بریده‌هایی از کتاب ذهن دیگران را بخوانید

وقتی قدم‌های کوچکی در یک جهت برداریم، با پذیرش درخواست‌های بزرگ‌تر تلاش می‌کنیم تا آن را تداوم بخشیم. به بیان ساده، مردمی که درخواست کوچک‌تر را پذیرفتند تصور فردی‌شان را با این مفهوم منطبق کردند: آن‌ها به رانندگی با دقت اهمیت می‌دهند. پس، موافقت با درخواست بزرگ‌تر قدمی در راه آرمانی بود که عمیقاً باورش داشتند. این پدیده بر بسیاری از حوزه‌های زندگی‌مان تأثیرگذار است.

رمز حقیقی کشف میزان اعتمادبه‌نفس اشخاص در غربالگری نشانه‌هایی است که به منظور تظاهر به اعتمادبه‌نفس به کار می‌رود. ما بی‌درنگ بعضی از نشانه‌های اعتمادبه‌نفس نظیر لبخند زدن و تلاقی چشم را تشخیص می‌دهیم، اما از آنجا که این نشانه‌ها را به سادگی می‌توان جعل کرد، به نشانه‌هایی پیچیده‌تر می‌پردازیم که به سادگی قابل مشاهده‌اند و جعل آن‌ها تقریباً غیر ممکن است.

وقتی مضطرب یا در تنش باشیم، اغلب توانایی تمرکز کردن خود را از دست می‌دهیم. آیا تا به حال برایتان اتفاق افتاده که شخصی در یک مهمانی به شما معرفی شود و بلافاصله نامش را فراموش کنید؟ حواس‌پرتی و عدم توانایی در تمرکز نسبت به محیط پیرامون از نشانه‌های ناامنی موقتی است.

عزت‌نفس و اعتمادبه‌نفس دو نیروی روانی متمایز هستند و هر یک روان را به شکلی متمایز تحت تأثیر قرار می‌دهند.

اعتمادبه‌نفس فرد در موقعیتی خاص به عوامل متعددی چون عملکرد قبلی، تجارب، بازخورد و مقایسه بستگی دارد. همچنین، عزت‌نفس می‌تواند بر اعتمادبه‌نفس تأثیر بگذارد.

اگر کسی بی دلیل و مدرک تصور کند که ریگی به کفش دارید از خودتان بپرسید، «چرا این قدر بدگمان است؟» در اصطلاح روانشناسی این مورد را فرافکنی می‌نامند.

به یاد داشتن این نکته مهم است که همهٔ نشانه‌ها باید در متن موقعیت بررسی شود و ما می‌بایست از نتیجه‌گیری قطعی بر مبنای نشانه‌های مجزا و منفرد پرهیز کنیم.

یک دوست از شبی که با نامزدش بیرون رفته است برای شما تعریف می‌کند. حکایت او مملو از ضمیر «ما» است: ما ساعت ۱۰ رفتیم رستوران ... بعدش با هم دسر خوردیم ... چند نفر از دوستانش را دیدیم ...» بعد، ناگهان روایت به این شکل تغییر می‌یابد: «او مرا به خانه رساند.» به احتمال زیاد بگو مگویی بین او و نامزدش درگرفته، چون از ضمیری که نشانهٔ صمیمیت و رابطهٔ دوستانه باشد استفاده نکرده است. در غیر این صورت مثلاً می‌گفت، «ما راه افتادیم به سمت خانه،» یا «ما با هم به خانه رفتیم.»

کاربرد ضمایر می‌تواند بینش عمیقی نسبت به افکار و احساسات واقعی فرد در اختیارمان بگذارد. «تحلیل محتوای کلام» سیستمی است که کاربرد ضمایری نظیر «من» و «ما» را بررسی می‌کند. برای مثال، قربانیان آدم ربایی، تجاوزهای جنسی و دیگر جرایم خشونت‌آمیز معمولاً خود و مجرم را متفقاً و با ضمیر «ما» مورد اشاره قرار نمی‌دهند. در عوض، قربانی برای شرح جنایت معمولاً از ضمیر شخصی «من» برای اشاره به خودش و «او» برای اشاره به مجرم استفاده می‌کند. کاربرد ضمیر شخصی «ما» مستلزم نوعی نزدیکی روانی است که در چنین جنایاتی معمول نیست (آدامز، ۱۹۹۶).

فصل دوم: آیا از آن خوشش می‌آید یا نه؟ «فقط یک چیز وحشتناک تر از فردی است که درست نمی‌داند نسبت به چیزی علاقه دارد یا انزجار، و آن فردی است که این را به روشنی می‌داند، اما شهامت ابرازش را ندارد!» تونی رندال

مسافری به یک دو راهی در جاده می‌رسد که هر یک به دهکده‌ای منتهی می‌شود. اهالی یکی از این دهکده‌ها همیشه دروغ می‌گویند، و اهالی دهکدهٔ دیگر همیشه راست. مسافر می‌خواهد به دهکده‌ای برود که همهٔ مردم آن همیشه راست می‌گویند. مردی بر سر این دو راهی ایستاده است، اما اصلاً معلوم نیست که به کدام‌یک از این دو دهکده تعلق دارد. مسافر به مرد نزدیک می‌شود و فقط یک سؤال از او می‌پرسد. او از پاسخ مرد می‌فهمد که از کدام راه باید برود. به نظر شما مسافر چه سؤالی می‌پرسد؟