بریده‌هایی از کتاب دروغگوهای دوست داشتنی

به‌عنوان خواننده، ممکن است این واقعیت که وبلاگ‌ها مفید نیستند، بلکه عامدانه کاربر را گمراه و ماجراها را بی‌دلیل داغ می‌کنند، خسته‌تان کند، اما جورج اورول در رمان ۱۹۸۴ به ما هشدار داد که «خستگی سلول به معنای توانمندی پیکره است.» بنابراین، هنر خبرگزاری آنلاین این است: کشیدن مشتری به دنبال خود، تا جای ممکن، عمداً مفید واقع نشدن و تبدیل کردن خوانندگان ساده به ماشین‌های کلیک و بازدید. خبرگزاری‌ها می‌دانند که باید هر تیتر را وسوسه‌کننده‌تر از تیتر قبلی و هر مقاله را غیرمفیدتر و جنجالی‌تر از مقالهٔ قبلی تولید کنند تا کلیک دریافت کنند. این یک چرخهٔ باطل است که در آن وبلاگ خواننده را سر کار می‌گذارد، من وبلاگ را سر کار می‌گذارم و وبلاگ باید دفعهٔ بعد خواننده را بیشتر سر کار بگذارد تا روی دست مقالهٔ قبلی بلند شود.

وبلاگ‌نویس‌ها دروغ می‌گویند، تحریف می‌کنند و حمله‌ور می‌شوند، چون منافعشان ایجاب می‌کند. رسانه باور کرده است که با محتوای ساده، هیجان‌انگیز و واسطه‌گری‌اش همان چیزی را به مردم می‌دهد که می‌خواهند. همین نکته بی‌شمار فرصت برای دست‌کاری و اعمال‌نفوذ ایجاد می‌کند. حالا خوب می‌دانم که تأثیر جمعیِ این نوع دست‌کاری چیست: عالم غیرواقعی. ما در توهمات رسانه محصور شده‌ایم و به جرم انسان بودن، به باقی انسان‌ها حمله‌ور می‌شویم، بعد به خودمان آفرین می‌گوییم تا روی بی‌عاطفگی‌مان سرپوش بگذاریم. تبلیغات را با هنر قاطی کرده‌ایم. واقعیت... زندگی ما... دانستن اینکه چه چیز مهم است... اطلاعات... این‌ها تلفات ناشی از این جریان هستند.

این روزها این کلیشه بین مردم جا افتاده است: «اگر اخبار مهم باشد، خودش پیدایم می‌کند.» این باور هم براساس فرضیهٔ صدف‌های رهاشده است و به این فرضیه وابسته است که اخبار مهم از میان هیاهو هویدا و اخبار بی‌اهمیت در میان هیاهو گم می‌شوند. اگر این‌طور فکر می‌کنید، سخت در اشتباهید. آن‌طور که خودم در مأموریت‌هایم در دست‌کاری رسانه دریافتم، اطلاعاتی که در فضای آنلاین به‌اصطلاح ما را «پیدا می‌کنند» یعنی هر آنچه پخش می‌شودبدترین نوع اطلاعات هستند. این اطلاعات نه به واسطهٔ ارزش، اهمیت یا موثق بودن، بلکه برعکس به‌خاطر جذابیت ظاهری، هیجان کاذب و قطبی‌سازی در میان هیاهوی آنلاین شاخص می‌شوند. شخصاً از طریق دست‌کاری کردن کلمات تشکیل‌دهندهٔ اخبار کلی پول به جیب زدم و کیف کردم. از تنبلی مردم برای خواندن اخبار بهره‌برداری کردم

به ما یاد داده‌اند هرچه را می‌خوانیم باور کنیم. یاد گرفته‌ایم هر جا دود هست، باید آتش هم باشد. اگر کسی وقت می‌گذارد و چیزی می‌نویسد و منتشر می‌کند، قطعاً به چیزی که می‌گوید اعتقاد دارد. حقیقت این است که خرد نهفته در پس این باورها دیگر حقیقت ندارد، بااین‌حال عوام معتقد به قواعد انگشت‌شمار همچنان به رژه رفتن در این فضا ادامه می‌دهند و همان قواعد، عوض محافظت کردن ازشان، آن‌ها را هدف دست‌کاری و سوءاستفاده قرار می‌دهد.

والتر لیپمن نوشت، اخبار نوعی محیط ساختگی خلق می‌کنند، اما واکنش ما به آن محیط. نه ساختگی، بلکه رفتاری عملی و واقعی است.

ما فکر می‌کنیم ظاهراً اخبار برای اطلاع‌رسانی ماست! اینترنت چیزی است که متخصصان فناوری آن را «فناوری تجربه» می‌نامند. کاربرها هرچه بیشتر آن را استفاده کنند، اعتمادشان به آن بیشتر می‌شود. هرچه کاربر مدت طولانی‌تری با آن درگیر باشد، بیشتر با آن احساس راحتی می‌کند و دنیایی را که می‌آفریند را بیشتر باور می‌کند. هرچه بیشتر در وبلاگ‌ها غرق می‌شویم، اعتماد ما به اطلاعاتی که از آن‌ها به دست می‌آوریم بیشتر می‌شود.

قیف اخبار: تمام آنچه اتفاق می‌افتد تمام آنچه به اطلاع رسانه می‌رسد تمام آنچه ارزش خبری دارد تمام آنچه به‌عنوان خبر منتشر می‌شود

ستاره‌های ویدئوهای وایرال، شرکت‌های موردعلاقهٔ رسانه، حتی شهروندان عادی یک‌باره سر از اخبار درمی‌آورند، چون کاری جالب، غیرعادی، یا ابلهانه انجام داده‌اند. رسانه ابتدا آن‌ها را گرامی می‌دارد، بعد طعنه می‌زند و بعد به نحوی بی‌رحمانه اعدام می‌کند. تعجبی ندارد که تنها احمق‌ها و خودشیفته‌ها وارد دنیای شهرت می‌شوند.

مردم عاشق هیجان شکار و کشتار هستند، بی‌آنکه خطرات شکار و کشتار حقیقی را به جان بخرند

جرالد کرومر، جامعه‌شناس، زمانی متوجه شد که کم شدن اعدام‌ها در ملأعام تقریباً هم‌زمان بود با آغاز عصر روزنامه‌های پرتیراژ. اسکار وایلد این موضوع را بهتر عنوان کرد: «در زمان‌های قدیم از ابزار شکنجهٔ چهارمیخ استفاده می‌کردند و امروزه از مطبوعات.»