بریده‌هایی از کتاب خودآموز دیکتاتورها

دشمنانت را بی‌آبرو و بی‌اعتبار کن. برای بی‌اعتبار کردن دشمنت سعی کن نشان دهی او آن آدم شریف و محبوبی نیست که همگان می‌پندارند. باید نشان دهی لیاقتِ ستایش و احترام مردم را ندارد. اگر بتوانی با ارائه اسناد و مدارک به ظاهر معتبر ثابت کنی دشمنت با خارجی‌ها و کشورهای معاند ارتباط دارد، مطمئن باش او را برای همیشه کاملا بی‌آبرو و بی‌اعتبار کرده‌ای و دیگر هیچ خطری از سمت او تهدیدت نخواهد کرد.

تظاهرات دولتی اگر خوب و گسترده برگزار شود فواید بسیاری دارد. تصورش را بکنیدکه یک رژیم اخیرآتعدادی از مخالفانش را کشته است. در چنین وضعی، برپا کردن یک تظاهرات عمومی می‌تواند جلو سوءاستفاده دشمنان را بگیرد. در اغلب موارد برپا کردن تظاهرات عمومی از حیث تبلیغی، به خصوص برای عرضه به خبرنگاران خارجی، حربه بسیار خوبی است.

مردم خشمگین هائیتی پانزده سال پس از مرگ دیکتاتورشان، فرانسوا دووالیه، به سراغ قبرش رفتند، جنازه‌اش را بیرون کشیدند و آن را سوزاندند. آن‌ها دوست داشتند خیلی زودتر این کار را می‌کردند اما از آن‌جا که پسر دووالیه قدرت را در دست داشت و از قبر پدرش محافظت می‌کرد، شرایط مهیا نبود. مردم پانزده سال صبر کردند تا پسر دووالیه از قدرت خلع و روانه تبعید شود، آن‌گاه به قبر پدرش حمله کردند و جنازه او را بیرون آوردند و به آتش کشیدند.

تلاش‌هایت به عنوان یک دیکتاتور، برای محدود یا خنثا کردن رسانه‌های آزاد، باید به ترتیب اولویت به شرح زیر باشد: ابتدا رادیو و تلویزیون را کنترل کن؛ سپس سراغ روزنامه‌ها و مجلات برو، و سرانجام وب‌سایت‌ها و اینترنت را زیر نظارت خودت درآور.

چینی‌ها ثابت کرده‌اند که هر دیکتاتوری می‌تواند با امنیت کامل ورود اطلاعاتِ «آسیب‌رسان» از خارج به داخل کشور را فیلتر کند، بدون این‌که خللی در فعالیت‌های اقتصادی و بانکی کشور به وجود آید.

اگر هشدار به اپوزیسیون بی‌فایده از کار درآمد و اعتراض‌های خیابانی ادامه یافت، باید بقیه ملت را قانع کنی که اگر مخالفانت پیروز شوند، چیزی جز مرگ و نابودی نصیبشان نخواهد شد. اگر در قانع کردن مردم موفق شوی، اپوزیسیون از بقیه ملت منزوی و تضعیف خواهد شد و بهترین راه برای «قانع کردن» مردم، ترساندن آن‌هاست. باید بگویی اگر مخالفانت روی کار بیایند، «مملکت تکه‌پاره» خواهد شد؛ «جنگ‌های ویرانگرِ قبیله‌ای» رخ خواهد داد؛ کشور به «دوران استعماری» باز خواهد گشت و خلاصه سنگ روی سنگ بند نخواهد شد.

اگر لازم شد باید به شورشیان اجازه دهی کمی غارتگری کنند؛ شیشه‌های اتومبیل‌ها و مغازه‌ها را بشکنند؛ در شهر ناامنی راه بیندازند و اموال فروشگاه‌ها را سرقت کنند. تو به زودی نتیجه‌اش را خواهی دید. ثروتمندانی که از قِبَلِ رژیمت به ثروت‌های نجومی دست یافته‌اند، بلافاصله سرِ کیسه را شل خواهند کرد و از تو و رژیمت حمایت مالی خواهند کرد. ۴۰۸ مردم، مخصوصآ طبقه متوسط، نیز با مشاهده ناامنی‌های موجود در خیابان‌های شهر، فورآ به این نتیجه می‌رسند که امنیت جانی و مالی آن‌ها فقط وابسته به ادامه حکومت توست.

موجی از خشونت برای ترساندن تظاهرکنندگان راه بینداز؛ دسترسی مردم و مخالفان را به وسایل ارتباطی قطع یا محدود کن؛ به مردم پیام بده که از این پس هیچ حرکت اعتراضی‌ای را در خیابان‌ها تحمل نخواهی کرد؛ تظاهراتی عظیم با شرکت عوامل رژیم و هوادارانت برگزار کن و تا می‌توانی در باره عظمت آن تبلیغ کن و رهبران مخالفان را نیز بازداشتِ خانگی کن.

در بسیاری از کشورهای دنیا فقط کافی است بتوانی مردم را قانع کنی که فلان رهبر اپوزیسیون از آمریکا فرمان می‌برد و حقوق‌بگیر آن‌هاست، در این صورت آن رهبر برای همیشه بدنام و بی‌آبرو می‌شود و از چشم مردم می‌افتد.

واحدهای ارتشی یا انتظامی‌ای که برای سرکوب معترضان خیابانی اعزام می‌شوند هنگامی وظیفه خود را با جدیت و قاطعیت بیش‌تر ــ و اگر نیاز باشد، خشن‌تر ــ انجام می‌دهند که از نظر قومیتی، ملیتی، مذهبی یا زبانی متفاوت از آدم‌های معترض در خیابان‌ها باشند. ارتشی که از این جنبه‌ها با اکثریت ملت فرق داشته باشد، هنگام سرکوب آن‌ها دستانش هرگز نخواهد لرزید.

اما تبدیل شدن ارتش به گروهی از واحدهای شبه‌نظامی، گاهی می‌تواند برایت گزینه خوبی باشد. اگر ارتش و قوای مسلحت به بزرگ‌ترین تهدید سیاسی علیه تو و رژیمت تبدیل شده باشند باید آن‌ها را تکه‌تکه و به گروه‌های رقیب با یک‌دیگر تبدیل کنی. برای خنثا کردن یک ارتش تهدیدگر، باید به جاه‌طلبی‌ها و رقابت‌جویی‌های فرماندهانش دامن بزنی. با چنین شیوه‌ای می‌توانی خطرات یک ارتشِ تهدیدگر را خنثا کنی.

رژیم عربستان سعودی در ۲۰۱۱ قانونی وضع کرد که بر اساس آن می‌تواند هر متهمی را برای مدتی نامحدود بدون برگزاری دادگاه در زندان نگه دارد. این قانون که به بهانه مبارزه با تروریسم تهیه و تصویب شده، دسترسی متهم به وکیل را محدود می‌کند و مجازات اعدام را مجاز می‌شمرد. قانون «ضد تروریستی» تو نیز، مثل قانون سعودی‌ها، باید چنان تعریف گَل‌وگُشادی از مفهوم تروریسم ارائه کند که «هر عملی را که به حُسن شهرت کشور آسیب می‌زند یا وحدت ملی را به خطر می‌اندازد» عملی تروریستی معرفی کند. به این ترتیب، تو موفق به انجام دو کار مهم خواهی شد: یکی ارائه تعریف دل‌بخواهی و من‌درآوردی از جرم سیاسی و دیگری ارائه توجیه قانونی برای مجازات و سرکوب قاطعانه همه مجرمان سیاسی. حالا تو با خیال راحت می‌توانی مخالفان سیاسی‌ات را سرکوب کنی و اگر کسی هم اعتراض کرد می‌توانی بگویی این‌ها مشتی تروریست خطرناک ضد بشر بودند.

ما در عصر تلویزیون و اینترنت زندگی می‌کنیم. تو محتوای اینترنت و تلویزیون را کنترل کن اما به مردم اجازه بده تا دلشان می‌خواهد برنامه‌های تفریحی مبتذل، نمایش‌های مزخرف، مسابقات تلویزیونی بی‌محتوا، مسابقات ورزشی و فیلم‌های سینمایی دانلودشده تماشا کنند. بگذار همه به برنامه‌های سرگرم‌کننده دسترسی داشته باشند. بله، شاید این اجازه تو منجر به نقض قوانین کپی‌رایت و دانلودهای غیرمجاز بشود اما مهم نیست؛ چه کسی اهمیت می‌دهد؟ تو این کارها را بکن و بعد کناری بایست و با شگفتی تمام، تماشا کن چگونه مردم کشورت به سرعت برق و باد رام و آرام می‌شوند و دیگر در باره سیاست نق نمی‌زنند.

دمیدن یک حسِ معنوی یا عرفانی به کیش شخصیتت به تو کمک می‌کند تا از احساسات پاک مذهبی مردم کشورت، نهایت سوءاستفاده را بکنی. پس سعی کن خود را یک آدم مؤمن و خداترس جلوه دهی. این تاکتیک سود فراوانی دارد: نخست باعث افزایش محبوبیتت نزد اکثریت دین‌داران جامعه می‌شود و کیش شخصیتت را تقویت، سپس حکومتت را مستحکم‌تر و اداره مملکت را برایت راحت‌تر می‌کند. بهترین حالت این است که رژیمت و دین مردم چنان درهم بیامیزند که هر یک از این دو معادل دیگری تلقی شود. برای نمونه عیدی امین در دهه ۱۹۷۰ در اوگاندا به تبلیغ مذهب رو آورد که منجر به افزایش محبوبیتش شد.

- اسم دوستان، حامیان و اعضای قوم یا پیروان مذهبی را که در تصاحب قدرت کمکت کرده‌اند، روی خیابان‌ها بگذار. - پروژه‌های گوناگون افتتاح کن. قیچی کردن روبان قرمز کار بسیار لذت‌بخشی است. دلیلش هم روشن است. آن کارخانه یا معدنی که افتتاح می‌کنی احتمالا باعث درآمدزایی و پولدارتر شدن جنابعالی خواهد شد. فرودگاه یا بندر جدیدی که افتتاح می‌کنی، دست تو را باز می‌گذارد که امپراتوری مالی و سیاسی‌ات را هر چه گسترده‌تر کنی.

عبور یک شتر از سوراخ سوزن سریع‌تر اتفاق می‌افتد تا «کشف شدن» یک مرد بزرگ از طریق انتخابات. آدولف هیتلر

در واقع تو به آسانی می‌توانی مخالفان سیاسی‌ات را خفه کنی اما هرگز نمی‌توانی جلوی فعالیت‌های اقتصادی مردم را بگیری.

بهترین بخش، تبدیل شدن تو به شخصیتی افسانه‌ای است؛ شخصیتی خارق‌العاده و فراتر از معیارهای خاکی و زمینی. اگر بتوانی به این هدف برسی، مطمئن باش که از نظر سیاسی برایت سود بسیاری دارد

تکیه‌کلام همیشگی‌ات باید این باشد: کشور در برهه حساسی است، دشمنان خارجی نقشه‌های پلیدی برای نابودی ملت در سر دارند.

این را به یاد داشته باش: تو از همه مهم‌تر، قوی‌تر و باصلاحیت‌تری. در حکومتت، در نبردت علیه دشمنان داخلی و خارجی‌ات، در هموار کردن مسیرت برای رد شدن از موانع سیاسی، نظامی و قانونی، بنیادی‌ترین اصل این است: ایمانِ راسخت به این‌که تو، فقط تو، می‌توانی کشورت را رهبری کنی و مردم کشورت با رهبری هر فرد دیگری به خاک سیاه خواهند نشست. همه جباران تاریخ، مرده و زنده، دارای این اعتمادبه‌نفسِ مشترک بوده‌اند. به عبارت دیگر، کمی خودبزرگ‌بینی خیلی به کارت می‌آید. «دیکتاتوری» کار آدم‌های ترسو و دودل نیست