بریده‌هایی از کتاب پاستیل‌های بنفش

«خیلی وقته که ولم کردی... چه می‌دونم والّا! شاید خیلی چیزا عوض شده باشه و من خبر ندارم.»

«تمرین دوستِ تو بودن رو!... قاعده‌ش اینه که فقط تو بتونی منو ببینی. ولی وقتی یه دوست خیالی رو ول می‌کنن به اَمون خدا، کی می‌دونه چی براش پیش میاد؟»

کِرِنشا گفت: «ما پوزخند می‌زنیم، ریشخند می‌زنیم. به‌ندرت، خیلی ساکت، تعجب می‌کنیم.» پنجه‌هایش را لیس زد و موهای دَمِ گوشش را صاف کرد. «اما نمی‌خندیم!»

گربه‌ها غده‌هایی توی گوش‌هایشان دارند که وقتی سرشان را به چیزی می‌مالند، انگار با حروف درشت، رویش می‌نویسند: «این، مال منه.»

کتابدار مدرسهٔ ما می‌گوید هیچ‌وقت نمی‌توانید کتابی را از روی جلدش قضاوت کنی. من هم باید بگویم که نمی‌توانید محله‌ای را از روی قوهایش قضاوت کنید.

جوری شده بود که دیگر خود خدا هم برای زندگی ما سری از تأسف تکان می‌داد و عذرخواهی می‌کرد.

بابام می‌گفت بعضی وقت‌ها برنامه‌ریزی سخت می‌شود؛ مگر اینکه مثل جادوگرها گوی شیشه‌ای داشته باشی تا بتوانی آینده را در آن ببینی. به من می‌گفت اگر کسی را دیدی که گوی شیشه‌ای دارد، خوش‌حال می‌شوم چند روزی آن را قرض بگیرم.

بعضی وقت‌ها دوست داشتم مثل آدم‌بزرگ‌ها رفتار کنم. دوست داشتم واقعیت را بشنوم، حتی اگر واقعیتِ خوش‌حال‌کننده‌ای نباشد. من خوب می‌فهمیدم و بیشتر از آنچه فکر می‌کردند، می‌دانستم.

گفتم: «جادو اصلاً وجود نداره.» مامانم گفت: «موسیقی جادوئه.» بابام گفت: «عشق جادوئه.» رابین گفت: «خرگوشِ توی کلاه یه جادوئه.» بابام گفت: «من دونات‌های برشتهٔ کِرِم‌دار رو هم جزوِ جادوها می‌دونم.» مامانم گفت: «بوی بچهٔ تازه به دنیا اومده چطور؟» رابین داد زد: «بچه‌گربه‌ها جادوییَن.» بابام که سر آریتا را ناز می‌کرد، گفت: «البته که همین‌طوره! ما خودمون یه دونه از اون خرگوشای جادویی رو داریم.»

چقدر خوب است دوستی داشته باشی که به اندازهٔ تو از پاستیل بنفش خوشش بیاید.