔ نقّاشیِ زیبا تبدیل‌کنیم.

__ تاریخ، هرگز به ما مردم لبخند نزده‌است __ حتّی در بهترین شرایط. تهاجُم از پی تهاجم.

انسان، وقتِ بسیار زیادی را می‌سوزاند و تباه می‌کند. ما هرچه بخواهیم، می‌توانیم بشویم. استعداد، بزرگ‌ترین دروغی‌ست که انسان، به خویش گفته‌است.

هرگز آرزوی زندگیِ دیگری را نداشته‌ام؛ هرگز، به‌راستی هرگز __ گرچه در متن این زندگی، روزها و شب‌هایی را داشته‌ام که درد، از لبهٔ همه‌سوی این ظرف، سرریز کرده‌است، و تنها های‌های گریه توانسته مرا چنان تخلیه‌کند که اندیشهٔ سرشار از دنائتِ خودکشی را از سرم برانم. هرگز آرزوی زندگیِ دیگری را نداشته‌ام...

هر بچّه‌یی این را می‌داند که آدمیزاد باید کارش را دوست داشته‌باشد؛ امّا زندگی، در روزگار ما، غالباً آنگونه نیست که کارِ مطلوب و دوستْ‌داشتنی از راه برسد و ما را درآغوش‌بگیرد. این ماییم که باید به هر کاری که گماشته می‌شویم آن کار را به صورتی دلخواه درآوریم، یا در خطِّ رسیدن به کاری دلخواه، کارِ نادلخواه را موقتاً تحمّل‌کنیم

اوّل اینکه چرا عشقِ به دیگری، چیزی از تَن نخواهد؟ استادِ من __ فروزانفَر __ می‌فرمود: دو نیمهٔ یک سیب، اگر بخواهند کاملاً یکی شوند، باید که هیچ فاصله‌یی بین خود باقی‌نگذارند. دوّم اینکه عشق، ترکیبی‌ست دلپسند از عین و ذهن __ که هر دو متعلّق به روزمرّگی‌هاست.

آیا عشق، اگر چیزی از تَن نخواهد، یک تجربهٔ ماندگارِ ذهنی نیست؟ تخیّلِ خالص. جنونِ مجنون. «لیلی من از تو هیچ زیانی ندیده‌ام. زیرا که تو چکیده‌یی از خاطرِ منی. زیرا که من ز خویشْ تو را آفریده‌ام...»

نرسیدن به قُلّه با انکارِ قُلّه یکی نیست؛ و انکارِ قُلّه، هرگز، هیچ قُلّهٔ رفیعی را نمی‌ساید. ناتوانی من و تو در رسیدن به گواراترین چشمه‌ها، دلیل بر این نیست که به گواراترین چشمه‌ها نمی‌توان رسید.

وظیفهٔ من و تو این نیست که همه‌چیز را تغییربدهیم و درست‌کنیم. وظیفهٔ من و تو، اعتقادِ راسخِ ضربه‌ناپذیر به این مهمّ است که همه‌چیز، بدون تردید، قابل‌تغییر است و از نو ساختن...

عظمت، در یکنواختی حرکت نیست، در تداومِ حرکت است، در باقی‌ماندنِ میل به حرکت، در ایمان به حرکت، و بازگشتِ به حرکت.

تو از من می‌خواهی که شادمانه و پُر زندگی‌کنم. نه؟ برای شادمانه و پُر زیستن، در عصرِ بی‌اعتقادیِ روح، در مِه زیستن ضرورت است.

عشقِ به دیگری ضرورت نیست، حادثه است. عشقِ به وطن، ضرورت است، نه حادثه. عشقِ به خدا ترکیبی‌ست از ضرورت و حادثه.

هیچ‌چیز، دیگر، تا مدّت‌ها، شبیه خودش نشد. یعنی بود؛ امّا نمی‌گذاشتند بشود: کار، عشق، آرامش، آزادی...

عشقِ به دیگری ضرورت نیست، حادثه است. عشقِ به وطن، ضرورت است، نه حادثه. عشقِ به خدا ترکیبی‌ست از ضرورت و حادثه.

برای شادمانه و پُر زیستن، در عصرِ بی‌اعتقادیِ روح، در مِه زیستن ضرورت است.

مِه اگر آن‌طور که من تخیّل می‌کنم باشد، دیگر از نگاه‌های چرکین، قلب‌های کِدِر، و رفتارهایی که آنها را «رذیلانه» می‌نامیم، گِلِه‌مند نخواهیم‌شد.

«دو کوزهٔ بی‌جان را هم اگر یک عمر کنار هم بگذاری، گاهی سرهایشان به هم می‌خورد و درد می‌گیرد. مهم این است که هیچ سری نشکند و لب‌پَر نشود».

__ با خواهنده‌یی چون تو، اگر نخواهد که زندگی‌کند، تنها چرایی‌اش در این است که شایستهٔ تو نیست؛ رهایش کُن!