بریده‌هایی از کتاب گرگ بیابان

هریک از این افراد، در بخشی از روح خویش، به خوبی می‌داند که هرچند خودکشی می‌تواند یکی از راههای گریختن و رها شدن به حساب بیاید، ولی در واقع مفری اضطراری، نادرست و نامشروع است که بر حسب ضرورت در برابر انسان قرار می‌گیرد. هریک از این افراد، به درستی می‌داند که راه بهتر، اجازه دادن به زندگی برای غلبه کردن و پیروز شدن است، و نه پایان دادن به آن.

هری مورد نفرت عامه نبود و دوستان زیادی داشت که او را دوست داشتند، به خانه‌های خود دعوت می‌کردند، به او هدیه می‌دادند، و نامه‌های زیبا برای او می‌نوشتند، ولی کسی بیشتر از این حد، به او نزدیک نمی‌شد، رابطه‌ای مداوم با او برقرار نمی‌کرد، و نمی‌خواست و نمی‌توانست شریک زندگی او شود. در فضایی خالی از آرزو و اشتیاق زندگی می‌کرد و این امر، مهمترین ویژگی زندگی او به حساب می‌آمد.

به هیچکس اجازه نمی‌داد به او فرمان دهد و هرگز از کسی اطاعت نمی‌کرد. آزاد و منزوی، بر کارها و رفتار خود نظارت داشت، زیرا تردیدی نداشت که انسان قدرتمند، با انگیزه‌های شخصی و درونی، می‌تواند به آنچه آرزو دارد، دست یابد.

شد. در میان این افراد، تفکری خطرناک و هراس‌آور رایج است که در نتیجه آن، سراسر زندگی خود و سایر انسانها را یک شوخی زشت، سقط جنین خشن و بدفرجام مادر نخستین، یا فاجعه ملالت‌آور طبیعت می‌انگارد.

زندگی آنها، زیستن نیست، شکل و قالبی ندارد، و خواه قهرمان و هنرمند باشند، یا در زمره قضات، پزشکان، کفاشان و آموزگاران محسوب شوند، زندگی آنها همواره سرشار از جنبش و خروش، بدبختی، و پریشانی ناشی از درد و رنج فراوان است.

آن مرد در دوران کودکی، فردی سرکش، بی‌قرار و بی‌نظم بوده است

شاید دلیل این ناخشنودی می‌توانست آگاهی یا تصور آگاهی از این واقعیت باشد که انسان نیست، بلکه گرگی برخاسته از بیابان است.

ای دیوار! آسوده بخواب! تو را از این خواب بیدار نمی‌کنم. زمانی فرا خواهد رسید که تو را تخریب یا مزین به تابلوهای تجارتخانه‌ای کنند که حکایت از طمع دارد. ولی تو همچنان پابرجا، زیبا و رازدار خواهی ماند و همچنان محبوب من خواهی بود!

آیا همه اینها توهمی مرده نیست که ما چند دیوانه، همچنان آنها را اصیل و جاندار می‌پنداریم؟ آیا اینها هرگز اصیل و جاندار نبوده‌اند؟ آیا آنچه را ما دیوانگان با تلاش فراوان می‌جستیم، شبحی بیش نیست؟

آیا ما تنها اقلیتی احمق در میان تعدادی از بیماران عصبی به حساب می‌آییم که فردا مورد تمسخر قرار خواهیم گرفت و به فراموشی سپرده خواهیم شد؟