بریده‌هایی از کتاب پاستیل‌های بنفش

کامل دروغ نمی‌گفتم؛ فقط انگار همهٔ واقعیت را توضیح نمی‌دادم!

چیزی که بیشتر از همه اذیتم می‌کرد، این بود که کاری از دستم برنمی‌آمد. نمی‌توانستم چیزی را کنترل کنم

اگر از آن دست افرادی هستید که همیشه به دنبال واقعیت‌ها می‌گردید، به شما پیشنهاد می‌کنم یک بار دروغ بگویید، حتم دارم این کار برایتان سخت می‌شود.

راستش را بخواهم بگویم، از دزدی حس بدی داشتم، اما از اینکه دروغ گفته بودم، بیشتر حالم بد شد.

«توی طبیعت به این می‌گن هر کی زورش بیشتره، زنده می‌مونه. نخوری، می‌خورَنِت. نکُشی، می‌کُشَنِت.»

اگر از آن دست افرادی هستید که همیشه به دنبال واقعیت‌ها می‌گردید، به شما پیشنهاد می‌کنم یک بار دروغ بگویید، حتم دارم این کار برایتان سخت می‌شود.

راستش را بخواهم بگویم، از دزدی حس بدی داشتم، اما از اینکه دروغ گفته بودم، بیشتر حالم بد شد.

«توی طبیعت به این می‌گن هر کی زورش بیشتره، زنده می‌مونه. نخوری، می‌خورَنِت. نکُشی، می‌کُشَنِت.»

عذاب وجدان گرفتم که چرا از این کار عذاب وجدانی ندارم!

خیلی تعجب کردم که چطور دروغ‌گفتن آنقدر آسان بود. درست مثل آب‌خوردن بود. خیلی راحت و روان، از خودم حرف درمی‌آوردم.

با خودم گفتم: «همیشه برای همه‌چی، توضیح منطقی وجود داره.»

برای رابین راحت‌تر بود؛ می‌توانستی خیلی راحت از یک جا به جای دیگر ببریش و عین خیالش نباشد. در چشم به هم‌زدنی دوست پیدا می‌کرد. نیازی نداشت به واقعیت‌ها و مسئله‌های مهم‌تر فکر کند؛ هنوز بچه بود.

در هر صورت، کِرِنشا خیلی وقت‌شناس بود. درست وقتی وارد زندگی‌ام شد که بهش احتیاج داشتم.

بعدش حداقل برای مدتی امیدوار می‌شدم که اوضاع بهتر می‌شود و شاید، تنها شاید، همه‌چیز ممکن باشد.

بعدش حداقل برای مدتی امیدوار می‌شدم که اوضاع بهتر می‌شود و شاید، تنها شاید، همه‌چیز ممکن باشد.

در آن دوران که توی خیابان‌ها زندگی می‌کردیم، من و کِرِنشا زیاد نمی‌توانستیم با هم اختلاط کنیم، چون همیشه کسی بود که حرفمان را قطع کند، اما عیبی نداشت. می‌دانستم که او آنجاست و همین برای من کافی بود. بعضی وقت‌ها این تنها چیزی است که از یک دوست توقع داری.

با حرف‌نزدن درباره‌اش، حس می‌کردم که دیگر هیچ‌وقت دوباره اتفاق نمی‌افتد.

وضعیتمان درست مثل آدم سرماخورده بود. گاهی فکر می‌کنی هیچ‌وقت قرار نیست سرفه‌هایت خوب شود و گاهی فکر می‌کنی فردا دیگر آخرین روز مریضی است.

«نه، این‌جور که پیش می‌ره، اصلاً نمی‌دونم خدا چه سرنوشتی برامون در نظر گرفته.»

آنقدر همه‌چیز عجیب‌وغریب بود که فکر کنم نمی‌خواستم چیز دیگری به عجایب اضافه کنم.