بریده‌هایی از کتاب دروغگوهای دوست داشتنی

ترفندی است که من وقتی می‌خواهم از کاه کوه بسازم، از آن استفاده می‌کنم. کافی است وبلاگ کوچکی را وادار کنید روی سوژه‌ای کار کند تا خبر در زنجیره به سمت بالا راه بیفتد و از رسانه‌های معتبرتر سردربیاورد که به گزارش رسانهٔ قبلی اکتفا کرده‌اند و صحتش را تأیید نکرده‌اند. هم وبلاگ‌ها و هم رسانه‌های بزرگ در وظیفه‌شان کوتاهی می‌کنند و همین موضوع آن‌ها را به گزینه‌های مناسبی برای بهره‌برداری تبدیل می‌کند

«احتمال کشف حقیقت از سوی یک نفر بیشتر است از احتمال کشف آن توسط یک ملت.» دکارت

«مجموع خوانندگان ما خیلی بیشتر از آنچه ما می‌دانیم، اطلاعات دارند و با پاسخ دادن به پست‌های ما پوشش خبری‌مان را ظریف‌تر و دقیق‌تر می‌کنند.» هنری بلاجت، سردبیر و مدیرعامل وبلاگ بیزنس اینسایدر

طبق گفتهٔ نیلسن، کسانی که بیشتر از همه در فضای آنلاین وقت تلف می‌کنند، ۲۶ درصد بیشتر احتمال دارد دربارهٔ سیاست و وقایع جاری نظر بدهند، با اینکه آن‌ها دقیقاً همان افرادی هستند که نظرشان کمترین اهمیت را دارد.

یاکوب نیلسن، که طبق اعلام مجلهٔ فورچون مربی بی‌رقیب کاربری وب است و دوازده کتاب دراین‌باره نوشته است به سایت‌ها توصیه می‌کند از یک قانون ساده پیروی کنند: چهل درصد هر متن باید حذف شود. اما غمتان نباشد، چون طبق محاسبات او، در این حالت متن فقط سی درصد ارزشش را از دست می‌دهد. (اوه، فقط سی درصد!) این حساب‌وکتابی است که وبلاگ‌ها هر روز با آن سروکار دارند. تا وقتی که این معادله به نفعشان کار می‌کند، ارزش پیروی کردن دارد. چه اهمیتی دارد اگر خوانندگان با این حذفیات به مشکل بربخورند؟

مطابق با خرد جمعی، هر سایت تنها یک ثانیه وقت دارد تا کاربر را به قلاب بیندازد. یک ثانیه.

مردم سرشان شلوغ است و کامپیوترها کارشان پرت کردن حواس است. احمقانه است اگر فکر کنیم وبلاگ‌ها محتوایشان را با این حقایق تطبیق نمی‌دهند.

راهنمای وبلاگ‌نویسی هافینگتون پست یک قانون ساده دارد: خواننده در صورتی به خواندن پست ادامه می‌دهد که ببیند پست تا هشتصد کلمه دیگر به پایان می‌رسد. اسکرول کردن موس به سمت پایین صفحه جوری که انگار نوشته قرار نیست هیچ‌وقت تمام شود، مایهٔ عذاب است.

بهترین راه برای جذب ترافیک این است که تا حد امکان بیشتر، سریع‌تر و ساده‌تر پست بگذارید.

وبلاگ‌نویس‌های جویای نام می‌گویند که بعد از تجربهٔ پست گذاشتن بیش از بیست هزار نوشته آموختند که قانون شمارهٔ یک وبلاگ‌نویسی این است: «همیشه در حال وبلاگ‌نویسی باشید.» و بهترین وبلاگ‌هااگر نه ساعتی‌دست‌کم روزانه به‌روزرسانی می‌شوند.

از آنجا که وب از طریق تقلید و تشریک‌مساعی گسترش پیدا کرد، اغلب سایت‌ها دنبالهٔ راه سایت‌های قبلی را گرفتند.

حق با مارشال مک‌لوهان بود: «رسانه، خودِ پیام است.»

مطابق نقل‌قولی که به هنری فورد نسبت می‌دهند: «اگر قرار بود به حرف‌های مشتریانم گوش دهم، درنهایت فقط اسب‌های تندروتر داشتیم.»

هافینگتون پست نمی‌خواهد واقعیت خبر را روایت کند یا به مردم اطلاع‌رسانی کند، چون واکنش مردم به چنین چیزهایی فقط حس رضایت است. وبلاگ‌ها عمداً نمی‌خواهند به مردم کمک کنند.

سیستم شمارش بازدید روی سایت‌ها فرقی بین بازدیدهای واقعی و ساختگی قائل نمی‌شود و برای هیچ‌کس هم آن‌قدرها مهم نیست که دربارهٔ منبع ترافیک بازدید تحقیق کند. تنها چیزی که اهمیت دارد، فریب از طریق رشوهٔ غیرمستقیم است.

اگر سایر وبلاگ‌ها خبری را منتشر کرده باشند، رقبا هم باعجله آن را کپی می‌کنند، چون فرض را بر این می‌گذارند که برایشان کلیک می‌آورد. درنتیجه، برای انتشار خبر از یک وب‌سایت، کافی است لینک خبر را برای یکی از وبلاگ‌نویس‌های دست‌چندمی بفرستید. اینکه لینک به‌طور صوری منتشر شده باشد، اصلاً اهمیتی ندارد. اصلاً مردم از کجا می‌خواهند بفهمند؟ نشان دادن اینکه خبر مدنظرتان با یک موتور جست‌وجو یا وب‌سایت پرمخاطب ارتباط دارد، (ترجیحاً خبری که وب‌سایت اصلی قبلاً آن را منتشر کرده باشد) دقیقاً همین تأثیر را دارد. حالا ارتباط این دو منبع هر قدر هم که ناچیز باشد، تکانه‌های جذب‌کنندهٔ کلیک را فعال می‌کند و بهانه‌ای به وبلاگ‌نویس می‌دهد تا خوانندگان را به سمت خبر هدایت کند. شما کاری کردید که وبلاگ‌نویس‌ها را به پول می‌رساند.

ما در فضای آنلاین، خودِ واقعی‌مان را نشان نمی‌دهیم، فقط نقابی را نشان می‌دهیم که برای هم‌خوانی با عقاید اطرافیان به‌صورت زده‌ایم.» نیل استراس؛ وال‌استریت ژورنال

صفحهٔ اول یاهو هر پنج دقیقه بیش از ۴۵ هزار ترکیب منحصربه‌فرد از تیترها و تصاویر را تجربه می‌کند.

در این هرج‌ومرج، گمراه کردن مردم بسیار آسان است. فقط محتوای هیجان‌انگیز و برانگیزاننده خواننده پیدا می‌کند؛ اخباری که می‌ترکانند. خبرنگارها برای پیگیری خبر یا نقد منطقی آن‌وقت ندارند، فقط اخبار داغ فوری می‌خواهند. تمام وبلاگ‌ها اخبار مشابه هم را دنبال می‌کنند، رسانه‌های اصلی وبلاگ‌ها را دنبال می‌کنند و خوانندگان هر دوی این‌ها را دنبال می‌کنند؛ به‌این‌ترتیب، همگان گمراه می‌شوند.

تاریخ‌نگار رسانه، دابلیو. جی. کمبل، زمانی مشخصه‌های اصلی مطبوعات زرد را در هفت مورد برشمرد: ۱. تیترهای برجسته‌ای که دربارهٔ اخبار بی‌اهمیت هیاهو ایجاد می‌کنند؛ ۲. استفاده از تصاویر با دست‌ودل‌بازی (که اغلب ارتباطی با موضوع ندارند)؛ ۳. دغل‌بازی، شیادی و مصاحبه‌های جعلی؛ ۴. تصاویر کمیک رنگی و مطالب سرگرم‌کننده؛ ۵. تظاهر به حمایت از آرمان‌های بی‌ارزش؛ ۶. استفاده از منابع خبری ناشناس؛ ۷. تهیهٔ خبر مفصل از شخصیت‌ها و رویدادهای مشهور.