بریده‌هایی از کتاب اقتصاد روایی

با وجود این‌همه تجربه، با وجود شم خلاقانهٔ افراد فوق‌العاده باهوشی که توی کسب‌وکار ما هستن، هیچ‌کس، واقعاً هیچ‌کس نمی‌تونه به شما بگه که یه فیلم قراره توی بازار چی‌کار بکنه. تا وقتی فیلم توی سالن تاریک سینما پخش نشه و پرتوهای نور بین پردهٔ نقره‌ای و چشم مخاطب جابه‌جا نشن، نمی‌تونی بگی که این فیلم خوبه.

حقیقت به‌تنهایی نمی‌تواند جلوی روایت‌های دروغین را بگیرد. حقیقت مهم است، ولی فقط وقتی که زیادی مشهود باشد.

شاید روایت‌های جدید دربارهٔ دستیابی دولت‌های قانون‌شکن به سلاح هسته‌ای قدرت کافی برای احیای ترس از نابودی هسته‌ای را داشته باشند، ولی واضح است که تاکنون این کار را نکرده‌اند

گاهی نوعی وضعیت روانی شبیه پی‌تی‌اس‌دی می‌تواند به کل جامعه سرایت کند. شاعر لهستانی، چسلاو میلوش در کتاب سال ۱۹۵۱ خود به نام «ذهن در بند»، به بیان برداشت‌هایش از روایت‌های درگوشی و غیررسمی موجود در اواخر رژیم استالین می‌پردازد و متذکر می‌شود که جوّ ترس ایجادشده از سوی این رژیم اهمیت بسزایی داشته است. مردم می‌ترسیدند که به دست پلیس مخفی سربه‌نیست شوند، می‌ترسیدند که به‌همراه خانواده‌شان به سیبری تبعید شوند و در آنجا از گرسنگی یا سرما بمیرند

پول ملی هر کشور را به‌نوعی می‌توان نمونه‌ای کوچک از پرچم آن کشور و نماد ملیت مردم آن کشور در نظر گرفت.

این نقل‌قول دربردارندهٔ روایتی مسری دربارهٔ آدم‌های خوبی است که رکود بزرگ آن‌قدر درمانده‌شان کرده است که مجبورند غذای‌شان را در سطل آشغال پیدا کنند. این ایده تصویری ذهنی و نوعی احساس انزجار را به ذهن متبادر می‌سازد. همچنین، راننده‌تاکسی پرسشی را طرح می‌کند که پاسخ مشخصی ندارد: رونق چه زمانی بازمی‌گردد؟

این درست همان اتفاقی است که در ۱۵ اکتبر ۱۹۲۹، یعنی دو هفته پیش از سقوط بازار بورس رخ داد. در آن تاریخ، اروینگ فیشر، استاد مشهور دانشگاه ییل، در سخنرانی برای انجمن مأموران خرید نیویورک اعلام کرد که شاخص بورس ایالات متحده به «قلهٔ بسیار بلند دائمی» رسیده است. در روزهای بعد، روزنامه‌ها از این عبارت جدید و پرطمطراق استفاده کردند

هرگاه هرگونه عاملی سبب ایجاد گرایش یا احساس خاصی در زمانی خاص و در میان مردم خاصی شود، با اینکه شاید افراد بسیاری از این همه‌گیری بگریزند و تحت‌فرمان احساس مخصوص به خودشان باشند، باز هم عموم مردم به‌طور حتم دچار احساس مشترک خواهند شد و در تمامی اعمال‌شان تحت‌فرمان آن خواهند بود

باید گونهٔ ما را «هومو ناران» (انسان داستان‌گو) (فیشر، ۱۹۸۴)، «هومو نریتور» (انسان راوی) (گود، ۱۹۹۴) یا «هومو نریتیوِس» (انسان داستان‌جو) (فرند و وایل، ۲۰۰۱) نامید. آیا این توصیف می‌تواند دقیق‌تر از «هومو ساپین» به‌معنای انسان خردمند باشد؟ اینکه خودمان را انسان‌های خردمند بدانیم تملق‌آمیزتر است، ولی صددرصد دقیق‌تر نیست.

یشتر احتمال دارد که با خودکار شدن تعداد روزافزونی از کارها به‌وسیلهٔ رایانه‌ها، ببینید که کارفرمای‌تان هر روز بیشتر به حضورتان بی‌اعتنا می‌شود، نمی‌تواند دستمزدتان را افزایش دهد، شما را تشویق نمی‌کند که به کارتان در شرکت ادامه دهید، افراد دیگری مانند شما را استخدام نمی‌کند و در نهایت دیگر حتی شما را به یاد هم نمی‌آورد. ترس از آینده بیشتر ترسی وجودی از این است که دیگر به ما نیاز نداشته باشند.