بریده‌هایی از کتاب از ترس تنهایی

چشم‌های مادرم گشاد شده و امیدوار است. این پرسش‌ها به نظر خیلی حساس به نظر نمی‌رسند، جز وقتی‌که او واقعاً باور دارد انتخاب‌های زیادی پیش رویم است و تنها چیزی که آن‌ها را از داشتن نوه دور می‌کند، وسواس انتخاب من است. او درک نمی‌کند عشقِ ساده، سرراست و متقابل او و پدرم خیلی راحت به دست نمی‌آید.

به همین دلیل است که هیچ وقت نباید به هیچ‌وجه دلخوش به چیزی باشی. به همین دلیل باید نیمهٔ خالی لیوان را ببینی، چون وقتی همه چیز فروریخت، دیگر ویران نمی‌شوی.

من باید یاد می‌گرفتم که شادی را خودت می‌سازی، این‌که وقتی چیزی را می‌خواهی به این معنی است که باید چیزهای دیگری را از دست بدهی.

من وقتی با دکس هستم احساس آزادی بیش‌تری نسبت به زمانی‌که مجرد و تنها هستم دارم. با او بیش‌تر خودم را احساس می‌کنم تا بدون او. شاید عشق واقعی این است.

دارم یاد می‌گیرم که کامل بودن مسألهٔ مهمی نیست. در واقع، اگر وسواس به خرج بدهی، نه تنها چیزی کامل نمی‌شود، که ممکن است خراب بشود.

وقتی عاشق هستی باید یک وقت‌هایی غرورت را بشکنی و بعضی‌وقت‌ها هم باید بجنگی تا غرورت را حفظ کنی. این یک‌جور تعادل برقرار کردن است. اما وقتی رابطه‌ای درست باشد، می‌توانی این تعادل را پیدا کنی.

قانونِ ماه پشت ابر نمی‌مونه وجود داره. هر رازی که باشه.

«تموم مدتی که رفته بودی، داشتم دیوونه می‌شدم. خیلی دلم برات تنگ شده بود. برای صورتت، عطرت، حتی آپارتمانت. همه چیز دائم تو سرم تکرار می‌شد. همهٔ زمانی‌که با تو بودم. همهٔ حرف‌هامون. مدرسهٔ حقوق. تولدت. چهارم جولای. همه چی. و نمی‌تونستم تصور کنم دوباره بدون تو باشم.»

چه‌قدر درمان خوبی است که نقل مکان کنی، دور شوی و شروعی تازه و سالم داشته باشی.

زمان همهٔ زخم‌ها را درمان خواهد کرد، اگر فقط بتوانی در آن زمان خودت را جمع‌وجور کنی.

به نظر می‌رسد اولین قدم‌های غم، بدترین آن‌ها باشد. اما یک‌طورهایی، زمان‌هایی که به این فکر می‌کنی، چه چیزهایی را در زندگی از دست داده‌ای، غمگین‌تر می‌شود.

احمق نباش. این فقط یک شکست عشقی کوچک است. از آن بیرون خواهی آمد.

پوشهٔ برگه‌های پاسخ‌مان را روی صندلی‌اش می‌گذارم، درخواست مرخصی‌ام در زیرشان است. بعد نظرم را عوض می‌کنم و درخواستم را بالای همه می‌گذارم.

کسی که کم‌تر اهمیت می‌دهد، یا وانمود می‌کند، قدرت را در دست دارد.

این اولین لحظهٔ آزاد من در تابستان است. شاید آزادترین لحظهٔ زندگی‌ام. من کسی هستم که کنترل را در دست دارد. من کسی هستم که تصمیم می‌گیرد.

«تقلا کردن برای به دست آوردن چیزهای جدید هیجان‌انگیزه. اما مثل رابطهٔ عاشقانه نمی‌تونه واقعی و بادووم باشه.

گاهی اوقات این چیزهای همیشگی در یک دوست، چیزی است که تو بیش‌تر از همه دربارهٔ او دوست داری.

باید نیمهٔ خالی لیوان را ببینی، چون وقتی همه چیز فروریخت، دیگر ویران نمی‌شوی.

تو فقط فکر نمی‌کنی که خوبی. تو خودت رو به شیوهٔ خودت نگاه می‌کنی. خودت رو خیلی متوسط می‌بینی، خیلی معمولی. ولی چیز معمولی‌ای دربارهٔ تو وجود نداره راشل.

من باید با او باشم. چرا نیستم پس؟ اوه، درست است، چون فکر کردم به اندازهٔ کافی برای او خوب نیستم. خب، اشتباه کردم.