بریده‌هایی از کتاب عاشقی جرم قشنگی است

ناخوش شده‌ام درد تو افتاده به جانم باید چه بگویم به پرستار جوانم؟ باید چه بگویم؟ تو بگو، ها؟ چه بگویم؟ وقتی که ندارد خبر از درد نهانم؟ تب کرده‌ام اما نه به تعبیر طبیبان آن تب که گل انداخته بر گونهٔ جانم بیماریِ من عامل بیگانه ندارد عشق تو به‌هم ریخته اعصاب و روانم آخر چه کند با دل من علم پزشکی وقتی که به دیدار تو بسته ضربانم؟ لب بسته‌ام از هر چه سؤال است و جواب است می‌ترسم اگر باز شود قفل دهانم ــ این گرگ پرستار به تلبیس دماسنج امشب بکشد نام تو از زیر زبانم! می‌پرسد و خاموشم و می‌پرسد و خاموش... چیزی که عیان است چه حاجت به بیانم

دست بردار از این شاعر بیچاره برو نه‌فقط امشب و فرداشب و... یک‌باره برو من بمیرم برو اما نروی برگردی نروی باز پشیمان بشوی برگردی گرچه آن‌قدر به من سر زده‌ای پیشترک که به دیدار تو معتادم از این بیشترک ولی ای دوست برو جان من این‌بار برو نروی باز نیایی نروی باز... بیا!

میان این منِ حال و تو ای منِ پیشین تفاوتی‌ست اساسی قبول کن بپذیر گذشت آن‌چه میان من و تو بود گذشت تو را ندیده گرفتم، مرا ندیده بگیر

چرا به من کمی از صبر تو نمی‌بخشد کسی که شوق تو را در دل من افکنده‌ست

بساط عیش مرا روبه‌راه می‌کردی و خود بی‌آن‌که بدانی گناه می‌کردی من اهل عشق نبودم به آن تصور عام تو در محاسبه‌ات اشتباه می‌کردی تو حرف می‌زدی و من سکوت می‌کردم من آب می‌شدم و تو نگاه می‌کردی

فوارهٔ رهاشده مصداق سعی ماست پا می‌شویم و باز زمین‌گیر می‌شویم

به‌فرض هم که فراموش می‌شود همه‌چیز به نعش یک دل بی‌آرزو چه‌کار کنم اگرچه با دل خون نیز می‌شود خندید ولی به بغض غریب گلو چه‌کار کنم

دلم گرفته خدا را بگو چه‌کار کنم غروب می‌وزد از چارسو چه‌کار کنم

بریز از این میِ دوزخ‌تبار تلخ بریز هنوز چند قدح مانده تا خراب شدن! به هیچ جا نرسیدیم از انتساب به عقل خوشا به دست تو ای عشق انتخاب شدن

تو سهم من بودی گرچه مال من نشدی شریک روزوشب و ماه‌وسال من نشدی به باد رفت غزل‌های عاشقانهٔ من که تور من نشدی و غزال من نشدی امیدِ با تو پریدن بلند بود و دراز ولی دریغ که هم‌جفت بال من نشدی هنوز منبع الهام شعرهای منی اگرچه تشنهٔ طبع زلال من نشدی تو نیستی و خیال تو هست یاد تو هست و خواجه هست و غزل گرچه فال من نشدی

ز خود گریخته‌ام از شکنجه‌گاه همیشه مرا دوباره تحمل کن ای پناه همیشه

تصویری از آشفتگی در قاب چشمان خودم ترکیب ناهمگونی از الحاد و ایمان خودم انگیزهٔ آغاز من یک اتفاق ساده بود با سادگی هم می‌رسم روزی به پایان خودم

سر من گرم خودش بود تو نگذاشتیش تو به این هرولهٔ هرشبه واداشتیش سرم از وسوسه خالی دلم از حوصله پُر اینک اما سرم از درد دلم از گله پُر

ظلمتْ تمام پنجره‌ها را گرفته است شب در کدام خانه چراغ تو روشن است؟

مانده‌ام مات مانده‌ام حیران مانده‌ام با خودم چه‌کار کنم مثل یک گردباد سرگردان می‌روم از خودم فرار کنم

شبی رسیدی و صبحش گذشتی و رفتی ولی خیال تو تا سال‌ها رهام نکرد

حتماً تو گذشتی باز از کوچهٔ پایین بی‌خود که نرفته‌ست به بالا ضربانم این حال خوش از عطر عبور تو اگر نیست از چیست که سر می‌رود از خون شریانم؟

گرفته‌ایم به گردن گناه عالم را نشسته‌ایم که ما را خدا عذاب دهد صدای خستهٔ ما را کسی نمی‌شنود مگر به کوه بگویی که بازتاب دهد

ناخوش شده‌ام درد تو افتاده به جانم باید چه بگویم به پرستار جوانم؟ باید چه بگویم؟ تو بگو، ها؟ چه بگویم؟ وقتی که ندارد خبر از درد نهانم؟ تب کرده‌ام اما نه به تعبیر طبیبان آن تب که گل انداخته بر گونهٔ جانم بیماریِ من عامل بیگانه ندارد عشق تو به‌هم ریخته اعصاب و روانم آخر چه کند با دل من علم پزشکی وقتی که به دیدار تو بسته ضربانم؟ لب بسته‌ام از هر چه سؤال است و جواب است می‌ترسم اگر باز شود قفل دهانم ــ این گرگ پرستار به تلبیس دماسنج امشب بکشد نام تو از زیر زبانم! می‌پرسد و خاموشم و می‌پرسد و خاموش... چیزی که عیان است چه حاجت به بیانم

گرچه از فاصلهٔ ماه به من دورتری ولی انگار همین جا و همین دوروبری ماه می‌تابد و انگار تویی می‌خندی باد می‌آید و انگار تویی می‌گذری شب و روز تو ــ نگفتی ــ که به چه می‌گذرد می‌شود روز و شب این‌جا که به‌سختی سپری