بریده‌هایی از کتاب خودآموز دیکتاتورها

دمیدن یک حسِ معنوی یا عرفانی به کیش شخصیتت به تو کمک می‌کند تا از احساسات پاک مذهبی مردم کشورت، نهایت سوءاستفاده را بکنی. پس سعی کن خود را یک آدم مؤمن و خداترس جلوه دهی. این تاکتیک سود فراوانی دارد: نخست باعث افزایش محبوبیتت نزد اکثریت دین‌داران جامعه می‌شود و کیش شخصیتت را تقویت، سپس حکومتت را مستحکم‌تر و اداره مملکت را برایت راحت‌تر می‌کند. بهترین حالت این است که رژیمت و دین مردم چنان درهم بیامیزند که هر یک از این دو معادل دیگری تلقی شود.

کار مفید دیگر در آستانه برگزاری انتخابات، «کلنگ‌زنی» پروژه‌های بزرگ عمرانی است. روی این پروژه‌ها تا می‌توانی تبلیغ و برای مردم رؤیاسازی کن و هیچ اهمیتی هم نده که اغلب آن‌ها فقط «کاغذیاند و از مرحله «کلنگ‌زنی» فراتر نخواهند رفت.

هیچ کشور یا ابرقدرتی بی‌دلیل از تو حمایت نمی‌کند. آن‌ها در ازای کمکی که برای به قدرت رسیدنت کرده‌اند توقعاتی دارند که باید برآورده کنی. در واقع درست از زمانی که بر صندلی قدرت تکیه می‌زنی، آدم آن‌ها می‌شوی و دلیلش هم روشن است: دوستان خارجی‌ات معتقدند اگر کمک آن‌ها نبود، تو هیچ شانسی برای غصب قدرت نداشتی و حالا که قدرت را غصب کرده‌ای باید کمابیش از دستورها و خواسته‌های آنان پیروی کنی.

وزارتخانه‌سازی‌ها و استخدام‌ها باعث ورم کردن دولتت می‌شود. چاره‌ای نیست اما حداقل مطمئن شو که این تازه‌استخدام‌شده‌ها در ازای لطفی که به آن‌ها کرده‌ای به تو وفادار خواهند بود، در تظاهرات فرمایشی به نفع تو شرکت خواهند کرد و نام تو را در صندوق آرا خواهند انداخت. اگر به این وظایف عمل کنند دیگر مهم نیست کل روز را در دفتر کارشان چرت بزنند و قهوه بخورند. تو به آنچه خواهانش بوده‌ای رسیده‌ای و مابقی‌اش مهم نیست.

تو رهبری هستی که از یک انتخابات کاملا رقابتی حمایت می‌کند و دلیلش هم این است که تو از ژرفای وجودت به دموکراسی باور داری. تعجب کردی؟ داریم سربه‌سرت می‌گذاریم. تو خواهان رقابتِ انتخاباتی هستی زیرا اگر در برابرت هشت کاندیدای اپوزیسیون باشند که نتوانند با یکدیگر متحد شوند، در این صورت هر کدام از آن‌ها فقط درصد کمی از آرا را مال خود خواهد کرد و در نتیجه تو برنده انتخابات خواهی شد، هرچند پیروزی‌ات چندان قاطعانه نخواهد بود. غربی‌ها ظاهرآ نمی‌توانند این ترفند را درک کنند. آن‌ها وجود هشت نامزد اپوزیسیون در انتخابات را نشانه‌ای از ذات و منشِ دموکراتیک تو ارزیابی می‌کنند، غافل از این‌که هدف تو نه تکثرگرایی سیاسی بلکه شکستن قدرت اپوزیسیون و ایجاد چنددستگی میان آن‌ها هنگام انتخابات است.

باید به مردم کشورت بقبولانی که تصمیمات تو و اصولا همه کار و زندگی‌ات فقط یک هدف را دنبال می‌کند و آن «بهبود وضع معیشتی مردم» است. تو برای چپاندن این ذهنیت توی کله تک‌تک مردم باید دولتی داشته باشی که با سروصدای بسیار مشغول کار و فعالیت باشد و «سازندگی» از سرورویش ببارد. یکی از وظایف اصلی دولتت جاری کردن پول در سطح کشور زیر نام هدفی است که هیچ‌کس در درستی آن نمی‌تواند هیچ شک و شبهه‌ای بکند: «بهبود وضع معیشتی مردم.»

خداوند برای نجات کشورت می‌تواند به تو مأموریت ویژه دهد. اگر شرایط مهیا بود، بلافاصله خودت را نماینده خداوند معرفی کن و همه نهادها و سازمان‌های حکومتی را بر همین اساس از نو سازماندهی کن و مطمئن باش که با این کار بر عمر حکومتت خواهی افزود.

تجربه ثابت کرده است که هر ملتی که بیش‌تر سرگرم شود، تمایل کم‌تری برای سرنگونی دیکتاتورش پیدا خواهد کرد.

برخی ارتش‌ها در خاورمیانه ساختار قومی خاصی دارند؛ مثل ارتش سوریه که با رئیس‌جمهور کشور قومیت مشترک دارد. فرماندهان این ارتش به خوبی می‌دانند که اگر رئیس‌جمهور فعلی برود آن‌ها هم باید بروند. در نتیجه، چنین ارتش‌هایی تا پای جان برای حفظ رئیس‌جمهور یا رهبرشان می‌جنگند.

همیشه کاری کن که کشورت حداقل یک دشمن، یا اگر امکانش بود، یک دشمن خارجی، داشته باشد. دشمنان به دو دلیل مفیدند: اول، اگر کسی را داشته باشی که بتوانی علیه او فحش و ناسزا بگویی، از این طریق می‌توانی قدرت «رهبریات را نشان دهی و در واقع ثابت کنی مردم فقط با «هدایت» و «راهنمایی» تو می‌توانند از خطرات مهلکی که آن‌ها را تهدید می‌کند، نجات یابند. دوم، تو می‌توانی گناه و تقصیر هر نارسایی و کمبودی، از جمله خطاهایی که خودت مسببش بوده‌ای، را به گردن دشمن بیندازی. مردم ذاتآ ثنویت‌گرا هستند و همه‌چیز را سیاه و سفید می‌بینند و به همین دلیل مایلند در باره هر چیزی بر اساس الگوی «ما علیه آن‌ها» یا «خوب علیه بد» بیندیشند. تو با مطرح کردن و قبولاندن خودت به عنوان «ما / خوب» می‌توانی به این گرایش دامن بزنی و کاری کنی که آن‌ها تو را قطبِ «خوب» و دیگری یا همان «دشمن» را قطب «بدِ» ماجرا تلقی کنند.

تو بر کشوری حکومت می‌کنی که نویسندگان، روزنامه‌نگاران، استادان دانشگاه‌ها و فعالان سیاسی‌اش همگی آماده‌اند تا اگر به آن‌ها شانس و فرصتی داده شود، به تو حمله کنند. تو گهگاه باید سرکوبشان کنی تا بفهمند جایگاه واقعی‌شان در کشوری که بر آن حکومت می‌کنی، کجاست و پای خود را از گلیمشان درازتر نکنند.

تظاهرات‌های فرمایشی اگر در ابعاد بزرگ انجام شود، می‌تواند نوعی مشروعیت قانونی به رژیمت بدهد. تو با اتکا به این تظاهرات‌ها می‌توانی ادعا کنی همه مردم طرفدارت هستند. اگر زرنگ باشی حتی می‌توانی تظاهرات طرفدارانت را جایگزین انتخابات کنی. هرچند حضور صد تا دویست‌هزار نفر از طرفدارانت در خیابان نمی‌تواند به معنای طرفداری یک ملت چندمیلیونی از تو باشد، اما تو به هر حال، کار خودت را بکن و با بزرگنمایی تظاهراتِ طرفدارانت ادعا کن همه ملت طرفدارت هستند

به جای «آزادی» دادن به مردمت باید رژیمی را به آن‌ها بدهی که اصلی‌ترین وظیفه‌اش سرکوب این آزادی‌ها، چه فردی چه اجتماعی، است. رژیم دیکتاتوری‌ات باید کاری کند که کلام تو کلام اول و آخر باشد، تصمیماتت عین قانون باشد و نظرت تنها نظری باشد که ارزش دانستن دارد.

تکیه‌کلام همیشگی‌ات باید این باشد: کشور در برهه حساسی است، دشمنان خارجی نقشه‌های پلیدی برای نابودی ملت در سر دارند.

هر گاه خواستی کسی را مجازات کنی بدون این که ردی از دخالت تو به جا بماند، از گروه فشارت ] یعنی جوانان متعصب[استفاده کن.

مجلس یا کنگره مانند یک مُهر پلاستیکی است که همه تصمیم‌هایت را تأیید می‌کند و به آن‌ها وجهه قانونی می‌دهد. اگر چنین مجلس خوب و همراهی می‌خواهی باید کاری کنی که اعضای آن از حزب خودت باشند. آن‌ها باید «نمایندگان» مطیع و سربه‌راهی باشند که قوانین مورد نظرت را بی‌هیچ چون‌وچرایی تصویب کنند یا حتی خودشان قوانینی را پیشنهاد و تصویب کنند که در راستای منافع سیاسی و اقتصادی‌ات باشد.

تو قرار نیست به قوانینی احترام بگذاری که خلاف منافعت است.

اگر کسی بخواهد یک رژیم دیکتاتوری برپا کند به اجبار باید نسبت به کل زندگی متمدنانه بشری بی‌رحم و از آن متنفر باشد.

مخالفانت را تحقیر و ناسزاباران کن. بگو آنان دست‌وپاچلفتی‌تر از آنند که بتوانند تو را شکست دهند. بگو صلاحیت رهبری کشور را ندارند. بگو آن‌ها نه‌تنها بازیچه خارجی‌ها و قدرت‌های امپریالیستی‌اند، بلکه از نظر ذهنی علیل و از نظر اخلاقی مُشتی منحرف جنسی‌اند.

به انتخابات‌ها بی‌اعتنایی نکن؛ انتخابات‌ها شاید با اصول اعتقادی‌ات سازگار نباشند اما تاریخ نشان داده گاهی با یک انتخاباتِ مهندسی‌شده می‌توان به قدرت رسید.