بریده‌هایی از کتاب راسپوتین

«کارهای خیریه» انجام می‌داد، هرچند هدفش از انجام این فعالیت‌ها عمدتآ نمایش دادنِ خودش بود.

او در دوما رهبر جناح راست شده بود؛ جناحی که اعضایش مغرورانه نشانِ سازمان یهودستیزِ «اتحادیه خلق روسیه» را بر یقه کت‌هایشان الصاق کرده بودند.

«این روزنامه‌نگار هرگز فراموش نمی‌کرد در مقالات و مطالبش از اقدامات مدیرانِ اداراتِ مسکو با ستایش‌برانگیزترین کلمات و جملاتِ ممکن یاد بکند.»

«این روزنامه‌نگار هرگز فراموش نمی‌کرد در مقالات و مطالبش از اقدامات مدیرانِ اداراتِ مسکو با ستایش‌برانگیزترین کلمات و جملاتِ ممکن یاد بکند.»

«این روزنامه‌نگار هرگز فراموش نمی‌کرد در مقالات و مطالبش از اقدامات مدیرانِ اداراتِ مسکو با ستایش‌برانگیزترین کلمات و جملاتِ ممکن یاد بکند.»

پرنس یوسوپف بعدها قضیه پارادوکسیکالِ راسپوتین را این‌گونه فرمول‌بندی کرد: هر رسوایی و جنجالی که حول راسپوتین رخ می‌داد فقط باعث قدرتمندتر شدن موقعیت و جایگاهش می‌شد.

ولادیمیر ایلیچ لنین. او معتقد بود: «جنگ بین اتریش و روسیه چیز بسیار مفیدی برای برپایی انقلاب در سرتاسر کشورهای اروپای شرقی خواهد بود.»

او دنبال یک ماده محرک می‌گشت. او در هشیاری احساس وحشت می‌کرد. چیزی نزدیک می‌شد که آمدنش اجتناب‌ناپذیر بود. در این زمان بود که او شروع به نوشیدن مسکرات کرد.

راسپوتین خودش معتقد بود که فرد با تزکیه نفس و تجربه والاترین عشق‌های افلاطونی می‌تواند بدنش را چنان سبک کند که در هوا معلق شود... و او عروج عیسی مسیح و قدم زدنش بر روی آب را به عنوان نمونه‌هایی از توانایی‌های روح مطرح کرد.

«حرف‌های کشیش‌ها را باور نکن. آن‌ها احمق هستند. آن‌ها همه راز را نمی‌دانند. گناه مقرر شده تا ما بتوانیم توبه بکنیم، و توبه برای روح لذت و شادی می‌آورد و به جسم قدرت و توان می‌بخشد، می‌فهمی؟ آه، تو عزیز منی، زنبور عسل منی... می‌گویند گناه را باید ترک کرد... اما بدون گناه هیچ زندگی‌ای وجود ندارد، زیرا وقتی گناه نباشد توبه‌ای هم نیست و وقتی توبه‌ای نباشد لذت و شادی‌ای هم وجود نخواهد داشت... آیا تو می‌خواهی به من نشان بدهی که گناه چیست؟ برای مدتی تا یک هفته بعد منتظر باش، بعد بیا پیش من تا با هم معاشرت بکنیم، و آن وقت بهشت در روحت خواهد بود. بعدآ به تو نشان خواهم داد که گناه چیست...»

«بدون راسپوتین لنینی هم در کار نبود».

«بدون راسپوتین لنینی هم در کار نبود».

چشمانش جذاب بود. نه فقط چشمان نافذی داشت که جای قرار گرفتن چشمانش هم غیرعادی بود: چشمانش در عمق حدقه‌ها قرار گرفته بود و سفیدی چشمانش به نوعی زیاد بود

در واقع بخش اصلی نفوذ راسپوتین برآمده از چشمان و دستانش بود؛ چشمان هیپنوتیکی و دستان نوازشگر پراحساس. اما لاختینا آن چیزهایی را که راسپوتین نمی‌توانست با واژه‌ها بیان بکند، می‌فهمید و می‌نوشت.

راست سیاسی روسیه با هدفِ تضعیفِ جنبش رادیکال و انقلابی روسیه کوشید خشم و عصبانیت توده‌های گرسنه مردم را به یهودیان معطوف بکند. و به لطف «اداره پلیس»، موج یهودی‌کشی سراسر کشور را درنوردید. خانه‌های یهودیان ثروتمند غارت شد، تشک‌های پَرِ قوی آن‌ها جِر داده شد، پیرمردان کشته شدند، و به زنان و دخترانشان تجاوز شد.

با این حال، حتا یهودیان به مراتب بیش‌تری در بین انقلابیون متعصب روسی وجود داشت. فقر، بی‌حقوقی و تحقیرِ جوانان یهودی باعث شده بود این جوانانِ تا دیروز مرعوب به تدریج به تروریست‌ها و بمب‌اندازان بی‌باکی تبدیل بشوند.

راست افراطی در روسیه شامل گروهی از آریستوکرات‌های نجیب‌زاده اما منحط می‌شد. آن‌ها از نظام کاپیتالیستی‌ای که داشت در روسیه سر بر می‌آورد، متنفر بودند زیرا با حاکم شدن چنین نظامی به تدریج قدرتِ پول، جانشین قدرتِ سنتی آن‌ها ـقدرتِ خون و نژادــ می‌شد. و آن‌ها از یهودیان هم متنفر بودند. زیرا از بین یهودیان نیز آدم‌های تازه ثروتمندشده بسیاری پیشاپیش سر برآورده بودند؛ هرچند عامه یهودیان در روسیه فاقد حقوق قانونی بودند.

«من همیشه از بی‌انصافی آدم‌ها در باره کسانی که وارد روابط عاطفی نوع خاصی می‌شوند، عصبانی بوده‌ام. شاید بتوان این نوع روابط را نکوهش کرد، اما قطعآ نمی‌توان کسانی را که برایشان روابط متعارف در تقابل با ذات آن‌ها قرار دارد، نکوهش کرد.»

تزار در باره مرگ تالستوی نوشت: «از صمیم قلب از بابت درگذشت این نویسنده بزرگ متأسفم... امید آن‌که خداوند متعال در قضاوتش بر او رحمان و رحیم باشد.»

دنیایی که زوج سلطنتی در آن زندگی میکردند، از این قرار بود: دنیای معجزهها، قبور متبرکه، تمثالها و شمایلها، و قدیسین اعجازآفرین. تزار و ملکه بیش از هر وقت دیگری در شهر پترزبورگْ نامناسب و غریب مینمودند؛ شهری که روشنفکرانش روزبهروز خدانشناستر میشدند و این خدانشناسی خود را علنی هم میکردند.