بریده‌هایی از کتاب پاستیل‌های بنفش

آنجا بود که فهمیدم آدم‌ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند.

وسایل زیادی برای جمع‌کردن نداشتم. بالشتم و کیسهٔ یادگاری‌هایم را برداشتم، بعد هم چندتا لباس و مسواک. با خودم گفتم قبل از اینکه بابا و مامان از خواب بیدار شوند، می‌روم

حالا که خوب بهش فکر می‌کنم، می‌فهمم که آن شب از دیدن کِرِنشا توی حمام، باید حدس می‌زدم که دوباره همه‌چیز، آن دیوانه‌بازی‌ها، اسباب‌کشی و حتی بی‌خانمانی، قرار است تکرار شود.

تو نمی‌تونی امواج صوتی رو ببینی، ولی می‌تونی از موسیقی لذت ببری.

نمی‌دونم چرا باید همه‌چی رو بفهمی جکسون؟ من دوست دارم همه‌چی رو ندونم. زندگی این‌طوری جالب‌تر می‌شه.

عذاب وجدان گرفتم که چرا از این کار عذاب وجدانی ندارم!

وضعیتمان درست مثل آدم سرماخورده بود. گاهی فکر می‌کنی هیچ‌وقت قرار نیست سرفه‌هایت خوب شود و گاهی فکر می‌کنی فردا دیگر آخرین روز مریضی است.

من خانواده‌ام را دوست دارم، اما همیشه از دست خانواده‌ام خسته می‌شوم.

وقتی سعی می‌کنم کل زندگی‌ام را به یاد بیاورم، بیشتر شبیه بازی لِگویی است که بعضی از تکه‌های اصلی‌اش گم شده‌اند

آدم‌ها همیشه دوست ندارند حقیقت را بشنوند.

روی تشکم دراز کشیده بودم و به چیزهایی که قرار بود از دست بدهم، فکر می‌کردم؛ هر لحظه تعدادشان زیادتر می‌شد! به مغزم گفتم به خودش استراحت بدهد. گاهی این ترفند جواب می‌دهد؛ البته این بار زیاد تأثیر نداشت

«بهتره فقط حقیقتا رو در نظر بگیرم و از اونا بهترین استفاده رو ببرم. اولین باری نیست که قراره سختی بکشیم.»

«زندگی برات غافلگیریای زیادی داره و این یه حقیقته.»

«خوبه، اما خیلی اطمینانی بهش نیست. ببین جکسون، زندگی بالا پایین زیاد داره، خیلی پیچیده‌ست. اگه همیشه زندگی این‌شکلی بمونه، خیلی خوبه!» و با دستش یک خط مستقیم رو به بالا را نشان داد؛ «اما توی واقعیت، زندگی این‌شکلیه!» بعد خط زیگزاگی با دستش کشید که مثل کوه، بالا و پایین می‌رفت؛ «برای همین باید خیلی تلاش کرد و ناامید نشد.»

من نمی‌خوام دوباره به اون زمان برگردم. ازتون متنفرم که باعث شدین این اتفاقا بیُفته.

از اینکه نمی‌دانم چه اتفاقی خواهد افتاد، خسته شده‌ام. به اندازهٔ کافی بزرگ شده‌ام که مسائل را درک کنم. از این وضع زندگی‌کردن متنفرم. برای مدتی از اینجا می‌روم. هر وقت فهمیدید که چه‌کار باید کرد، شاید من هم دوباره برگشتم.

«به کسی که بیشتر از همه برات اهمیت داره، واقعیت رو بگو. به خودت.»

«آره خُب! این خودش خیلیه. دوستای خیالی مثل کتابن. ما رو می‌نویسن، اَزَمون لذت می‌بَرَن، گوشه‌های ورقامون تا می‌خوره، کاغذامون مچاله می‌شه، بعدش هم بسته‌بندی می‌شیم و می‌ذارنمون یه گوشه تا زمانی که دوباره بهمون احتیاج پیدا کنن.»

«یه حقیقت جالب جکسون؛ تو نمی‌تونی امواج صوتی رو ببینی، ولی می‌تونی از موسیقی لذت ببری.»

گاهی خیلی سخت است که بخواهی واقعیتی را با کسی در میان بگذاری.