بریده‌هایی از کتاب خودآموز دیکتاتورها

در بیانیه‌های دولتی، تعداد افرادی را که در تظاهرات و شورش‌های خیابانی شرکت کرده‌اند بسیار پایین‌تر از واقعیت اعلام کن. تعداد افرادی را نیز که به دست پلیس و نیروهای امنیتی‌ات در تظاهرات کشته شده‌اند، بسیار کم‌تر از آنچه بوده است، اعلام کن. در عوض مدعی شو تعداد زیادی از نیروهای امنیتی و پلیس و نیز رهگذران بی‌گناه به دست نیروهای اپوزیسیون کشته شده‌اند. تظاهرکنندگان را مشتی قاتلِ بی‌رحم معرفی کن. از آن‌جا که به هیچ خبرنگار خارجی‌ای اجازه ورود به کشور را نداده‌ای، هیچ منبع مستقلی نمی‌تواند ادعاهای آماری تو را تأیید یا رد کند.

پس از این‌که بساط تظاهرکنندگان را از خیابان برچیدی، یادت باشد هر کسی را به ذهنت رسید، مقصر اعلام کنی. به هر حال در جریان سرکوب‌ها عده‌ای کشته و زخمی شده‌اند و اپوزیسیون می‌کوشد تو را مقصر اصلی اعلام کند. اما پیش‌دستی کن و دیگران را مقصر اعلام کن. بگو خارجی‌ها برنامه‌ریز اصلی تظاهرات بوده‌اند؛ بگو اراذل و اوباش تحت هدایت سازمان‌دهندگانِ تظاهرات، دست به خشونت زده‌اند؛ بگو تروریست‌ها و افراط‌گرایان در صفوف تظاهرکنندگان رخنه کرده بودند و بگو رسانه‌های معاند مردم ساده‌لوح را تحریک کرده بودند. ۴۱۱ وزیرانت را وادار کن انواع اتهام‌ها را به اپوزیسیون بزنند و هیچ ایرادی هم ندارد که حرف‌های وزیران و مقامات رژیمت گاهی ضد و نقیض باشد. این تاکتیک در راستای استراتژی «تفرقه بینداز و حکومت کن» بسیار کارآمد است.

اگر دیکتاتوری هستی که سودای ساختنِ امپراتوری در سر داری، بدان که مذهب خیلی به دردت می‌خورد. تو می‌توانی دین و مذهب را تبدیل به یک آرمان والا بکنی؛ آرمانی که همکیشانت در کشور خودت و کشورهای همسایه، می‌توانند گِردِ آن متحد شوند. تجربه نشان داده که از این راه می‌توانی کشورهای کوچک‌تر همسایه و اقماری را فتح کنی و به اهداف کشورگشایانه‌ات برسی. یک خوبی دیگر این تاکتیک، به دست آوردن بهانه‌ای برای تعرض به کشورهای دیگر است.

تو باید فرهنگ ترس را بر جامعه حاکم کنی. فرهنگ ترس نوعی سبک زندگی است که در آن تک‌تک مردم، از دهقان و کارگر تا کارمند و دانشجو، با ترسِ از تو و مأمورانت زندگی می‌کنند. در این سبک زندگی، گفتن یک کلمه ناجور در جمع می‌تواند در یک چشم‌به‌هم زدن منجر به اخراج فرد از سرِ کارش شود، داروندارش و حتی جان خودش و خانواده‌اش را بر باد دهد.

تو و منصوبانت نباید ملزم به افشای هیچ اطلاعات مالی و اقتصادی‌ای باشید. قوانین کشورت را طوری تنظیم و تصویب کن که هیچ‌وقت مجبور به حساب پس دادن به کسی نباشی. تو رئیس مملکتی و کسی از تو بالاتر نیست که مجبور به پاسخگویی به او باشی.

باید فردی را برای ریاست نظام قضایی برگزینی که از اعضای حلقه نزدیکانت و کاملا به تو وفادار باشد. به این ترتیب همه اجزای نظام قضایی به فردی که تو بر ریاست آن‌ها گمارده‌ای، یا در واقع به خودِ تو، و نه به قوانین کشوری، پاسخگو خواهند بود.

تبلیغات و سرکوب، دو عامل مؤثر در حفظ رژیم‌های دیکتاتوری است که پیوند نزدیکی با راهکار «دشمن‌سازی» دارد.

برای تشویق جوان‌ها به مشارکت در «ماشینِ» رژیمت، کاری کن که از منافع خاصی برخوردار شوند: دسترسی راحت به وام‌های دانشجویی، سهمیه‌ها و بورسیه‌های تحصیلی و مشاغل دولتی. کاری کن که از خدمت نظام وظیفه اجباری معاف شوند یا به راحتی آن را سپری کنند. این جوان‌ها هنگامی که خوب به آن‌ها رسیدگی کنی، با جان و دل حاضرند به جان نیروهای اپوزیسیون بیفتند و آن‌ها را له‌ولورده کنند.

حالا در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که حمایت از اصول دموکراتیک مهم است. تو هم می‌توانی با تغییر در اصول و نهادهای دموکراتیک، همان کنترل تمام‌عیاری را که در طلبش هستی، به دست آوری. به عبارت دیگر، دَم از حفظ و صیانت از اصول دموکراتیک بزن اما در عمل نظام دیکتاتوری مطلوبت را برپا کن.

تنها کار دیگری که باید بکنی منتظر ماندن برای آن روز زیبایی است که خبر مرگ آن پیرِ سگ را برایت بیاورند.

قوانین ضد توهین و افترا: تو رئیس مملکتی و کسی حق ندارد به تو توهین کند. توهین که جای خود، کسی نباید جرئت انتقاد کردن از تو را داشته باشد. یکی از کارهای ضروری تصویب قانونی است که بر اساس آن هرگونه توهین و افترایی به شخص اول مملکت جرم تلقی شود. بر این اساس، افراد هتاک بلافاصله محکوم و زندانی خواهند شد. مزیت این قانون، اختیاری است که به تو برای خفه کردن صدای منتقدان و روزنامه‌نگارانِ اپوزیسیون می‌دهد.

اگر آن‌قدر خوش‌شانس باشی که کشور همسایه‌ات دشمن تاریخی ملتت باشد، امکانات بسیاری در دسترست خواهد بود. اگر هم چندان خوش‌شانس نباشی، مسئله‌ای نیست، چون تبدیل کردن یکی از کشورهای همسایه به دشمن، کارِ چندان سختی نیست. در هر حال، حضور یک دشمن در مرزهای کشورت انگیزه قدرتمندی به مردم کشورت می‌دهد تا پشت سرت جمع شوند. بسیاری از رهبران دیکتاتور جهان هر وقت تحت فشار داخلی قرار گرفته‌اند، تحریک کشور همسایه به اعمال خصمانه را سودمند یافته‌اند. این راهکاری است برای یادآوری این نکته از سوی دیکتاتور به مردمش که اگر رهبر نترس و شجاعی چون او نداشته باشند، امنیت جانی و مالی‌شان به خطر خواهد افتاد.

دموکراسی می‌تواند اقلیت قومی خاصی را تقویت کند و اقلیت دیگری را که زمام امور اقتصادی را تاکنون در دست داشته، به حاشیه براند. اما تو به عنوان رهبر قدرتمند کشورت می‌توانی جلوی این روند را بگیری

امروزه دموکراسی‌ها نمی‌توانند به نتایجی پایدار و ملموس برای مردم برسند

بخر. در بعضی از جوامع سنتی، رئیسان قبایل و عشایر، نفوذ بسیاری بر مردم محلی دارند. مردم، به ویژه در نواحی دور از مرکز، به خرد و دانش این رهبران کهنسالِ سنتی، باور و از آن‌ها حرف‌شنوی دارند.

درست در همان زمانی که رسانه‌های دولتی را کاملا به انحصار خودت درآورده‌ای، دست به یک افشاگری جانانه علیه اپوزیسیون بزن و به اصطلاح یک رسوایی زیرخاکی برایشان رو کن. اصلا هم اهمیت نده که این افشاگری‌ات بی‌پایه‌واساس است.

اگر خیلی به خودت و کاردانی‌ات مطمئنی، می‌توانی یک سال قبل از برگزاری انتخابات چند سازمان و حزبِ صوری، که در ظاهر منتقدِ رژیمت هستند، تأسیس کنی. وظیفه این احزاب قلابی حمایت مالی از نامزدهای کوچک و ناشناخته است. حداقل سودی که از این راهکار نصیبت می‌شود، شکستن آرای نامزدهای اصلی اپوزیسیون است. یا می‌توانی گامی به جلو برداری و از مهارت‌هایت در زمینه بازیچه قرار دادن اپوزیسیون بهره ببری و کاری کنی که فقط نامزدهای بی‌قابلیت و مسئله‌دار، تو را در انتخابات به چالش کشند. اگر رقیب تو در انتخابات یک دلقک خطرناک یا یک آدم دیوانه بنیادگرا باشد، شانس پیروزی مجددت در انتخابات بیش‌تر می‌شود. چنین نامزدهایی احتمالا رأی کمی به دست خواهند آورد اما فایده‌شان این است که مردم با دیدن آن‌ها پی خواهند برد که حضور تو در قدرت چه نعمت بزرگی است.

تو نباید هیچ نگرانی‌ای از «آرای مردم» داشته باشی. ما راهکارهایی بلدیم که با استفاده از آن‌ها می‌توانی سوار بر «آرای مردم» شوی. حتمآ شنیده‌ای که: بزرگ‌ترین نقطه ضعف دموکراسی‌ها وجود توده‌های بی‌شمارِ آدم‌های احمق است.

تو باید با قیافه‌ای محزون در برابر دوربین تلویزیون ظاهر شوی و درحالی که اشک در چشمانت حلقه زده اشک تمساح تک‌تک مردم را به آشتی ملی دعوت کنی و دو روز عزای ملی برای بزرگداشت جان‌باختگانِ تظاهرات دیروز اعلام کنی. قشنگی ماجرا این است که تو مردم را به شرکت در مراسم بزرگداشت جان‌باختگانی دعوت می‌کنی که نیروهای امنیتی خودت آن‌ها را کشته‌اند اتفاقی که در بحرین افتاد. اما فایده این راهکار این است که مردم و معترضان برای یکی دو روز هم که شده، آرام می‌گیرند و همین به نیروهای امنیتی‌ات فرصت تجدید قوا و فرصت تدوین استراتژی‌های تازه برای ورود به مرحله بعد می‌دهد.

کاری کن که همه قراردادهای پیمانکاری پروژه‌های ساختمانی از آنِ بستگان، دوستان، نوچه‌ها، طرفداران و حامیانت شود و دشمنان یا رقیبانت هیچ سهمی از این خوان نعمت نبرند.