بریده‌هایی از کتاب قرنطینه

نگاهم را پایین انداختم تا نکند از خودم دفاع کنم و پافشاری کنم که درواقع، هنوز از تمام پتانسیلم برای درست کردن آشوب و بزن‌بزن استفاده نکرده‌ام.

همیشه هر کاری را که بهشان گفته می‌شد انجام می‌دادند، مثل گوسفندهای آموزش‌دیده.

زیر لب گفتم: «چرا اون‌ها این‌قدر از ما متنفرن؟» گفت: «چون ما رو نمی‌شناسن و ما اون‌ها رو نمی‌شناسیم. متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.»

گفت: «وقتی ما خیلی از هم دوریم، همه‌چیز کج‌وکوله به نظر میاد؛ انگار که دنیا عوض شده. البته که دنیا عوض نشده. بعدش می‌فهمم که من دارم کج راه می‌رم. تو من رو متعادل می‌کنی آنی.»

چیزی به من می‌گفت مهم نیست که امروز چقدر افتضاح بوده، فردا هم قرار نیست بهتر بشود. الآن به خواب احتیاج داشتم.

الآن خوش‌حال بودم که مجبور نیستم رأی بدهم. مثل انتخاب بین دوتا سَم بود؛ تنها تفاوتش شیوه‌ای بود که تو را می‌کشند.

بعضی‌وقت‌ها دوستی اینه که کاری رو بکنی که به نفع دوستت باشه، حتی اگه چیزی نباشه که خودش می‌خواد.

مقابله کردن با او، مثل این بود که بخواهی به یک مار مشت بزنی. ممکن بود بزنم به دهانش، اما او هم دستم را می‌خورد. هیچ راه پیروزی‌ای نبود.

متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.

ابتدا به آرامی شروع به زمزمهٔ ترانه‌ای کردم. وقتی دلا چشمانش را بست تا گوش کند، شروع کردم به خواندن. یکی از شعرهایی را که وقتی بچه بودم، مادرم برای خواباندنم می‌خواند، انتخاب کردم. این آواز از بین لب‌های مادرم شبیه شبنمی روی سبزه‌ها بود. آواز من بیشتر به افتادن پشکل گاو نزدیک بود.

متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.

بعد از چهار سال طولانی، این مریضی وحشتناک از بین رفت و مردم کلدن دوباره آزاد بودند که در آرامش نفس بکشند. بدترین فاجعه توی تاریخمان تمام شده بود.

چیزهای کمی ارزشِ آن را داشتند که به خاطرشان زندگی‌ام را به خطر بیندازم

این چیزی بود که دربارهٔ دوستم خیلی دوست داشتم. همان لحظه‌ای که من را متقاعد کرد قوانین بیشتری را زیر پا نگذارم، خودش پیشنهاد می‌داد که عجله کنیم تا قانون‌های دیگری را بشکنیم.

حتی کمترین اندازهٔ امید هم از ناامیدی بهتر بود.

متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.

بعضی‌وقت‌ها دوستی اینه که کاری رو بکنی که به نفع دوستت باشه، حتی اگه چیزی نباشه که خودش می‌خواد.

بعضی از زالوها به بعضی از مردم خودشان هم نگاه تحقیرآمیز داشته باشند. البته وقتی به آن فکر می‌کنم، گاهی‌اوقات این‌طور تقسیم‌بندی‌ها بین اهالی رودخانه هم اتفاق می‌افتد. شاید این ذات انسان است که آدم‌ها را به بهتر و بدتر تقسیم‌بندی می‌کنند.

روزهای ابری بهانه‌ای هستند تا زمان را برای مدتی نادیده بگیریم.

بعضی‌وقت‌ها دوستی اینه که کاری رو بکنی که به نفع دوستت باشه، حتی اگه چیزی نباشه که خودش می‌خواد.