بریده‌هایی از کتاب خودآموز دیکتاتورها

زمانی رژیم‌های دیکتاتوری توتالیتر، از نوع رژیم‌های استالین، هیتلر و پل پوت، بر همه جزئیات زندگی روزمره مردم نظارت داشتند. اما دوره این رژیم‌ها گذشته است، هر چند هنوز چندتایی از آن‌ها به حیاتشان ادامه می‌دهند. دیکتاتوری مدرن، به جای نظارت بر زندگی روزمره مردم، بعضی آزادی‌های محدود سیاسی و اقتصادی به آن‌ها می‌دهد و حتی این امکان را برایشان فراهم می‌کند که به اطلاعات و اخبار دسترسی آزادانه داشته باشند البته این دسترسی همراه با نظارت و فیلترینگ رژیم است. امروزه روس‌ها و چینی‌ها از بعضی آزادی‌ها و تجملات، مثل سفر به خارج، دسترسی به اینترنت، خرید انواع و اقسام کالاهای مصرفی، برخوردارند.

در یک نظام دیکتاتوری فایده داشتن دشمن خارجی آن‌قدر زیاد است که حتی اگر چنین دشمنی وجود نداشته باشد، باز باید آن را ساخت.

تو از لطف و عنایت لشکرهایی از کارمندان دولت، نیروهای نظامی و ارتشی، و حقوق‌بگیران حکومتی برخورداری. آنان رأی‌دهندگان بالقوه تو هستند. در روز انتخابات باید کاری کنی که تک‌تک آن‌ها پای صندوق بیایند و به نفعت رأی دهند.

هر شورشی می‌تواند به سرعت تبدیل به انقلاب شود و انقلاب گاهی می‌تواند طی فقط ۲۴ ساعت رخ دهد. بله انقلاب حتی طی ۲۴ ساعت می‌تواند طومار خودت و رژیمت را برای همیشه درهم بپیچد.

حقیقت این است که انسان‌ها از آزادی خسته شده‌اند. بنیتو موسولینی

گهگاه که می‌خواهی فلان اقلیت قومی یاغی را سرکوب کنی، چاره‌ای جز گسیل کردن تانک‌ها و زره‌پوش‌هایت نخواهی داشت. اما همواره باید دقت کنی که نیروهای ارتشی سرکوبگرت آموزش‌های لازم را دیده باشند وگرنه نامت به عنوان یک کودک‌کش در کتاب‌های تاریخی ثبت خواهد شد.

نیروهای نظامی، امنیتی و انتظامی‌ات نباید برای مدتی طولانی عاطل و باطل بمانند چون ممکن است فکرِ کودتا به سرشان بزند یا خلاصه برایت دردسرساز شوند. پس باید همیشه به شکلی سرشان را به کاری مشغول کنی و خوب است همواره فهرست بلندی از کارهایی که آن‌ها باید بکنند، در اختیار داشته باشی.

آخرین چیزی که به آن نیاز داری انتقادات بیجا، جنبش‌های سیاسی مردمی غوغاسالار و رسانه‌های آزادی است که به خودشان حق می‌دهند انگیزه‌ها و نیت‌های تو را زیر سؤال ببرند، رژیمت را به باد انتقاد بگیرند و نفرت عمومی را علیه تو یعنی پدر ملت، برانگیزند. کدام عقل سلیمی «آزاد» بودن ملت را تحمل می‌کند؟ هر بچه‌ای این را می‌داند که اگر ملت «آزاد» باشد بلافاصله نیروهایش را علیه تو و رژیمت سازماندهی می‌کند. آیا کسی هست که خواهان چنین چیزی باشد؟ معلوم است که نه. به جای «آزادی» دادن به مردمت باید رژیمی را به آن‌ها بدهی که اصلی‌ترین وظیفه‌اش سرکوب این آزادی‌ها، چه فردی چه اجتماعی، است.

اگر کسی بخواهد یک رژیم دیکتاتوری برپا کند به اجبار باید نسبت به کل زندگی متمدنانه بشری بی‌رحم و از آن متنفر باشد.

قوانین تو با این هدف طراحی و تدوین نشده که تعیین کند «چه چیزهایی» مجاز و چه چیزهایی غیرمجازند. اتفاقآ برعکس، در کشور تو قوانین با این هدف طراحی و تدوین شده که تعیین کند «چه کسانی» مجاز و چه کسانی غیرمجازند.

در کشوری که تو حاکمش هستی، رسانه‌های آزاد هیچ جایگاهی ندارند. در کشورت باید تک‌صدایی حاکم باشد و این تک‌صدا هم البته مال توست نه هیچ کس دیگری. رسانه‌ها فقط باید بازتاب‌دهنده سخنان و حرف‌های تو و حامیانت باشند. بنابراین، باید قوانینی داشته باشی که صدای رسانه‌های آزاد را برای همیشه خفه کند.

گاهی وقت‌ها لازم می‌شود آدم بی‌لیاقتی را در جایگاه مهمی بگماری تا هنگام لزوم، گناه همه نقایص و کمبودها را گردنش بیندازی.

اما تو، جناب دیکتاتور، مجبور نیستی مثل توده‌های مردم رنج بکشی. سران رژیمت، وزیران، کارگزاران و حامیانت هم مجبور نیستند رنج بکشند. چاپلوسانی که از صبح تا شب منتظرند ببینند جنابعالی چه فرمایشی کرده‌ای تا آن را بستایند و در ازای این کارشان از صبح تا شب مشغول چاپیدن بیت‌المال هستند، نیز نباید رنج بکشند. این‌ها پایه و اساس حکومتت را تشکیل می‌دهند

اگر دیکتاتوری هستی که سودای ساختنِ امپراتوری در سر داری، بدان که مذهب خیلی به دردت می‌خورد. تو می‌توانی دین و مذهب را تبدیل به یک آرمان والا بکنی؛ آرمانی که همکیشانت در کشور خودت و کشورهای همسایه، می‌توانند گِردِ آن متحد شوند. تجربه نشان داده که از این راه می‌توانی کشورهای کوچک‌تر همسایه و اقماری را فتح کنی و به اهداف کشورگشایانه‌ات برسی. یک خوبی دیگر این تاکتیک، به دست آوردن بهانه‌ای برای تعرض به کشورهای دیگر است.

در تلویزیون کشورت با زشت‌ترین کلمات مخالفان خودت را فحش‌باران کن.

هنگام عرضه کردن قانونت با آب‌وتاب بسیار بر حیاتی بودن آن در برهه حساس کنونی تأکید کن. حتمآ تذکر بده که دشمنان خارجی یا داخلی درصدد یورش هستند و فقط با این قانون می‌توان امنیت و انسجام ملی را در برابر دشمنان حفظ کرد.

- نام خوشایندی روی قانونت بگذار: اگر می‌خواهی زمین‌های کشاورزی در مناطق مرزی کشور را مصادره کنی، نام قانونت را «قانون امنیت مرزی» بگذار.

قانون اساسی باید به تو اجازه دهد که از طریق صدور احکام حکومتی، اختیارات بیش‌تری در مقایسه با قوانین کشوری داشته باشی.

اگر رهبری خیرخواهانه تو نباشد اختلافات قومی و نژادی باعث خواهد شد کشور بیچاره و نگون‌بختت متلاشی و تکه‌پاره شود.

پس به رهبری قاطع و قدرتمند نیاز هست.