بریده‌هایی از کتاب قرنطینه

شاید این ذات انسان است که آدم‌ها را به بهتر و بدتر تقسیم‌بندی می‌کنند.

آن‌ها جهانی را می‌شناختند که از کتاب‌ها بیرون می‌آمد و ما جهانی را می‌شناختیم که در آن زندگی می‌کردیم.

خون به سرم هجوم آورد و همه‌چیز در اطرافم سر و ته شد. دامنم هم نزدیک بود هر لحظه روی سرم بیفتد تا اینکه بین پاهایم جمعش کردم. حداقل هنوز میوه را داشتم. اولش می‌خواستم همه‌اش را به خانه و برای پدر و مادرم هم ببرم، ولی توی دست‌هایم له شده بود و دیگر نمی‌توانستم نگهش دارم. آب غلیظ و قرمزش بالای دستم شره کرد. بهتر بود میوه را خودم تنهایی بخورم تا اینکه بگذارم حیف شود. این چیزی بود که به خودم می‌گفتم تا وانمود کنم خودخواه نیستم. می‌دانستم پدر و مادرم درست به اندازهٔ من گرسنه هستند. ولی برای اینکه پایم را از بین شاخه‌ها آزاد می‌کردم، اول باید میوه را روی زمین می‌انداختم و میوه این‌طور از بین می‌رفت. هرچه شاخه بیشتر به بدنم فشار می‌آورد، قرمزی پوستم بیشتر می‌شد، ولی برایم مهم نبود.

«اینکه نتونی به یه آدم نیازمند کمک کنی،‌ به همون اندازه بده که باعث شده باشی اون آدم، نیازمند بشه. این رو پدرم بهم یاد داده.»

‘احمق’ و ‘شجاع’ یه معنی می‌دن. یکی‌شون وقتی یه نفر می‌بازه استفاده می‌شه و اون یکی بعد از اینکه برنده می‌شه.

اول من توی رفتم سلول.

توی دوستی ما، من چاقو بودم. خودم را به همه‌چیز می‌زدم و گاه و بی‌گاه کار خودم را می‌کردم؛ اما ویول متفاوت بود. او سوزن بود. اون خاص‌ترین جاها را برای تحت فشار قرار دادن، شناسایی می‌کرد و کاری به‌جز کارهای خیلی ضروری انجام نمی‌داد. همان‌طور که این مدت توی کلونی به ما ثابت کرد، او هم من را متعادل می‌کرد.

«بدبختی یا تنهایی، کدوم رو ترجیح می‌دی؟»

حتی یک مار که توی تله افتاده باشد هم از گاسل شوخ‌طبع‌تر است.

«از نظر اهالی رودخونه ‘احمق’ و ‘شجاع’ یه معنی می‌دن. یکی‌شون وقتی یه نفر می‌بازه استفاده می‌شه و اون یکی بعد از اینکه برنده می‌شه.»

این ذات انسان است که آدم‌ها را به بهتر و بدتر تقسیم‌بندی می‌کنند.

«چرا اون‌ها این‌قدر از ما متنفرن؟» گفت: «چون ما رو نمی‌شناسن و ما اون‌ها رو نمی‌شناسیم. متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.»

نمی‌دانستم فردا چه کاری را به من خواهند داد؛ ولی اگر قرار بود سخت‌تر باشد، باید تا می‌توانستم از امروزم لذت می‌بردم.

«اینکه نتونی به یه آدم نیازمند کمک کنی،‌ به همون اندازه بده که باعث شده باشی اون آدم، نیازمند بشه.

اغلب از ویول می‌پرسیدند چطور می‌تواند با من دوست باشد، انگار او فقط با من از روی لطف، خوب بود، یا شاید چون مادرم در عوضش بهش پول می‌داد. هیچ‌کس نمی‌پرسید چرا من با ویول دوست هستم. انگار او فقط قرار بود به من مهربانی بکند.

مطمئناً اینجا نبود. او اینجا نبود، کنار من، تا با من شوخی کند، بهم بگوید همه چیز روبه‌راه می‌شود، بهم اطمینان بدهد که می‌توانم با این بیماری مبارزه کنم، درست مثل همهٔ چیزهای دیگری که با آن‌ها مبارزه کرده بودم.

چیزی به من می‌گفت مهم نیست که امروز چقدر افتضاح بوده، فردا هم قرار نیست بهتر بشود. الآن به خواب احتیاج داشتم.

زیر لب گفتم: «چرا اون‌ها این‌قدر از ما متنفرن؟» گفت: «چون ما رو نمی‌شناسن و ما اون‌ها رو نمی‌شناسیم. متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.»

متنفر بودن از چیزی که نمی‌شناسیش آسونه.»

آن‌ها جهانی را می‌شناختند که از کتاب‌ها بیرون می‌آمد و ما جهانی را می‌شناختیم که در آن زندگی می‌کردیم.