بریده‌هایی از کتاب سیاحت غرب

اصلِ خوی‌هایِ زشت سه‌تاست: «آز»، «خودبینی» و «حسادت». اوّلی، آدم را از بهشتْ بیرون انداخت؛ و دومی شیطان را از خداوند دور کرد؛ و سوّمی قابیل را به جهنّم برد؛ ولی این سه خصلت، هزاران شاخ و برگ پیدا می‌کند و در زیادی و کمی، نسبت به اشخاص، تفاوت بسیاری دارد.

در روز نخست، وقتی خداوند از انسان‌ها پیمان گرفت که سخن وی را همواره آویزهٔ گوش قرار دهند و به آن عمل کنند، همه به پیمان خداوند «بلی» گفتند؛ ولی در امتحان‌های دنیا غفلت کرده، سرکشی کردند.

او هرکه باشد، عنوان، لقب و پُست‌های دنیایی‌اش در نظر ما اعتباری ندارد.

سرانجام مُردَم پس از یک بیماری طولانی، سرانجام مُردم

کم‌کم قبر شروع کرد به لرزیدن. از دیوارها و سقفِ لَحَد، خاک فرو می‌ریخت. پایین قبر نیز سروصداهایی می‌آمد؛ گویی جانوری می‌خواست آنجا را بشکافد و داخل قبر شود. سرانجام آنجا شکافته شد و دو نفر با چهره‌ای وحشت‌ناک و هیکلی ترسناک، داخل قبر شدند!

هادی گفت: من از اوّل با تو بوده‌ام و با تو مهربان دلسوز بوده‌ام، امّا تو مرا نمی‌دیدی، چون چشمانت در جهان مادّی، بینایی چندانی نداشت. من همان رشتهٔ محبّت و ارتباط تو با علیّ‌بن‌ابی‌طالب (ع) و اهل‌بیت پیغمبر (ع) هستم که هادیِ همهٔ پرهیزگاران است.

هادی گفت: نه این‌گونه نیست؛ زیرا گفتنِ سخنِ حقّ تنها کافی نیست، باید قلبت ایمان را گواهی دهد. در روز نخست، وقتی خداوند از انسان‌ها پیمان گرفت که سخن وی را همواره آویزهٔ گوش قرار دهند و به آن عمل کنند، همه به پیمان خداوند «بلی» گفتند؛ ولی در امتحان‌های دنیا غفلت کرده، سرکشی کردند. کسی که ایمان، درون قلبش جای گرفته باشد، پاسخ درست می‌دهد و آزاد می‌شود. منافق در این منزل در گِل می‌ماند و می‌گوید: چون مردم می‌گفتند، من هم بازگو می‌کنم. مگر یادت رفته که در روایات اهل بیت (ع) چقدر به ایمان قلبی سفارش شده و نسبت به ایمان زبانی، بدون ایمان قلبی هشدار داده‌اند.