بریده‌هایی از کتاب پاستیل‌های بنفش

می‌دانستم که او آنجاست و همین برای من کافی بود. بعضی وقت‌ها این تنها چیزی است که از یک دوست توقع داری.

مامان و بابا عاشق سبکی از موسیقی هستند که به آن می‌گویند «بلوز». توی شعرهای بلوز، یکی از چیزی ناراحت است؛ مثلاً طرف با ننه‌اش قهر کرده یا اینکه همهٔ پولش را گم کرده یا می‌خواسته برود جایی دور و از قطار جا مانده. اما عجیب اینجاست که وقتی این آهنگ‌ها را می‌شنوی، شاد می‌شوی!

آدم‌ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند.

«گربه‌ها سَرور، سگ‌ها خاک‌برسَر.»

به آن‌ها تعلق داشتم، ولی نه آنقدر که آن چهارتا به هم تعلق داشتند

از اون جادو تا جایی که می‌شه لذت بِبَر، باشه؟»

«خیلی دوسِت دارم بابا و این یه حقیقته.»

اگر از آن دست افرادی هستید که همیشه به دنبال واقعیت‌ها می‌گردید، به شما پیشنهاد می‌کنم یک بار دروغ بگویید، حتم دارم این کار برایتان سخت می‌شود.

تو می‌تونی حسابی از دست کسی شاکی بشی و در عین حال، از ته قلب دوسِش داشته باشی.»

دوستای خیالی به ارادهٔ خودشون نمیان؛ ما دعوت می‌شیم. تا وقتی هم که نیاز باشه، می‌مونیم و بعد، یعنی بعد از اینکه مأموریتمون تموم شد، می‌تونیم بریم

مامان گفت به چیزی که برایت باارزش است، می‌گویند یادگاری. بعد گفت تا زمانی که همدیگر را داریم، یادگاری به چیزهایی می‌گویند که زیاد اهمیتی ندارند.

گفت به چیزی که برایت باارزش است، می‌گویند یادگاری. بعد گفت تا زمانی که همدیگر را داریم، یادگاری به چیزهایی می‌گویند که زیاد اهمیتی ندارند.

دوستای خیالی مثل کتابن. ما رو می‌نویسن، اَزَمون لذت می‌بَرَن، گوشه‌های ورقامون تا می‌خوره، کاغذامون مچاله می‌شه، بعدش هم بسته‌بندی می‌شیم و می‌ذارنمون یه گوشه تا زمانی که دوباره بهمون احتیاج پیدا کنن.

عذاب وجدان گرفتم که چرا از این کار عذاب وجدانی ندارم! منظورم این است که من از فروشگاه جنس بلند کرده بودم، چیزی را برداشتم که مال من نبود و مجرم به حساب می‌آمدم. اما به خودم گفتم: «توی طبیعت به این می‌گن هر کی زورش بیشتره، زنده می‌مونه. نخوری، می‌خورَنِت. نکُشی، می‌کُشَنِت.» این‌جور جمله‌ها را معمولاً توی فیلم‌های راز بقا، مثلاً وقتی شیر، گورخر را می‌خورد، بیشتر می‌شنوی. خُب البته من شیر نبودم، یکی بودم که درست را از غلط تشخیص می‌داد، اما باز هم اشتباه می‌کرد.

مدتی ساکت بودم. بعد پرسیدم: «بچه‌ها همیشه باید مامان و باباشون رو دوست داشته باشن؟» تصویر بابام را توی آینهٔ جلو دیدم. با نگاه پرسشگری از آینه به من نگاه کرد. بعد گفت: «بذار این‌جوری بگیم: تو می‌تونی حسابی از دست کسی شاکی بشی و در عین حال، از ته قلب دوسِش داشته باشی.»

آدم‌ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند.

آنجا بود که فهمیدم آدم‌ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند.

جالب‌تر اینکه وقتی به غار برمی‌گردند، همان خونی که توی دهانشان ذخیره کرده‌اند را در دهان خفاش‌هایی که خوش‌شانس نبوده‌اند و نتوانسته‌اند چیزی بخورند، می‌ریزند و به این ترتیب، غذایشان را با آن‌ها تقسیم می‌کنند.

مامانم یک‌بار بهم گفت که مشکلات مالی، یواش‌یواش گریبان آدم را می‌گیرند. گفت مثل سرماخوردن می‌مانَد؛ اول فقط گلویت کمی می‌خارَد، بعد سرت درد می‌گیرد و شاید هم سُرفه کنی. بعدش یک‌دفعه می‌بینی دوروبرِ تختت پُر شده از دستمال کاغذی و ریه‌هایت انگار دارند بالا می‌آیند.

«دوستای خیالی هیچ‌وقت تَرکِت نمی‌کنن. فقط آماده و منتظر می‌مونن تا وقتی که به اونا نیاز داشته باشی.»