بریده‌هایی از کتاب عاشقی جرم قشنگی است

گرچه در دورترین شهر جهان محبوسم از همین دور ولی روی تو را می‌بوسم

تو سهم من بودی گرچه مال من نشدی شریک روزوشب و ماه‌وسال من نشدی به باد رفت غزل‌های عاشقانهٔ من که تور من نشدی و غزال من نشدی امیدِ با تو پریدن بلند بود و دراز ولی دریغ که هم‌جفت بال من نشدی هنوز منبع الهام شعرهای منی اگرچه تشنهٔ طبع زلال من نشدی تو نیستی و خیال تو هست یاد تو هست و خواجه هست و غزل گرچه فال من نشدی خیال، موهبت است آی زنده باد خیال تو هیچ‌وقت حریف خیال من نشدی

بعد از دو ماه چشم‌به‌راهی ــ و ناامید ــ امروز صبح ــ ساعت ده ــ نامه‌ات رسید راضی به زحمت تو نبودم اگرچه سخت قلبم در انتظار جواب تو می‌تپید چیزی نگفته‌ای ولی از لحن واژه‌ها آهنگ گرم قلب تو را می‌توان شنید

تو نیستی که ببینی برای یافتنت چگونه زل زده‌ام در نگاه رهگذران ولی بپرس از این مردمِ غریب بپرس که من چه می‌کشم از قاه‌قاه رهگذران

بی‌تو دنیای من ای دوست پُر از تنهایی‌ست

آزادی! ای شرافت سنگین آدمی این روزها بدون تو تعزیر می‌شویم فوارهٔ رهاشده مصداق سعی ماست پا می‌شویم و باز زمین‌گیر می‌شویم قد راست می‌کنیم برای صعود و باز از ارتفاع خویش سرازیر می‌شویم امروز عقدهٔ دل‌مان باز می‌شود فردا دوباره بغضِ گلوگیر می‌شویم ما قله‌های مرتفع فتح‌ناپذیر باسادگی به دست تو تسخیر می‌شویم

تو ابتدای خوشِ ماجرای من بودی ای انتهای بدِ ماجرا خداحافظ به بسترت نرسیدند کوزه‌های عطش سراب تفتهٔ چشمه‌نما خداحافظ «میان ماندن و رفتن درنگ می‌کُشدم» بگو سلام بگویم ــ و یا خداحافظ ــ

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم چند وقت است که هر شب به تو می‌اندیشم به تو آری، به تو یعنی به همان منظر دور به همان سبز صمیمی، به همان باغ بلور به همان سایه، همان وهم، همان تصویری که سراغش ز غزل‌های خودم می‌گیری به همان زل زدن از فاصلهٔ دور به‌هم یعنی آن شیوهٔ فهماندن منظور به‌هم به تبسم، به تکلم، به دل‌آراییِ تو به خموشی، به تماشا، به شکیباییِ تو به نفس‌های تو در سایهٔ سنگین سکوت به سخن‌های تو با لهجهٔ شیرینِ سکوت شبحی چند شب است آفت جانم شده است اولِ اسمِ کسی ورد زبانم شده است در من انگار کسی در پیِ انکار من است یک نفر مثل خودم، عاشق دیدارِ من است یک نفر ساده، چنان ساده که از سادگی‌اش

تصویری از آشفتگی در قاب چشمان خودم ترکیب ناهمگونی از الحاد و ایمان خودم انگیزهٔ آغاز من یک اتفاق ساده بود با سادگی هم می‌رسم روزی به پایان خودم با خط حیرت می‌کشم نقشی به پیشانی تو با دست تهمت می‌نهم ننگی به دامان خودم از ناتوانی‌های خود غرق خجالت می‌شوم در پیش تو، در پیش او، در پیش وجدان خودم از چارچوب سادگی بیرون نرفت اندیشه‌ام محدودهٔ کم‌وسعت دیوار زندان خودم

می‌توانید که با عربده خاموش کنید تب‌وتاب تن‌مان و هیجان دل‌مان می‌توانید ولی یکسره خاموش کنید شعلهٔ روشن خورشید میان دل‌مان؟ گیرم از واهمه بستید دهان خودمان می‌توانید ببندید دهان دل‌مان؟ دل ما گرم سخن گفتن و عاشق شدن است کاش می‌شد که بفهمید زبان دل‌مان!

شکسته‌های دلِ خسته را کجا ببرم به درد این سرِ پُرهای‌وهو چه‌کار کنم به‌فرض هم که فراموش می‌شود همه‌چیز به نعش یک دل بی‌آرزو چه‌کار کنم اگرچه با دل خون نیز می‌شود خندید ولی به بغض غریب گلو چه‌کار کنم

ببین چگونه مرا از خودم جدا کردند غریبه‌ها که مرا با تو آشنا کردند غریبه‌های عزیزی که از نهایت ذوق مرا به مستی چشمِ تو مبتلا کردند