بریده‌هایی از کتاب ربکا

دلم می‌خواست به عقب برگردم و بار دیگر لحظات خوب را تجربه کنم، اما با خودم فکر می‌کنم اگر چنین کاری ممکن بود، دیگر آن لحظات مثل سابق نبودند.

گاهی شماره‌های قدیمی نشریۀ فیلد( ۳ ) به دستم می‌رسید و مرا از این جزیرۀ خالی به بهار انگلستان می‌برد

«کاش دانشمندان می‌توانستند دستگاهی اختراع کنند که خاطرات را مثل عطر توی یک بطری حفظ کنند. آن‌وقت می‌شد هر زمان که آرزو کردیم بطری را برداریم و آن لحظه را دوباره زندگی کنیم.»

حتی پس از سپری شدن دو شب، چیزی از ما در آن محل به‌جا می‌ماند، البته نه چیزی مادی مثل سنجاق سر، شیشۀ خالی آسپرین، یا دستمالی زیر بالش؛ چیزی تمام‌نشدنی مانند لحظه‌ای از زندگی ما، فکر و احوالات ما.

افراد بزرگسال می‌توانند با اعتمادبه‌نفس، به‌راحتی و با صورتی خندان دروغ بگویند، اما در سنین نوجوانی و آغاز جوانی، یک فریبکاری ناچیز، هم زبان گوینده‌اش را به لکنت وا می‌دارد و هم او خود را محکوم به عذاب می‌بیند.

برای باخبر شدن از نتیجۀ مسابقۀ فوتبال آمریکایی، باید چندین روز منتظر می‌ماندیم.

انسان در خانۀ خالی به همان اندازه احساس تنهایی می‌کند که در هتلی پر از جمعیت.

با آنکه مشتاق شنیدن حرف‌هایش بودم، در سکوتش نیز احساس خوشبختی می‌کردم. حرف زدن یا نزدنش تغییری در احوال من ایجاد نمی‌کرد. تنها دشمن من، ساعت آونگ‌داری بود که عقربه‌هایش با سرعتی اجتناب‌ناپذیر به عدد یک نزدیک می‌شد

دیشب خواب دیدم به ماندرلی(۱) برگشته‌ام. نزدیک درِ نرده‌ای باغ که رو به خیابان بود و عبور از آن غیرممکن می‌نمود، ایستاده بودم و از پشت درِ بزرگ که با قفل و زنجیر بسته شده بود نگهبان را صدا می‌کردم، اما جوابی نمی‌شنیدم. با دقت از میان نرده‌های در نگاه کردم، اتاق نگهبان خالی بود. دودی از دودکش بلند نمی‌شد و پنجره‌های باز و کوچک مشبک نشان می‌داد که خانه متروکه است. بعد مثل همۀ کسانی که خواب می‌بینند، ناگهان با نیرویی فوق‌طبیعی، همچون شبح، از لای در عبور کردم. راه ورودی با پیچ‌وخم‌های همیشگی‌اش در

هر موقع دلت خواست پیش ما بیا. در خانوادۀ ما کسی منتظر دعوت نمی‌ماند. زندگی کوتاه‌تر از آن است که دائم برای هم کارت دعوت بفرستیم.