بریده‌هایی از کتاب پل پوت

اسم رمز ساختمان هفت طبقه را «ک ـ ۱» گذاشته بودند. «ک ـ ۱» نه تنها محل کار و زندگی پل پوت که محل کار و زندگی سه رهبر دیگر حزب ــ نون چی، اینگ ساری و ورن وت ــ نیز بود. خیو سامفون هم با وجودی که مقام و منصبش پایین‌تر از رهبران حزب بود اما به سبب نزدیکی رو به تزایدش با آن‌ها اجازه یافته بود که در «ک ـ ۱» کار و زندگی کند.

معدود افرادی که در ساختمان وزارتخانه باقی ماندند اوقاتشان را صرف تمیز کردن دفاتر، پاک کردن شعارهای روی دیوار و شستن توالت‌ها می‌کردند.

اما اغلب کارکنان وزارتخانه به روستاها فرستاده شدند تا با کار بدنی خود را آبدیده کنند.

هر وزارتخانه‌ای، به زبان خمری یک مونتی بود؛ به این معنا که کارکنان هر وزارتخانه به همراه همسرانشان در داخل همان وزارتخانه ــ و غالبآ در خوابگاه‌های زنانه ـ مردانه جدا از هم ــ زندگی می‌کردند. آن‌ها ضمن انجام کارهای روزانه‌شان در محوطه ساختمان وزارتخانه سبزی می‌کاشتند، در جلسات آموزش ایدئولوژیک شرکت می‌کردند و فرزندانشان را به مهدکودک وزارتخانه می‌فرستادند.

کسانی مثل تیونن موام و خیو سامفون، که در فرانسه در رشته اقتصاد تحصیل کرده بودند، به حرف‌های غیر علمی پل پوت گوش دادند اما دهان‌هایشان را بسته نگه داشتند و هیچی نگفتند. رویکرد پل پوت به رفاه مردم نیز به اندازه رویکردش به اقتصاد ساده‌انگارانه بود

تجارت، در غیاب پول، باید محدود به معاملات تهاتری( کالا به کالا) بین تعاونی‌ها و دولت می‌شد. کوی تون، که از این سیستم معاملاتی طرفداری کرده بود، مسئولیت کاربردی کردن آن را بر عهده گرفت. او و خیو سامفون یک جدول فرضی برای تعیین قیمت کالاها در قالب تهاتری آماده کردند تا در این نوع معاملات مورد استفاده قرار بگیرد.

تجارت، در غیاب پول، باید محدود به معاملات تهاتری( کالا به کالا) بین تعاونی‌ها و دولت می‌شد. کوی تون، که از این سیستم معاملاتی طرفداری کرده بود، مسئولیت کاربردی کردن آن را بر عهده گرفت.

در نوزده سپتامبر، کنفرانس به این نتیجه رسید که نباید پول جدید به جریان بیفتد. این تصمیم چند ماه بعد در کنگره چهارم حزب کمونیست کامبوج تأیید شد. اسکناس‌هایی که قبلاً چاپ و تکثیر شده بود جمع‌آوری و در محلی در پنوم‌پن انبار شد.

اگر به گرایشات مالکیت خصوصی اجازه نشو و نما بدهیم، اندیشه‌های مردم، به تدریج، فقط به سوی شیوه‌های انباشت اموال خصوصی سوق پیدا خواهد کرد...

باید یک نظام خودگردان در کارخانه‌ها توسط پرولتاریا و در مزارع توسط دهقانان برپا شود.

عدم تولید برنج بر طبق برنامه منجر به سرکوب بیش‌ترِ مردم توسط رژیم شد. به این ترتیب چرخه باطلی از قحطی و سرکوب به وجود آمد که سرانجام منجر به سقوط رژیم شد. دیگر تصمیم مهلک رژیم خمرهای سرخ که توسط اعضای کمیته مرکزی گرفته شد، عدم استفاده از پول بود.

پل پوت هرگز موفق نشد نیروی نظامی‌ای را ایجاد کند که به او وفادار باشد. و در پایان، همین ویژگی باعث تباهی‌اش می‌شد.

کامبوج، حداقل در ظاهر، متحد به نظر می‌رسید اما ارتش که قدرتش را از حزب می‌گرفت، متحد نبود.

پل پوت، بر خلاف مائو، هرگز نیروهایش را مستقیمآ در میدان نبرد هدایت نکرده بود. او کارشناس سیاسی بود نه کارشناس نظامی. حتا مائو هم ده سال وقت صرف کرده بود تا بتواند نیروهای مختلف ارتش آزادیبخش خلق را، که از دوازده سال قبل از کسب پیروزی جنگیدن را آغاز کرده بودند، با هم متحد کند.

به لطف پادرمیانی‌های چین روابط کامبوج با تایلند نیز بهبود یافت. کامبوجی‌ها تلاش کردند که با حکومت لائوس نیز تماس بگیرند و روابط دو کشور را بهبود ببخشند. حتا روابط کامبوج با ویتنام نیز رو به بهبود رفت.

کیم ایل سونگ رهبر کره شمالی به پل پوت قول داد که کارشناسان کمک‌رسانی‌اش را برای گسترش پروژه‌های سدسازی و کشاورزی به کامبوج بفرستد.

هنوز پنج ماه از سقوط سایگون نگذشته بود که چین و ویتنام راه‌هایشان را از هم جدا کردند.

ظاهرآ هدف چینی‌ها از درز خبر کمک یک میلیاردی به کامبوج این بود که امتناع چین از دادن کمک‌های بیش‌تر به هانوی ( ویتنام) را برجسته‌تر کنند.

حکومت چین بعدها فاش کرد که کمک اقتصادی‌اش به کامبوج در سال ۱۹۷۵ حدود سیصد میلیون دلار بوده و این کمک‌ها، مثل کمک‌های نظامی چین به کامبوج، بلاعوض بوده است.

چینی‌ها تا پایان سال ۱۹۷۵ موفق به احداث یا، در بیش‌تر موارد، بازسازی ۲۹ کارخانه شدند.