بریده‌هایی از کتاب محدودیت صفر، آیین بخشش

محل کار ما نیز نوعی خانواده است. بسیاری از افراد وقت بیشتری در محل کار خود می‌گذرانند تا در خانه، و احساسات‌شان را با همکاران‌شان بیشتر از خویشاوندانشان در میان می‌گذارند. آیا همکار شما مشکلی دارد، رئیس دل و دماغ ندارد، یا کسی مورد آزار قرار گرفته است؟ مشکل متعلق به کیست؟ مدرسه هم همین‌طور، آن هم نوعی خانواده است. اگر دانش‌آموزی به اندازهٔ کافی در تعاملات شرکت داده نشده باشد، می‌تواند برای جلب توجه دیگران، برای هم کلاسی‌اش دردسر درست کرده یا معلمش را به مرز جنون بکشاند.

هواُپونوپونو در عمل هواُپونوپونو به عنوان کنفرانس خانوادگی خانوادهٔ هاواییایی «اوهانا» نامیده می‌شود، یعنی «چند گیاه با ریشهٔ مشترک» و به قول معروف «اگر یکی از افراد خانواده مشکلی داشته باشد، آن مشکل متعلق به همهٔ افراد خانواده است». بله، این قابل‌درک است. آیا وقتی یکی از عزیزان‌مان از چیزی رنج می‌برد، می‌توانیم شاد و در آرامش باشیم؟ نه، ما همه به هم متصلیم. ما از طریق افکار، قلب‌ها و ژن‌هایمان با هم پیوند داریم. شاید شما در یک جلسهٔ درمانی خانوادگی شرکت کرده باشید و متوجه شده باشید که چقدر حتی با افرادی که کاملاً با آن‌ها بیگانه هستید، مرتبطید.

من با مرور همهٔ مشکلات شخصی گذشته‌ام، می‌توانم ببینم که دشمنانم هم درست مانند من در پی درک متقابل بوده‌اند. اگر با دیگران با حس همدردی محض، بدون سرزنش یا تشویق برخورد کنید، آن‌ها برخورد تدافعی نخواهند داشت. چه بسیار زمان‌هایی که من وارد جنگ شدم یا استقامت کردم چون احساس می‌کردم من را آن‌طور که باید درک نکرده‌اند. راز موفقیت فرآیند حل مسألهٔ هواُپونوپونو در قدم برداشتن به‌سوی گذشته و قدردانی از همگان است. از طریق فقدان قضاوت، جهان می‌تواند در هماهنگی پیش رود و راه‌حل‌های جدید و غیرمنتظره‌ای برای ما به ارمغان بیاورد. این را امتحان کنید! کتاب آموزه‌های بودا می‌گوید: «شخصی

بخشش یک پادزهر فیزیکی و ذهنی مؤثر برای سمّ است. افکار منفی جسم ما را مسموم می‌کنند. ابتدا روح و سپس بدن مسموم می‌شود. استرس مداوم، ناشکیبایی و خُلق بیمار جسم را افسرده و سلول‌ها را بیمار می‌کند. پیری زودرس، فقدان انگیزه و افسردگی پیامدهای معمول آن هستند. روحی که همواره بار گناهان را بر دوش می‌کشد افسرده می‌شود، اما اگر ما خودمان را دوست داشته باشیم و به رغم لغزش‌های گذشته خود را ببخشیم، سیستم ایمنی‌مان را تقویت کرده و جوان‌تر می‌شویم

درست همان‌طور که یک قطره از آب اقیانوس همهٔ مشخصه‌های شیمیایی و اجزای اقیانوس را در خود دارد، ما نیز در هشیاری خالص خود همهٔ صفت‌های خداوند را، هر چند در مقیاس کوچک داریم. ما در کیفیت مانند خداییم، اما در کمیت متفاوتیم. بنابراین من و شما موجوداتی مادی نیستیم که یک تجربهٔ معنوی داریم؛ برعکس ما در ذات خود موجودات غیرفیزیکی و روحانی هستیم که تجربه‌ای مادی داریم و همگی خود را در سفری مشترک می‌بینیم.

ما چیزی ورای این جسم فیزیکی هستیم؛ از اندیشه‌هایمان هم فراتر هستیم. ما این جسم نیستیم بلکه دارای آن هستیم. ما افکارمان هم نیستیم بلکه دارای آن‌ها هستیم و حتی آن‌ها هم مال ما نیستند بلکه بازتابی از مثلاً تیترهای یک روزنامهٔ بسیار بزرگ هستند. ما، شما و من، حیوانات و سیّارات، موجوداتی روحانی هستیم. هستهٔ هویت حقیقی ما خداوند است. آن‌چیزی است که پیر نمی‌شود، همیشه وجود داشته و وجود خواهد داشت. در عبری این شرارهٔ غیرمادی الهی «اودم» و در سنسکریت «آتما» نامیده می‌شود. این مفهوم هونایی «کِین» یعنی روحِ روحِ خداوند نام دارد.

بخشش یک پادزهر فیزیکی و ذهنی مؤثر برای سمّ است. افکار منفی جسم ما را مسموم می‌کنند. ابتدا روح و سپس بدن مسموم می‌شود. استرس مداوم، ناشکیبایی و خُلق بیمار جسم را افسرده و سلول‌ها را بیمار می‌کند. پیری زودرس، فقدان انگیزه و افسردگی پیامدهای معمول آن هستند. روحی که همواره بار گناهان را بر دوش می‌کشد افسرده می‌شود، اما اگر ما خودمان را دوست داشته باشیم و به رغم لغزش‌های گذشته خود را ببخشیم، سیستم ایمنی‌مان را تقویت کرده و جوان‌تر می‌شویم.

بخشش ما را آزاد می‌کند، ما را از بارهایی که نمی‌توانیم حمل کنیم یا مایل به حمل آن نیستیم رها می‌کند. چه کسی می‌خواهد با یک کوله‌پشتی بزرگ روی شانه‌هایش، انباشته از مشکلات، ترس‌ها و تعارض‌های قدیمی زندگی کند؟ بخشش زندگی را آسان‌تر کرده و شفا می‌بخشد. مهم‌تر از همه این‌که بخشش هدیه‌ای است که ما به خودمان می‌دهیم.

همه ما در سفری مشترک هستیم. خود را شفا دهید، و بدین طریق جهان را شفا دهید،

خداوند در میان صخره‌ها می‌خوابد، در میان گیاهان رؤیا می‌بیند، در میان حیوانات بیدار می‌شود و در میان انسان‌ها دست به عمل می‌زند. ضرب‌المثل هندی