بریده‌هایی از کتاب گزینه دوم

«اغلب اوقات استدلالت اینه که کسی نمی‌تونه چیزی بشه که نظیرشو ندیده. دخترها رشتهٔ علوم کامپیوتر نمی‌خونن،‌ چون ندیدن زن‌ها علوم کامپیوتر بخونن. زن‌ها به نقش‌های رهبری نمی‌رسن، چون ندیدن زن‌ها به تعداد کافی نقش رهبری بر عهده داشته باشن. این مورد هم مثل همونه. اگه نمی‌بینی که رشد امکان‌پذیره، پیداش نمی‌کنی». پذیرفتم تلاش کنم و امکان رشد را ببینم و باید اعتراف کنم رشد پس از ضربهٔ روحی به نظرم بهتر از زندگی پر از ناراحتی و خشم می‌رسید.

اخیراً، بیماری سرطان یکی از همکاران تشخیص داده شد و این بار برخورد متفاوتی داشتم. به او گفتم: «می‌دونم هنوز نمی‌دونی چه اتفاقی قراره بیفته. منم نمی‌دونم. اما تنها نیستی. همیشه پیشت هستم». با گفتن این حرف،‌ تصدیق کردم که او در شرایط ترسناک آکنده از فشار روحی است. بعدها هم مدام سراغش را می‌گرفتم.

زندگی هیچ‌وقت کامل نیست. ما همه با نوعی از گزینهٔ دوم سر می‌کنیم. این کتاب کمک‌مان می‌کند از گزینهٔ دوم بهترین استفاده را بکنیم.

بودند. دیو همیشه روز اول مدرسه را به روز بزرگی تبدیل می‌کرد و وقتی بچه‌ها از در بیرون می‌رفتند، کلی از آن‌ها عکس می‌گرفت. سعی کردم با گرفتن همان عکس‌ها همان هیجان را به وجود بیاورم.

شریل دو هفته پس از مرگ شوهرش برای یک فعالیت پدر-فرزندی آماده می‌شد. شریل گریه کرد و گفت: «دِیو رو می‌خوام». دوستش جواب داد: «گزینهٔ اول در دسترس نیست» و سپس قول داد کمکش کند از گزینهٔ دوم بیشترین بهره را ببرد. همهٔ ما با نوعی از گزینهٔ دوم سر می‌کنیم. این کتاب کمک‌مان می‌کند بیشترین بهره را از این گزینه ببریم.

دربارهٔ خودلسوزی آن‌قدرها که باید صحبت نمی‌شود، شاید به خاطر اینکه اغلب با هم‌خانواده‌های مشکل‌سازش، یعنی ترحم‌به‌خود و خودخواهی، اشتباه گرفته می‌شود. کریستین نِف، روان‌شناس، خودلسوزی را چنین توصیف می‌کند: مهربانی با خودمان همان‌طور که با دوستی مهربان هستیم. خودلسوزی امکانی فراهم می‌کند تا به خطاهای خودمان، با نگرانی و درک واکنش نشان دهیم تا خرده‌گیری و شرم.

مگان دیواین، درمانگر، متوجه شده است: «بعضی از مشکلات زندگی را نمی‌توان رفع کرد؛ فقط می‌شود با آن‌ها کنار آمد». حتی اقدامات کوچکی مثل گرفتن دست کسی می‌تواند مفید باشد

فقط با گروه کوچکی از افراد خانواده و دوستان احساس راحتی می‌کردم تا موضوع دیو را مطرح کنم. بعضی دیگر از دوستان و همکارانم باعث شدند احساساتم را راحت‌تر ابراز کنم؛ روان‌شناسان به این افراد «گشایشگر» می‌گویند. گشایشگرها برخلاف دوستانی که هرگز هیچ سؤالی نمی‌پرسند، کلی سؤال می‌پرسند و بدون قضاوت به جواب‌ها گوش می‌دهند. آن‌ها از شناخت دیگران و احساس پیوند با آن‌ها لذت می‌برند. گشایشگرها می‌توانند در مواقع بحران نقش مهمی داشته باشند، به‌خصوص برای کسانی که در حالت عادی کم‌حرف هستند.

پرهیز از صحبت دربارهٔ موضوعات ناراحت‌کننده چنان رایج است که این شیوه حتی نامی برای خود دارد. دهه‌ها قبل، روان‌شناسان اصطلاح «اثر سکوت» را برای مواقعی ابداع کردند که مردم از اشتراک اخبار بد پرهیز می‌کنند. پزشک‌ها تردید دارند به بیماران‌شان بگویند امیدی به بهبودشان وجود ندارد. مدیران بیش از حد منتظر می‌مانند تا اخبار اخراج کارکنان را به آن‌ها ابلاغ کنند.