بریده‌هایی از کتاب مربیگری موفق؛ اصول و تکنیک‌ها

تفاوت مربیگری با روان‌شناسی ‫رشته روان‌شناسی به دنبال فهم پیشینه رفتار انسان و کاهش ناسازگاری، ناتوانی و ناراحتی و افزایش انطباق پذیری، سازگاری و رشد شخصیتی مراجع است. در روان‌شناسی تمرکز بر درمان انواع مشکل‌های روانی و شخصیتی مراجع است از این رو روان‌شناسی به واکاوی و نگاه به گذشته فرد توجه زیادی دارد. ‫مربیگری فرایندی درمانی نیست و تنها به ارتقای کیفیت زندگی و تحول درونی مراجع توجه دارد. در مربیگری مراجع به عنوان فردی توانمند شناخته می‌شود که پتانسیل حل مشکل‌های خود را دارد. مربیگری بر عمل در زمان حال و برنامه‌ریزی برای آینده و رسیدن به اهداف مراجع تاکید دارد و از این رو به شخم زدن گذشته نپرداخته و تلاشی بر درمان مشکل‌های روان‌شناختی و یا حل نقاط ضعف مراجع ندارد.

در روند مربیگری مربی فقط به کلماتی که از دهان مراجعان بیرون می‌آید گوش نمی‌دهد بلکه مشتاق است تا حقیقتی که در پشت کلمه‌های او پنهان شده است را شناخته و به عمق افکار، خواسته‌ها، باورها و ارزش‌های مراجعانش پی ببرد. روند مربیگری در تلاش است تا خود را با احساسات، افکار، انرژی و خواسته‌های مراجعان هماهنگ کرده و به آن‌ها کمک کند تا به وجود جواهراتی که در وجودشان قرار دارد، پی ببرند.

در روند مربیگری افراد می‌توانند برای پیشرفت و ارتقا عملکرد خود در زندگی فردی، اجتماعی، شغلی و حتی عاطفی از کمک مربی خود بهره بگیرند.

کسانی که به مهارت‌های مربیگری مجهزند اغلب ثبات احساسی بیش‌تری داشته، دیگران را کم‌تر قضاوت کرده و به ندرت دچار بحران‌های شدید در زندگیشان می‌شوند. آن‌ها نسبت به دیگران خوشحال‌تر بوده، از زندگی خود لذت بیش‌تری برده و راحت‌تر از دشواری‌های زندگی عبور می‌کنند.

صداقت: داشتن صداقت یکی از خصوصیت‌های مهم برای مربی به شمار می‌رود.

مربی نمی‌تواند زندگی دوگانه‌ای داشته و خود به آنچه که می‌گوید عمل نکند.