بریده‌هایی از کتاب دختری که ماه را نوشید

«چه‌جوری؟» «با طناب جادویی.» «ولی من که نمی‌بینمش.» «چون تو نمی‌بینیش دلیل نمی‌شه وجود نداشته باشه. بیشتر چیزای خارق‌العادهٔ دنیا نامرئی‌ان. اعتماد کردن به چیزای نامرئی تو رو قوی‌تر و شجاع‌تر می‌کنه. حالا می‌بینی.»

مهربانی‌اش بزرگ‌ترین ویژگی‌اش بود.

تو شیرین‌ترین معمای منی

«امید. غنچه‌هایی که آخر زمستون درمی‌آن چقدر بی‌جونن! انگار مردن! وقتی تو دستمون می‌گیریمشون چقدر سردن! ولی خیلی طول نمی‌کشه که اونا بزرگ می‌شن، می‌شکفن و بعد همهٔ دنیا سبز می‌شه.»

بعد هم ما رو نفرین کرد و این ابرِ اندوه رو بالای سر دنیا گذاشت. بله، معلومه که همهٔ دنیا همین‌جوریه. به خاطر همینه که دنیا این‌قدر غمگین و خاکستریه. به خاطر همینه که امید فقط مال بچه‌های کوچیکه.

ما هر کاری هم که بکنیم نمی‌تونیم عوضش کنیم.

«هیچی نیست. مطمئنم این حالتش موقته.» انگار فقط گفتن این کلمات می‌توانست اوضاع را درست کند.

هر روز، هر لحظه. او ترسی از مرگ نداشت. فقط درباره‌اش کنجکاو بود.

شاید باید یاد بگیرید که گوش کنید.»

وزن چیزهایی که از آن‌ها حرفی نمی‌زدند؛ بیشتر از آن‌هایی شد که حرفش را می‌زدند.

«در هر نسیم صدای بهار هست هر درختِ خوابیده رویای سبزی می‌بیند و کوه‌های سترون با غنچه بیدار می‌شوند.»

راه حقیقت در قلب رؤیاپرداز است.

دانش قدرتمنده، ولی وقتی پنهان باشه خطرناک می‌شه. از امروز دانش برای همه‌س.

دنیا داشت بهش فشار می‌آورد، مثل کُتی که دیگر اندازهٔ آدم نباشد.

«اندوه خطرناکه. یا حداقل بود. منم الان یادم نمیاد چرا. فکر کنم هر دوتامون عادت کردیم چیزا رو از یاد ببریم. اجازه دادیم همه‌چی... مه‌آلود بشه.»

قلب از نور ستاره درست شده و زمان. رنجشِ دوری و از دست دادن در تاریکی ریسمانی ناگسستنی است که بی‌نهایت را به بی‌نهایت وصل می‌کند. قلب من برای قلبت آرزو می‌کند و آن آرزو حتمی است. وقتی دنیا می‌چرخد وقتی جهان بزرگ می‌شود و وقتی راز عشق، دوباره و دوباره در رازِ تو برملا می‌شود من رفته‌ام.

«چون تو نمی‌بینیش دلیل نمی‌شه وجود نداشته باشه. بیشتر چیزای خارق‌العادهٔ دنیا نامرئی‌ان. اعتماد کردن به چیزای نامرئی تو رو قوی‌تر و شجاع‌تر می‌کنه. حالا می‌بینی.»

«تو هیچ احتیاجی به مدرسه نداری. هدفِ جایی مثل اینجا اینه که آدمایی که هیچ آینده‌ای ندارن بیان وقتشون رو بگذرونن تا بعدش برای پروتکتریت کار کنن

هیچ‌کس نمی‌دونه چرا. از کجا بدونیم؟! اون جادوگره. کاراش نه چرا داره و نه دلیل. البته که این داستان واقعیه. گوش نمی‌دادی؟ اون ساحر کوچیک شجاع، با وجود ترس زیادش، دوید توی آتیش و دود. پرید هوا و جادوگر رو از پشت اژدها پایین انداخت. بعد اژدها رو هل داد توی سوراخ زمین و نذاشت بالا بیاد. ولی جادوگر رو نکشت. به‌جاش جادوگر اونو کشت. واسه همینه که شجاعت فایده نداره. شجاعت نه چیزی می‌سازه، نه از کسی مراقبت می‌کنه و نه به نتیجه‌ای می‌رسه. فقط آدم رو به کشتن می‌ده. به خاطر همینه که ما با جادوگر مقابله نمی‌کنیم. به خاطر اینکه حتی ساحرای پیر قدرتمند هم نتونستن باهاش مقابله کنن.

زن دیوانه فهمیده بود که می‌تواند همه‌چیز را بداند؛ چیزهای غیرممکن و بعید را. دنیایی که او در دیوانگی‌اش می‌شناخت سرشار از تکه‌های نورانی و ذره‌های باارزش بود. یک آدم ممکن بود سکه‌ای روی زمین بیندازد و نتواند آن را پیدا کند، ولی یک کلاغ از درخشش سکه آن را پیدا می‌کرد. دانش در ذاتش جواهری درخشان بود و زن مثل کلاغ. او پیدا می‌کرد، می‌رسید، برمی‌داشت و جمع می‌کرد.