بریده‌هایی از کتاب مسئله اسپینوزا

وقتی بدن بمیرد، نفس هم می‌میرد. جهان آخرتی در کار نیست. من اجازه نمی‌دهم که خاخام‌ها یا هیچ کس دیگری مرا از تعقل منع کند، چون فقط به واسطهٔ عقل است که ما به وجود خدا پی می‌بریم

دین باید از سیاست جدا باشد. بهترین حاکمی که می‌توان تصور کرد رهبری است که آزادانه انتخاب شده باشد، قدرتش با مجلسی که آزادانه انتخاب شده است محدود شود، و در جهت صلح عمومی، امنیت و بهبود جامعه عمل کند.

من در میان کسانی هستم که با ذات من مخالف‌اند؛ و بدون آن‌که تغییری اساسی در خودم ایجاد کنم به سختی می‌توانم خودم را با آنان وفق دهم.

«زیگموند فروید جایزهٔ گوته را دریافت کرد.» جایزهٔ گوته، بزرگ‌ترین جایزهٔ علمی و ادبی آلمان، در ۲۸ اوت ۱۹۳۰، در فرانکفورت و در جشن بزرگی که به مناسبت سالروز تولد گوته برگزار شده بود، به زیگموند فروید اختصاص یافت. جایزهٔ پولی آن ۱۰ هزار مارک بود ... متخصصانِ برجسته روانکاوی زیگموند فروید یهودی را به کلی رد کرده‌اند. اگر یهودستیز بزرگ، گوته، بفهمد جایزه‌ای که به نام او بوده به یک یهودی داده شده است، در گور خواهد لرزید. آلفرت روزنبرک در فولکیشر بئوباختر

مُهرِ گذشته ماندگار بود، پاک نمی‌شد؛ گذشته حال را رنگ‌آمیزی می‌کند و تأثیر بسیاری بر اعمال و احساسات دارد. بنتو با وضوحی بیش از گذشته دریافت که افکار و احساساتِ ناخودآگاه بخشی از شبکهٔ علّی‌اند. پس خیلی چیزها روشن شده بود: قدرتی که فرانکو برای شفابخشی داشت، کشش شیرین و پرقدرت

و متون مقدس «کلام خدا» است؟ اسپینوزا، با نثر قدرتمند و با بیان این ادعا که کتاب مقدس صرفاً شامل حقیقت روحانی ـ یعنی تمرین عدالت و نیکوکاری ـ است، نه حقایق زمینی، چنین تصوری را بر باد داده است.

اسپینوزا اصرار می‌کند همهٔ کسانی که قوانین دنیوی در کتاب مقدس پیدا می‌کنند، یا در اشتباه‌اند یا خودخواه.

اسپینوزا از دین به عنوان «دستمال رازهای مضحک» صحبت می‌کند که انسان‌هایی را به خود جلب می‌کند که «عقل را تحقیر می‌کنند». آلفرت به نفس‌نفس افتاده بود. چشمانش از تعجب گرد شده بود. یهودیان «ملت برگزیدهٔ خداوندند؟ اسپینوزا می‌گوید: «بی‌معناست.» اسپینوزا می‌گوید با خواندن صادقانهٔ قوانین موسی آشکار می‌شود که خداوند فقط با انتخاب سرزمینی کوچک که در آن در صلح و صفا زندگی کنند به آن‌ها عنایت داشته است.

«ترس خرافه را می‌پرورانَد.» و: «افراد ضعیف و حریص از روی بدبختی از عبادت استفاده می‌کنند و اشک‌های زنانه می‌ریزند تا از خداوند درخواست کمک کنند.» چطور یک یهودی قرن هفدهمی این کتاب را نوشته است؟ این‌ها عبارات یک آلمانی قرن بیستمی است!

آن‌ها ما را با بیم و امید کنترل می‌کنند: ترس از زندگی پس از مرگ و امید به این‌که اگر ما به شکل خاصی زندگی کنیم  زندگی‌ای که برای جامعهٔ کنیسه خوب باشد و قدرت خاخام‌ها را تداوم بخشد ـ آن‌گاه در بهشت زندگی‌ای سعادتمندانه خواهیم داشت.»