بریده‌هایی از کتاب ربکا

ما آن ضرب‌المثل قدیمی را که شنیده‌اید: از یاد برود هر آنکه از دیده برفت. اگر آدم‌ها نباشند که درباره‌شان صحبت بشود، دیگر حرفی زده نمی‌شود. کار دنیاست دیگر.»

«من زیادی به فکر ماندرلی بودم. بیشتر از هر چیز دیگر به آن اهمیت می‌دادم. اما چنین عشقی موجب شکوفایی نمی‌شود. در کلیسا دربارۀ آن وعظ نمی‌کنند. مسیح چیزی در مورد سنگ و دیوار و آجر نگفته، از عشقی که انسان به ملک و زمین‌اش دارد، سخنی به میان نیاورده. چنین عشقی در مرام مسیحیت نمی‌گنجد.»

ـ هر موقع دلت خواست پیش ما بیا. در خانوادۀ ما کسی منتظر دعوت نمی‌ماند. زندگی کوتاه‌تر از آن است که دائم برای هم کارت دعوت بفرستیم.

مردها ساده‌تر از آن هستند که فکر می‌کنی، بچۀ شیرینم. اما ذهن پیچیدۀ زن‌ها همه را گیج می‌کند.

کاش دانشمندان می‌توانستند دستگاهی اختراع کنند که خاطرات را مثل عطر توی یک بطری حفظ کنند. آن‌وقت می‌شد هر زمان که آرزو کردیم بطری را برداریم و آن لحظه را دوباره زندگی کنیم.

ما هرکدام در وجودمان شیاطینی داریم که بارها به ما حمله‌ور شده و شکنجه‌مان می‌دهند، و چاره‌ای جز مبارزه نداریم. اما ما بر شیاطین درونی خود پیروز شده‌ایم، یا دست‌کم خودمان این‌طور فکر می‌کنیم.

از او می‌گریختم، شب‌ها و روزها از او می‌گریختم، زیر طاق سال‌ها از او می‌گریختم، در پیچ‌وخم روح و پشت بخار اشک‌هایم پشت خنده‌های بی‌امان، خودم را از او پنهان می‌کردم.

فکر می‌کنم برخی بر این باورند که رنج‌کشیدن، انسان را نیرومند‌تر می‌کند و برای پیشرفت در دنیا باید آزمون آتش را از سر گذراند.

از او می‌گریختم، شب‌ها و روزها از او می‌گریختم، زیر طاق سال‌ها از او می‌گریختم، در پیچ‌وخم روح و پشت بخار اشک‌هایم پشت خنده‌های بی‌امان، خودم را از او پنهان می‌کردم. به سمت چشم‌اندازهای امید، شتابان و از توان‌افتاده، می‌رفتم در اعماق دره‌های ژرف و هراسناک ترس از آن دو پای قدرتمندی که مرا همواره تعقیب می‌کرد، می‌گریختم

به نظرتان مرده‌ها برمی‌گردند تا زنده‌ها را تماشا کنند؟»