بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

یونانیان باستان، در فلسفه‌شان، دیدگاه مفیدی را دربارهٔ رابطهٔ بین عشق و آموزش ارائه داده‌اند. از نگاه آنها، عشق برترین و بالاترین احساس تجلیل از بُعد برتر و متعالی‌تر دیگر انسان است.

عواطف او خالص، ناب و بدون هرگونه ملاحظه‌کاری هستند. در این لحظه هیچ ترسی از تحقیر شدن ندارد. چیزی دربارهٔ احترام متقابل، زیرکی یا مردانگی که بازدارنده‌های فاجعه‌آمیز استعداد و روحیهٔ او هستند نمی‌داند.

ازدواج: قماری امیدبخش، سخاوتمند، و بی‌نهایت مهربان است که دو انسانی که هنوز خود و طرف مقابل خود را به خوبی نمی‌شناسند وارد آن می‌شوند، و خود را به آینده‌ای پیوند می‌دهند که نمی‌توانند درک درستی از آن داشته باشند و با تیزبینی خاصی از تحقیق و تفحص در مورد آن خودداری می‌نمایند.

ربیع از نظر خودش: مرد خیلی مهربانی است که متأسفانه موقعیت لازم برای ابراز محبتش را پیدا نمی‌کند. او خیلی راحت‌تر می‌تواند به یک کودک مجروح در بدخشان خون بدهد یا برای خانواده‌ای در قندهار آب ببرد تا این که جلوی همسرش سر خم کند و بگوید که متأسف است.

زندگی کوتاه است و نیازهای واقعی‌اش خیلی بزرگ)

ربیع حرف آنهایی که می‌گویند دیگر نیازی به ازدواج نیست، و اگر فقط با هم در یک خانه زندگی کنیم خیلی مطمئن‌تر است را تصدیق می‌کند و به نظرش در عمل درست می‌گویند، اما آنها جذابیت احساسی خطر و تجربه یک زندگی پر افت و خیز که فقط چند اشتباه کوچک می‌تواند منجر به فروپاشی آن شود را از دست می‌دهند. ربیع در جهت اثبات تعهدش، حاضر است زندگی خود را در راه عشق تباه کند. این که در عمل، ازدواج «غیر ضروری» است، از نگاه احساسی فقط ضرورت آنرا بیشتر می‌کند. متأهل بودن شاید با مفاهیم احتیاط، محافظه‌کاری، و ترس همراه باشد، اما قدم در راه تأهل گذاشتن مقوله‌ای کاملا متفاوت است و هر چه بی‌پرواتر باشد، جذاب‌تر و رمانتیک‌تر است.

آغاز توجه زیادی را به خود جلب می‌کند چون فقط یک مرحله در بین مراحل دیگر نیست؛ بلکه از دید رمانتیک‌ها، آغاز حاوی عصارهٔ تمام چیزهای مهم پیرامون مفهوم عشق است. به همین دلیل، در بسیاری از داستان‌های عاشقانه، پس از آنکه عاشق و معشوق با پشت سر گذاشتن انواع و اقسام مرارت‌ها به هم می‌رسند، راوی داستان، دیگر چیزی برای گفتن ندارد، مگر آنکه آنها را با یک آیندهٔ نامشخص سرشار از خوشبختی به حال خود رها کند، آنچه ما آن را عشق می‌دانیم در واقع فقط شروع عشق است.

چرا اگر شریک زندگی‌تان رفت و با دیگری رابطه‌ای برقرار کرد، با او بد می‌شوید. در حالی‌که، اگر همسرتان برود و با یک غریبه شطرنج بازی کند یا عضو یک گروه مراقبه‌ای بشود و در مجاورت شمع‌های روشن از زندگی خصوصی‌اش برای بقیه سخن بگوید، شما این چنین از کوره در نمی‌روید، مگر نه؟

به ما گفته‌اند: بالغ و بزرگ شدن به معنی پشت سر گذاشتن احساس تملک است؛ حسادت مخصوص کودکان است. انسان‌های بالغ می‌دانند که هیچ انسانی برتر و مالک یک انسان دیگر نیست.

اگرچه اغلب در محافل آبرومند این سخن به ندرت شنیده می‌شود، اما برای تفکر مسیحی- رمانتیک که در آن عشق و هم‌آغوشی همیشه باید کنار هم باشند، نیز جایگزینی وجود دارد: «تفکر بی‌بندوباری» که هرگونه ارتباط منطقی یا ذاتی بین عشق به کسی و لزوم وفاداری اکید جنسی به او را رد می‌نماید،

زندگی در همهٔ پیچ و خم‌هایش ما را به طرق گوناگونی می‌رنجاند، ناامید و سرخورده‌مان می‌کند، آزارمان می‌دهد، کامیابمان نمی‌کند، مارا در این پیچ و تاب‌های زندگی عقب می‌اندازد. ابداعات ما ناکام می‌مانند، پیشرفت‌های ما فراموش و نادیده گرفته می‌شوند، احمق‌ها تجلیل می‌شوند، آرزوهای ما در مواجهه با سختی‌ها نقش بر آب می‌شوند. و در اغلب موارد نمی‌توانیم دربارهٔ هیچ یک از اینها شکوه سر دهیم، بسیار سخت است که تشخیص دهیم مقصر واقعی کیست، و حتی وقتی به طور یقین مقصر را می‌شناسیم گلایه کردن، شاید خیلی تهدیدآمیز باشد (و اگر شکوه کنیم، مورد انتقاد واقع می‌شویم یا ما را به تمسخر می‌گیرند).

ما برای داشتن روابط خوب، اجباری نداریم که همیشه معقول باشیم؛ تمام آنچه که باید مهارت کافی در آن داشته باشیم، این است که رضایتمندانه، بپذیریم: که شاید تاحدودی در چند مورد احمقانه رفتار کرده‌ایم.

ازدواج گرفتاری‌ای عمیقآ تحیرآمیز و به غایت نامهربانه است که می‌تواند برسر هر کسی که انسان مدعی دلبستگی به او است، فرود آید.

چون نمی‌توانیم برسر کسانی که واقعآ مسئول مشکلات و بدبختی‌های ما هستند، داد بزنیم، کسانی را مقصر می‌دانیم که مطمئنیم در تحمل این قضاوت ما بیشترین بردباری را تحمّل خواهند کرد.

«باهاش مهربون باش. حتی وقتی فکر می‌کنی داره اشتباه می‌کنه.»

این تطبیق‌ها وقتی در باغ وحش پراگ باشی، و در آنجا توی یه قفس زندگی کنی و غذات رو سه بار در روز از ورای یه دریچه بهت بدن، و هیچ هیجانی تو زندگیت نباشه به جز دیدار توریست‌ها، اون‌وقت چاق و عصبی میشی، مثل اون اورانگوتان بیچارهٔ ماتم‌زده و دوست‌داشتنی، که برای زندگی در اون جنگل‌های بورنئو ساخته شده بوده، نه برای یه زندگی بی‌دردسر در این باغ‌وحش!»

فقط کافی است تا کسی از خود صبوری و خلاقیت به خرج دهند تا در برابر اراده دیگران پیروز گردند.

بنابر اغلب گزارشات تاریخی موجود، انسان‌ها بنابر دلایل منطقی ازدواج می‌کردند: برای این که همسایه بودند، کار کشاورزی خانوادهٔ پسر خوب بوده، پدر دختر دادستان شهر بوده، قرار بوده قلعه‌ای به دختر برسد، یا والدینشان درک مشترکی از کتب آسمانی داشتند. و از دل این ازدواج‌های منطقی، تنهایی، تجاوز، خیانت، ضرب و شتم، قساوت قلب و داد و فریاد بیرون می‌آمده است. ازدواج عقلانی به دلایلی، اگر بخواهیم با صداقت قضاوت کنیم، از هیچ منظری منطقی به نظر نمی‌رسیده و اغلب مصلحتی، کوته‌فکرانه، متکبرانه، استثمارگرانه و همراه با توهین و تعدی بوده است

عادتی که جملاتش را با عبارت «چیزی که هست اینه که...» آغاز می‌کند.