بریده‌هایی از کتاب محدودیت صفر، آیین بخشش

تصور کنید که در هر دست‌تان سنگ بزرگی گرفته‌اید. اگر من بخواهم به شما مقداری پول بدهم، باید ابتدا سنگ‌ها را کنار بگذارید. همین موضوع به الگوها و تعصبات ما، ارزش‌ها و داده‌های جهان نیز اعمال می‌شود. کلید توانایی دریافت چیزی، توانایی رها کردن چیز دیگری است، در ایمان به این‌که ما در صورت رها کردن آسیب یا خسارتی نمی‌بینیم.

لطفاً برای همهٔ این پرسش‌ها هواُپونوپونو انجام داده و خودتان و هر کس دیگری را که به هر شکلی در مشکل سهم دارد بی‌قیدوشرط ببخشید. پس از اینکه خودتان، و بنابراین زمین را از خودتخریبی به جایگاه عشق حرکت دادید، الگو را تغییر داده و به‌دنبال امکانات بگردید. از خودتان بپرسید: اگر چیزی بود که من می‌توانستم انجام دهم که از طریق آن بخشی از راه‌حل باشم، آن چه بود؟ فقط توجه خود را از مشکل دور کرده و به راه‌حل معطوف کنید. همه ما در سفری مشترک هستیم. خود را شفا دهید، و بدین طریق جهان را شفا دهید،

می‌توانیم با خودمان آغاز کنیم: اگر چیزی شما را آزار می‌دهد، اگر شما می‌خواهید چیزی را بهبود بخشید یا چیزی را روی این سیاره به هماهنگی برسانید، لطفاً چهار پرسش زیر را از خودتان بپرسید: ۱. مشکل، مال چه کسی است؟ ۲. مشکل، چه کسی است؟ ۳. قدرت در دست چه کسی است؟ ۴. مسئولیت بر عهدهٔ چه کسی است؟

هواُپونوپونوی سنتی، مثل کنفرانس خانوادگی به ۱۳ مرحله تقسیم می‌شود و در نگاهی کلی می‌توان آن را به چهار بخش تقسیم کرد. پیش‌نیازهای موفقیت، هدف مشترک (که می‌خواهیم به آن دست یابیم) و آرزوی مشترکش برای بالیدن است. اساساً محافظت از کودکان، حیوانات و گیاهان، رودخانه‌ها و کوه‌ها از درجهٔ اول اهمیت برخوردارند. زمین متعلق به همه است و حفظ آن اولویت اول است.

محل کار ما نیز نوعی خانواده است. بسیاری از افراد وقت بیشتری در محل کار خود می‌گذرانند تا در خانه، و احساسات‌شان را با همکاران‌شان بیشتر از خویشاوندانشان در میان می‌گذارند. آیا همکار شما مشکلی دارد، رئیس دل و دماغ ندارد، یا کسی مورد آزار قرار گرفته است؟ مشکل متعلق به کیست؟ مدرسه هم همین‌طور، آن هم نوعی خانواده است. اگر دانش‌آموزی به اندازهٔ کافی در تعاملات شرکت داده نشده باشد، می‌تواند برای جلب توجه دیگران، برای هم کلاسی‌اش دردسر درست کرده یا معلمش را به مرز جنون بکشاند.

هواُپونوپونو در عمل هواُپونوپونو به عنوان کنفرانس خانوادگی خانوادهٔ هاواییایی «اوهانا» نامیده می‌شود، یعنی «چند گیاه با ریشهٔ مشترک» و به قول معروف «اگر یکی از افراد خانواده مشکلی داشته باشد، آن مشکل متعلق به همهٔ افراد خانواده است». بله، این قابل‌درک است. آیا وقتی یکی از عزیزان‌مان از چیزی رنج می‌برد، می‌توانیم شاد و در آرامش باشیم؟ نه، ما همه به هم متصلیم. ما از طریق افکار، قلب‌ها و ژن‌هایمان با هم پیوند داریم. شاید شما در یک جلسهٔ درمانی خانوادگی شرکت کرده باشید و متوجه شده باشید که چقدر حتی با افرادی که کاملاً با آن‌ها بیگانه هستید، مرتبطید.

من با مرور همهٔ مشکلات شخصی گذشته‌ام، می‌توانم ببینم که دشمنانم هم درست مانند من در پی درک متقابل بوده‌اند. اگر با دیگران با حس همدردی محض، بدون سرزنش یا تشویق برخورد کنید، آن‌ها برخورد تدافعی نخواهند داشت. چه بسیار زمان‌هایی که من وارد جنگ شدم یا استقامت کردم چون احساس می‌کردم من را آن‌طور که باید درک نکرده‌اند. راز موفقیت فرآیند حل مسألهٔ هواُپونوپونو در قدم برداشتن به‌سوی گذشته و قدردانی از همگان است. از طریق فقدان قضاوت، جهان می‌تواند در هماهنگی پیش رود و راه‌حل‌های جدید و غیرمنتظره‌ای برای ما به ارمغان بیاورد. این را امتحان کنید! کتاب آموزه‌های بودا می‌گوید: «شخصی

بخشش یک پادزهر فیزیکی و ذهنی مؤثر برای سمّ است. افکار منفی جسم ما را مسموم می‌کنند. ابتدا روح و سپس بدن مسموم می‌شود. استرس مداوم، ناشکیبایی و خُلق بیمار جسم را افسرده و سلول‌ها را بیمار می‌کند. پیری زودرس، فقدان انگیزه و افسردگی پیامدهای معمول آن هستند. روحی که همواره بار گناهان را بر دوش می‌کشد افسرده می‌شود، اما اگر ما خودمان را دوست داشته باشیم و به رغم لغزش‌های گذشته خود را ببخشیم، سیستم ایمنی‌مان را تقویت کرده و جوان‌تر می‌شویم

درست همان‌طور که یک قطره از آب اقیانوس همهٔ مشخصه‌های شیمیایی و اجزای اقیانوس را در خود دارد، ما نیز در هشیاری خالص خود همهٔ صفت‌های خداوند را، هر چند در مقیاس کوچک داریم. ما در کیفیت مانند خداییم، اما در کمیت متفاوتیم. بنابراین من و شما موجوداتی مادی نیستیم که یک تجربهٔ معنوی داریم؛ برعکس ما در ذات خود موجودات غیرفیزیکی و روحانی هستیم که تجربه‌ای مادی داریم و همگی خود را در سفری مشترک می‌بینیم.

ما چیزی ورای این جسم فیزیکی هستیم؛ از اندیشه‌هایمان هم فراتر هستیم. ما این جسم نیستیم بلکه دارای آن هستیم. ما افکارمان هم نیستیم بلکه دارای آن‌ها هستیم و حتی آن‌ها هم مال ما نیستند بلکه بازتابی از مثلاً تیترهای یک روزنامهٔ بسیار بزرگ هستند. ما، شما و من، حیوانات و سیّارات، موجوداتی روحانی هستیم. هستهٔ هویت حقیقی ما خداوند است. آن‌چیزی است که پیر نمی‌شود، همیشه وجود داشته و وجود خواهد داشت. در عبری این شرارهٔ غیرمادی الهی «اودم» و در سنسکریت «آتما» نامیده می‌شود. این مفهوم هونایی «کِین» یعنی روحِ روحِ خداوند نام دارد.