بریده‌هایی از کتاب سیر عشق

عشق یعنی تحسین ویژگی‌هایی در معشوق که نویدبخش اصلاح ضعف‌ها و کاستی‌های ما است

عشق یعنی تحسین ویژگی‌هایی در معشوق که نویدبخش اصلاح ضعف‌ها و کاستی‌های ما است؛ عشق جستجویی است به دنبال تکامل.

وقتی می‌خواهیم کسانی را اغوا کنیم که اهمیت خاصی برایشان قائل نیستیم، چندان دچار اضطراب و هیجان نمی‌شویم.

اگر کرستن موضعش در قبال وقت‌شناسی را بهتر می‌شناخت، شاید در راه رسیدن به رستوران، این صحبت اثرگذار را برای ربیع (و آن رانندهٔ افغان) بر زبان می‌آورد : «تأکید من به زود اومدن در نهایت، نشونه‌ای از ترس منه. در این جهان پر از اتفاقات ناگهانی و چیزهای عجیب و غریب، این روشی هست که من ازش برای اجتناب از اضطراب و ترس و نگرانی‌ای که تمام وجودم رو پر می‌کنه و نمی‌تونم درست توصیفش کنم استفاده می‌کنم. همونطوری که دیگران طالب قدرت هستند، من هم دوست دارم به‌موقع به قرارهام برسم؛ این احساسم با توجه به این حقیقت کمی‌رنگ و بوی منطق به خودش میگیره که کودکی‌ام رو در انتظار پدری سپری کردم که هرگز برنگشت. من به‌این روش احمقانهٔ خاص خودم سعی می‌کنم کنترل احساساتم رو در اختیار داشته باشم.» اگر هر کدام نیازهایش را این‌گونه در روند زندگی‌شان تشریح، و مبانی اعتقادی طرف مقابل را درک می‌کرد، نوعی انعطاف‌پذیری جدید شکل می‌گرفت.

ربیع از نظر خودش: مرد خیلی مهربانی است که متأسفانه موقعیت لازم برای ابراز محبتش را پیدا نمی‌کند. او خیلی راحت‌تر می‌تواند به یک کودک مجروح در بدخشان خون بدهد یا برای خانواده‌ای در قندهار آب ببرد تا این که جلوی همسرش سر خم کند و بگوید که متأسف است.

جامعه است که زندگی را برای مجردها رنج‌آور و حزن‌انگیز می‌سازد. وقتی روزهای سخت مدرسه و دانشگاه به پایان می‌رسند، یافتن گروهی برای مشارکت در آن حال خوش و با هم بودن دشوار می‌شود؛ زندگی اجتماعی‌تا حد زیادی محدود به زن و شوهرها است؛ دیگر کسی برای زنگ زدن یا وقت گذراندن با او نمانده است. در چنین شرایطی عجیب نخواهد بود اگر با شخص نسبتآ خوبی روبرو شویم و سعی کنیم او را مال خود کنیم.

عشق زمانی به اوج خود می‌رسد که معشوق ما بخش‌های آشفته، شرم‌آور و ننگین شخصیت ما را بهتر از دیگران، و شاید بهتر از خودمان بشناسد. این که کس دیگری می‌فهمد ما چه کسی هستیم، با ما همدردی و از ضعف‌های ما چشم‌پوشی می‌کند، توانایی عشق ورزیدن و اعتماد کردن را در وجود ما پی‌ریزی می‌نماید. عشق ثمرهٔ ستودن درک معشوق‌مان از روان سردرگم و طوفانی ماست.

آغاز نه آن زمانی است که او هر وقت بخواهد بتواند ما را ترک کند؛ بلکه وقتی است که با عهد و پیمانی استوار به ما بگوید برای باقیمانده عمرش، ما را دربند خود می‌کند و دربند ما می‌شود. لحظات تکان‌دهندهٔ اولیه، درک ما را از عشق به بیراهه رانده و ما را به گمراهی کشانده است. ما به داستان‌های عاشقانه‌مان اجازه داده‌ایم که بسیار زودتر از آنچه که لازم است به پایان برسند. ظاهرآ ما در مورد چگونگی شروع عشق چیزهای زیادی می‌دانیم، امّا با بی‌توجهی تمام، دانسته‌هایمان در مورد چگونگی ادامهٔ آن، ناچیز است.

فرزندان به ما می‌آموزند، که عشق، در خالص‌ترین حالت خود، نوعی خدمت‌رسانی است. این کلمه دارای بار معنایی منفی سنگینی است. فرهنگ فردگرا و خودمحور نمی‌تواند به راحتی رضایت را، با در خدمت فرد دیگری بودن یکسان بینگارد. ما عادت داریم بر حسب آنچه دیگران می‌توانند برایمان انجام دهند، دوستشان بداریم و در عوض خدمتی که می‌توانند به ما بکنند، ما هم در عوضِ کمک‌شان، یا سرگرم کردن، دوست داشتن و آرام کردنشان نقشِ به سزایی داشته باشیم، اما نوزادان حقیقتآ هیچ کاری از عهده‌شان برنمی‌آید.

در مکتب حقیقی عشق، هر فردی که به کمک فوری ما نیاز داشته باشد، سزاوار دریافت محبت ما است.

فرهنگ فردگرا و خودمحور نمی‌تواند به راحتی رضایت را، با در خدمت فرد دیگری بودن یکسان بینگارد. ما عادت داریم بر حسب آنچه دیگران می‌توانند برایمان انجام دهند، دوستشان بداریم و در عوض خدمتی که می‌توانند به ما بکنند،

ما برای داشتن روابط خوب، اجباری نداریم که همیشه معقول باشیم؛ تمام آنچه که باید مهارت کافی در آن داشته باشیم، این است که رضایتمندانه، بپذیریم: که شاید تاحدودی در چند مورد احمقانه رفتار کرده‌ایم.

افراد با روابط عمومی بالا، در دوران کودکی، مطمئنآ از نعمت مراقبت خوبی برخوردار بودند و تربیت‌کنندگان آنها می‌دانستند که چگونه به افراد تحت تکفلشان عشق بورزند. بدون اینکه از آنان توقع داشته باشند همه چیزشان خوب و بی‌نقص باشد، از ویژگی خارق‌العاده یا مطلوبی برخوردار باشند. احتمالا ـ چنین والدینی توانسته‌اند با این تفکر زندگی کنند که فرزندانشان هر چند ممکن است در مدتی، نابهنجار، عصبی، پست، غیرعادی یا غمگین باشند، امّا همچنان لایق بهره‌مندی از کانون عشق خانوادگی آنها هستند. این والدین بدین سان چشمه‌ای از شجاعت را در دل فرزندان جاری می‌سازند که از آن پس از بلوغ، در تعاملات و ارتباطات مستقیم با همسالان خود بهره‌مند می‌گردند.

افراد بدبین صرفاً انسان‌هایی ایده‌آل‌گرا هستند که معیارهایی بسیار بلند بالا دارند.

گویی آن دختر دلیل بودن او روی این کره خاکی، و درمان تمام نابسامانی‌ها و سردرگمی‌هایی است که وجودش را تسخیر کرده‌اند.

زندگی بدون صبر و بردباری برای بحث و گفتگو، تنش آفرین می‌شود، و موجب ایجاد عصبانیتی می‌گردد که منشأ آن به فراموشی سپرده می‌شود.

ما در بیشتر جنبه‌های مهم زندگی‌مان با پیچیدگی‌ها کنار می‌آییم، و بعد به دنبال آن، فضا را برای رفع اختلاف و حل صبورانه آن فراهم می‌کنیم. مثلا: تجارت بین‌الملل، مهاجرت، سرطان‌شناسی... اما وقتی پای زندگی خانوادگی در میان باشد، ما همه چیز را به شکل نامبارکی ساده می‌پنداریم و این باعث می‌شود که به شدت از مذاکرات طولانی در محیط خانه متنفر شویم. ما فکر می‌کنیم اختصاص یک نشست دو روزه برای حل مسائل مربوط به سرویس بهداشتی و حمام غیرعادی است، و انتخاب یک مشاور حرفه‌ای برای کمک به ما در شناسایی زمان مناسب برای ترک خانه به منظور صرف شام، مسلمآ کار احمقانه‌ای است!

بی‌تفاوتی نسبی از جمله جنبه‌های بسیار مهم یک نظام آموزشی موفق و پایدار است.

«باهاش مهربون باش. حتی وقتی فکر می‌کنی داره اشتباه می‌کنه.»

او به این گمان خواهد رسید که عشق فقط زمانی زنده می‌ماند که شخص بلندپروازی‌های اغواکنندهٔ اولیهٔ حاصل از آن را نادیده گرفته، و به منظور دوام روابطش، باید از احساساتی که در وهلهٔ نخست او را به سمت آن روابط کشانده، رهایی یابد. او باید یاد بگیرد که عشق یک مهارت است و نه یک اشتیاق