بریده‌هایی از کتاب صحیفه‌ی سجادیه

خدایا! هر خوی مرا که بر من عیب گیرند، اصلاح کن و هر کاستی مرا که بدان سرزنشم کنند، نیکو گردان، و هر فضیلت را که در من ناقص است، به کمال رسان.

کینه مؤمنان را از دلم برکَن، و قلبم را به فروتنان مایل کن، و با من چنان باش که با نیکانی

خداوندا! کار ما را بر فرشتگان بزرگوار و عمل‌نگار آسان، و کارنامه‌های‌مان را از نیکی‌ها آکنده ساز، و ما را به زشت‌کاری‌های‌مان نزد فرشتگانت رسوا مکن.

ای آن‌که منزلت‌ها پیش قدر و قامتت کوچکی کنند! بر محمّد و خاندانش درود فرست و ما را نزد خود گرامی دار.

مرا برحذر دار که به انسانِ بینوا گمان خِسّت برَم یا پندارم که ثروت‌مند، فضیلتی دارد؛ زیرا با شرافت کسی است که فرمان‌بردنِ از تو، او را شرافت بخشیده، و عزّت‌مند کسی است که بندگی‌ات به او عزّت داده باشد.

بر خزانه‌داران باران و روان‌کنندگان ابرها. ۱۴) و بر آن فرشته که چون ابرها را براند، بانگِ تندرها به گوش رسد و چون ابرها به تازیانه او به راه افتند، آذرخش‌ها بدرخشند. ۱۵) و بر بدرقه‌کنندگان برف و تگرگ، و فرودآیندگان با دانه‌های باران به‌زمین، و نگهبانان خزانه‌های باد، و مراقبت‌کنندگان از کوه‌ها تا فرو نغلتند. ۱۶) و بر آنان که وزن آب‌ها و پیمانه باران‌های سخت و پی‌درپی را به ایشان آموخته‌ای. ۱۷) و بر فرشتگانی که آنان را با بلایی ناگوار یا نعمتی گوارا به سوی زمینیان گسیل می‌داری. ۱۸) و بر نویسندگان گران‌ارج نیکوکار، و نگاهبانانِ بزرگوارِ عمل‌نگار، و فرشته مرگ و یارانش، و «منکر» و «نکیر»(۲۷)، و «رومان» (۲۸) که گورنشینان را می‌آزماید، و طواف‌کنندگان گِرد «بیت‌المعمور»(۲۹) و «مالک»(۳۰) و نگهبانانِ دوزخ، و «رضوان»(۳۱) و خدمت‌گزارانِ بهشت.

چه عیب‌های مرا که پوشاندی و رسوایم نساختی، و چه گناهانِ مرا که نهان داشتی و در دهنِ عام نینداختی. چه زشتی‌ها که بدان آلوده گشتم و آبرویم نریختی، و نشانِ ناخوشایند بدنامی‌اش را بر گردنم نیاویختی، و بدی‌هایش را بر همسایگانِ عیب‌جوی من و بر رشک‌بَرانِ نعمتِ تو که نزد من است، آشکار نکردی.

ما و تمام پدیده‌ها، جملگی، چون به خود آمدیم، خویشتن را از آنِ تو دیدیم: آسمان و زمین و آنچه در آن دو پراکنده ساخته‌ای: بی‌جنبش و جنبده‌اش، ایستاده و رونده‌اش؛ و آنچه در هوا سر برآورده، و آنچه سر به زیر خاک فرو برده است.

آن‌که دیده بینندگان از دیدنش فرومانَد، و اندیشه وصف‌کنندگانْ ستودنش نتواند.

و سینه‌ام را از رشک و حسد بپیرای، تا به هیچ بخشش تو، بر هیچ‌یک از بندگانت حسد نبرم و چون بنگرم که یکی از بندگانت را، در کار دین یا دنیا، نعمتِ تندرستی و پرهیزگاری و توان‌گری و آسودگی داده‌ای، من نیز به یاری‌ات، از تو برای خود برتر از آن را آرزو کنم؛ که یکتایی و شریکی برای تو نیست.

خداوندا! بر محمّد و خاندانش درود فرست و مرا به قبول آنچه به سود و زیان من مقدّر کرده‌ای، موفق بدار و به آنچه برای من و از من گرفته‌ای، خشنود ساز، و به راهی که راست‌ترین و استوارترین است، هدایت فرما، و به سالم‌ترین و درست‌ترین کارها وادار.

ای آن که به او گره از کارها گشوده شود! ای آن که به او سرسختی دشواری‌ها شکسته شود! و ای آن که راه گریز به رهایی و آسودگی را از او باید خواست!

۷) خداوندا! ما را به یُمن عطای بی‌منّت خود، از بخشش بخشندگان بی‌نیازی ده، و با پیوندِ خویشْ ما را از هراسِ پیوندبُریدگان کفایت کن؛ تا با وجود بخشش تو، از کسی چیز نخواهیم، و با وجود احسانت، از هیچ کس نهراسیم.

از تو می‌خواهم بر محمّد و خاندان محمّد درود فرستی و مرا به عبادتِ خود از همه چیز بی‌نیاز کنی، و با ترسِ از خود، محبّتِ دنیا را از دلم بزدایی، و به رحمتت مرا با کوله‌باری از کرامتِ خود بازگردانی؛

پاک و منزّهت می‌دانم! چه تنگ و ناهموارند راه‌ها برای کسی که تو راهنمایش نباشی! وچه آشکار است حق بر کسی که تو راهش نمایی.

معبود من! پس ما را بی‌حمایت خود مگذار، و از مراقبت خود برهنه مساز، و از راه‌های ورود به هلاکت و تیره‌بخشی دور گردان؛ که ما پیش چشمان، و در امان، و از آن توأیم.

ستایش خدایی را که نخستین است، بی هیچ نخستینی پیش از خود، و واپسین است، بی هیچ واپسینی پس از خود.

-ای پروردگار من!- دَرِ آسودگی به رویم بگشا، و به نیروی خود، سختی اندوهم را در هم شکن.

۱) ای آن که به او گره از کارها گشوده شود! ای آن که به او سرسختی دشواری‌ها شکسته شود! و ای آن که راه گریز به رهایی و آسودگی را از او باید خواست! ۲) سختی‌ها پیش قدرتت نرمی کنند، و به لطف تو دستاویزها به‌کار افتند، و مقدّرات به نیروی تو به انجام رسند، و چیزها، به اراده تو پدید آیند، ۳) بی آنکه امر کنی، به خواستِ تو، فرمان برند و بی‌آنکه نهی نمایی، به اراده‌ات، روی بگردانند. ۴) این تویی که در سخت‌حالی‌ها او را بخوانند، و این تویی که در ناگواری‌ها بدو پناه برند. از این‌همه جز آنچه تو دور کنی، از ما برنگردد و جز آنچه تو برداری، از ما برداشته نشود.

مرا چنان روشنایی‌ای ده که با آن در میان مردم گام بردارم و در تاریکی‌ها راهِ راست بیابم و تیرگی شکّ و شبهه را بزدایم.