بریده‌هایی از کتاب پاستیل‌های بنفش

«فکر کنم کِرِنشا اسم خوبی واسه یه گربه‌ست.»

به گربه گفتم اسمم جکسون است.

گفت: «میو!» من هم در جواب گفتم: «میو!»

«اتفاقاً عاشقِ کلاه و جورابه، مگه نه عزیزم؟»

«اینا دیگه از کجا اومدن؟»

من عاشق پاستیل‌های بنفشم.

مامان می‌گوید با هر چیزی که هست، باید ساخت.

من برشتوک شکلاتی دوست دارم، ولی خواهرم عاشق برشتوک توت‌فرنگی است.

اول، هدفی را انتخاب کنید. چیزی مثل کاسه یا فنجان خیلی خوب است. از سطل آشغال استفاده نکنید، چون احتمالاً میکروب دارد. من بعضی وقت‌ها از کلاه لبه‌دارِ رابین استفاده می‌کنم؛ البته شاید آن هم همچین تمیز نباشد. یک دختربچهٔ پنج‌ساله، ممکن است خیلی عرق کند. کاری که باید بکنید، این است: سعی کنید برشتوک را بیندازید توی سبد؛ همان کاسه، فنجان و یا مثلاً کلاه. تا وقتی امتیاز نیاورید، نمی‌توانید برشتوک را بخورید. حتماً حواستان باشد که هدف را خیلی دور بگذارید، وگرنه خوراکی‌تان زود تمام می‌شود. کلکش این است که انداختن برشتوک توی سبد، آنقدر طول بکشد تا گرسنگی یادت برود یا حداقل برای مدتی یادت برود.

است. تنها چیزی که نیاز دارید، چندتا برشتوک یا چند تکه نان است؛ حتی می‌توانید از اسمارتیز هم استفاده کنید، البته اگر مامانتان آن دوروبَر نبود که بگوید: «بازم شیرینی‌جات؟» نمی‌دانم شاید شما هم به‌جز شب‌های عید، توی خانه‌تان رنگ شیرینی و اسمارتیز را نبینید!

رابین عاشق بیسکوییت است.

«وااای هوسِ یه تیکه پیتزای پِپِرونی کرده‌م!» بعد شکم خواهرم می‌گفت: «آره، یا شاید بیسکوییت با طعمِ کرهٔ بادوم‌زمینی!»

همیشه یک دلیل منطقی وجود دارد.

دوستای خیالی مثل کتابن. ما رو می‌نویسن، اَزَمون لذت می‌بَرَن، گوشه‌های ورقامون تا می‌خوره، کاغذامون مچاله می‌شه، بعدش هم بسته‌بندی می‌شیم و می‌ذارنمون یه گوشه تا زمانی که دوباره بهمون احتیاج پیدا کنن.»

دوست داشتم واقعیت را بشنوم، حتی اگر واقعیتِ خوش‌حال‌کننده‌ای نباشد. من خوب می‌فهمیدم و بیشتر از آنچه فکر می‌کردند، می‌دانستم.

«توی طبیعت به این می‌گن هر کی زورش بیشتره، زنده می‌مونه. نخوری، می‌خورَنِت. نکُشی، می‌کُشَنِت.»

«همیشه برای هر چیزی توضیحی منطقی وجود دارد»

چیزهای واقعی خیلی بهتر از داستان‌ها هستند

گفت گاهی با خودش فکر می‌کند شاید خفاش‌ها از ما آدم‌ها، آدم‌تر هستند!

«زندگی برات غافلگیریای زیادی داره و این یه حقیقته.»