بریده‌هایی از کتاب اقتصاد روایی

سازنده گفت که قرارداد رو امضا نمی‌کنه و زیر بار ساخت‌وساز نمی‌ره تا بعد از انتخابات که مسئلهٔ مالی کشور حل بشه. بی‌شک نمونه‌های مشابه زیادی وجود داره و اینا چیزایی‌ان که کاروکاسبی رو کساد می‌کنن.

جذبهٔ هیتلر تا حدی مبتنی بر این ایده بود که هیتلر ملت آلمان را از رکود ناامیدکننده و پرتزلزلی که پس از جنگ جهانی اول در آن فرو رفته بود بیرون خواهد کشید. در آن زمان، خیلی‌ها معتقد بودند که رکود نتیجهٔ نبود اعتماد است و اینکه آلمانی‌ها به رهبری نیاز دارند که اعتماد ملت را بازگرداند

ارسطو در حدود ۳۵۰ سال پیش از میلاد، از احتمال به وجود آمدن دستگاه‌های جایگزین انسان سخن گفت: اگر هر ابزاری بتواند بر طبق یا با پیش‌بینی ارادهٔ دیگران کار خودش را انجام دهد، مانند مجسمه‌های دایدالوس یا ارابه‌های هفستوس که شاعر می‌گوید «به خواست خودشان به جمع خدایان درآمدند»

می‌توانیم با قدری اطمینان بگوییم که بیشتر مردم تظاهر به دانستن می‌کنند و می‌کوشند بی‌خبری‌شان از بسیاری حقایق را مخفی کنند.

طلا اهمیت معنوی بالایی دارد که اقتصاددانان اغلب آن را در نظر نمی‌گیرند. حلقهٔ ازدواج از طلا ساخته می‌شود. واژهٔ طلا ۴۱۹ بار در انجیل نسخهٔ شاه جیمز تکرار شده است. در نقاشی‌های قدیسان، هالهٔ طلایی‌رنگی را می‌بینیم که از سر آن‌ها خارج می‌شود. در آیین مسیحیت، این قدیسان اغلب جزء طبقات دون‌پایه و تحقیرشدهٔ جامعه بوده‌اند ولی هالهٔ طلایی‌رنگ ارزش واقعی‌شان را آشکار می‌کند

امروزه، روایت رؤیای آمریکایی ولخرجی متظاهرانه و داشتن خانه‌ای پرزرق‌وبرق را توجیه می‌کند که در تناقض شدید با روایت قناعت است که در طول رکود بزرگ پرطرف‌دار بود.

پیش‌بینی کرد که غرامت‌های سنگین تحمیل‌شده بر آلمان در پیمان ورسای، که پایان‌دهندهٔ جنگ جهانی اول بود، کام این کشور را تلخ خواهد کرد. کینز یگانه شخصی نبود که در پایان جنگ این پیش‌بینی را طرح کرد؛ برای نمونه، جِین آدامز، فعال صلح‌طلب، نیز پویشی را برای ترحم به آلمانی‌های شکست‌خورده رهبری کرد.

ایدهٔ کلیدی این جنبش، که برای میلیون‌ها نفر جذابیت داشت، این بود که بیشترِ ما به این دلیل موفق نیستیم که باور نداریم می‌توانیم موفق شویم.

رکود اقتصادی از سال ۱۸۷۳ تا ۱۸۷۹ که انتشار پرفروش‌ترین کتاب اقتصادی ایالات متحده، یعنی کتاب «پیشرفت و فقر» (۱۸۷۹) به قلم هنری جرج را در پی داشت که نظام افسارگسیختهٔ بازارهای آزاد را که حاصل آن ایجاد نابرابری فزاینده بود، به باد انتقاد گرفت.

داستان‌گویی محبوس (توانایی تعریف کردن داستان‌هایی که پیش از آسیب مغزی یاد گرفته شده‌اند)، داستان‌گویی ناقص (گفتن داستان‌های تردیدآمیز و بدون فکر قبلی)، داستان‌گویی نامنظم (ناتوانی در سازمان‌دهی داستان در قالب یک چارچوب زمانی کنش‌ساز) و افسانه‌بافی (سرهم کردن داستان‌هایی که ارتباط کمی با واقعیت دارند یا هیچ ارتباطی با واقعیت ندارند). هریک از اشکال اختلال روایی به آسیب بخش خاصی از مغز مربوط می‌شود. اسکیزوفرنی بیماری روانی وخیمی است که می‌تواند به‌شکل اختلال روایی نمود پیدا کند، چراکه اغلب شامل شنیدن صداهایی خیالی است که روایتی موهوم و درهم‌وبرهم را زمزمه می‌کنند. (۲۲) شنیدن صداهای خیالی به‌عنوان

با وجود این‌همه تجربه، با وجود شم خلاقانهٔ افراد فوق‌العاده باهوشی که توی کسب‌وکار ما هستن، هیچ‌کس، واقعاً هیچ‌کس نمی‌تونه به شما بگه که یه فیلم قراره توی بازار چی‌کار بکنه. تا وقتی فیلم توی سالن تاریک سینما پخش نشه و پرتوهای نور بین پردهٔ نقره‌ای و چشم مخاطب جابه‌جا نشن، نمی‌تونی بگی که این فیلم خوبه.

حقیقت به‌تنهایی نمی‌تواند جلوی روایت‌های دروغین را بگیرد. حقیقت مهم است، ولی فقط وقتی که زیادی مشهود باشد.

شاید روایت‌های جدید دربارهٔ دستیابی دولت‌های قانون‌شکن به سلاح هسته‌ای قدرت کافی برای احیای ترس از نابودی هسته‌ای را داشته باشند، ولی واضح است که تاکنون این کار را نکرده‌اند

گاهی نوعی وضعیت روانی شبیه پی‌تی‌اس‌دی می‌تواند به کل جامعه سرایت کند. شاعر لهستانی، چسلاو میلوش در کتاب سال ۱۹۵۱ خود به نام «ذهن در بند»، به بیان برداشت‌هایش از روایت‌های درگوشی و غیررسمی موجود در اواخر رژیم استالین می‌پردازد و متذکر می‌شود که جوّ ترس ایجادشده از سوی این رژیم اهمیت بسزایی داشته است. مردم می‌ترسیدند که به دست پلیس مخفی سربه‌نیست شوند، می‌ترسیدند که به‌همراه خانواده‌شان به سیبری تبعید شوند و در آنجا از گرسنگی یا سرما بمیرند

پول ملی هر کشور را به‌نوعی می‌توان نمونه‌ای کوچک از پرچم آن کشور و نماد ملیت مردم آن کشور در نظر گرفت.

این نقل‌قول دربردارندهٔ روایتی مسری دربارهٔ آدم‌های خوبی است که رکود بزرگ آن‌قدر درمانده‌شان کرده است که مجبورند غذای‌شان را در سطل آشغال پیدا کنند. این ایده تصویری ذهنی و نوعی احساس انزجار را به ذهن متبادر می‌سازد. همچنین، راننده‌تاکسی پرسشی را طرح می‌کند که پاسخ مشخصی ندارد: رونق چه زمانی بازمی‌گردد؟

این درست همان اتفاقی است که در ۱۵ اکتبر ۱۹۲۹، یعنی دو هفته پیش از سقوط بازار بورس رخ داد. در آن تاریخ، اروینگ فیشر، استاد مشهور دانشگاه ییل، در سخنرانی برای انجمن مأموران خرید نیویورک اعلام کرد که شاخص بورس ایالات متحده به «قلهٔ بسیار بلند دائمی» رسیده است. در روزهای بعد، روزنامه‌ها از این عبارت جدید و پرطمطراق استفاده کردند

هرگاه هرگونه عاملی سبب ایجاد گرایش یا احساس خاصی در زمانی خاص و در میان مردم خاصی شود، با اینکه شاید افراد بسیاری از این همه‌گیری بگریزند و تحت‌فرمان احساس مخصوص به خودشان باشند، باز هم عموم مردم به‌طور حتم دچار احساس مشترک خواهند شد و در تمامی اعمال‌شان تحت‌فرمان آن خواهند بود

باید گونهٔ ما را «هومو ناران» (انسان داستان‌گو) (فیشر، ۱۹۸۴)، «هومو نریتور» (انسان راوی) (گود، ۱۹۹۴) یا «هومو نریتیوِس» (انسان داستان‌جو) (فرند و وایل، ۲۰۰۱) نامید. آیا این توصیف می‌تواند دقیق‌تر از «هومو ساپین» به‌معنای انسان خردمند باشد؟ اینکه خودمان را انسان‌های خردمند بدانیم تملق‌آمیزتر است، ولی صددرصد دقیق‌تر نیست.

یشتر احتمال دارد که با خودکار شدن تعداد روزافزونی از کارها به‌وسیلهٔ رایانه‌ها، ببینید که کارفرمای‌تان هر روز بیشتر به حضورتان بی‌اعتنا می‌شود، نمی‌تواند دستمزدتان را افزایش دهد، شما را تشویق نمی‌کند که به کارتان در شرکت ادامه دهید، افراد دیگری مانند شما را استخدام نمی‌کند و در نهایت دیگر حتی شما را به یاد هم نمی‌آورد. ترس از آینده بیشتر ترسی وجودی از این است که دیگر به ما نیاز نداشته باشند.