بریده‌هایی از کتاب گزینه دوم

کلماتی مثل «هرگز» و «همیشه» نشانه‌های تداوم یک وضعیت هستند. همان‌طور که باید «ببخشید» را از زبانم می‌انداختم، سعی کردم کلمات «هرگز» و «همیشه» را هم حذف کنم و به‌جای آن‌ها «گاهی» و «اخیراً» بگذارم. «همیشه حالم به همین بدی خواهد بود» تبدیل شد به «گاهی حالم به این بدی خواهد بود». خوش‌بینانه‌ترین فکر نبود، اما در نوع خود پیشرفت محسوب می‌شد.

طی چهل سالی که به مردم کمک کرده تا از اندوه فقدان کسی بهبود یابند، فهمیده است «روی آوردن به خداوند این حس را به مردم می‌دهد که در آغوش پرمهری فرورفته‌اند که ابدی و قادر مطلق است. مردم می‌خواهند مطمئن شوند تنها نیستند».

تصمیم من در ابتدای سال ۲۰۱۶ مبتنی بر همین ایده بود. هر شب، سعی می‌کردم سه موردی را یادداشت کنم که عالی انجام داده‌ام، اما اعتمادبه‌نفسم بازگشته بود و به نظر می‌رسید کمتر به این کار نیاز دارم.

ما وانمود نمی‌کنیم امید هر روز بر درد و رنج پیروز می‌شود. این‌طور نیست. همچنین عقیده نداریم که خودمان هر نوع فقدان و شکستی را تجربه کرده‌ایم. این‌طور نیست. هیچ راه درست یا مناسبی برای سوگواری یا رویارویی با مشکلات وجود ندارد،‌ به همین خاطر ما هم جواب تمام و کمالی نداریم. اصولاً هیچ جواب تمام و کمالی وجود ندارد. همچنین می‌دانیم که هر داستانی پایان خوش ندارد.

سه عامل می‌توانند مانع بهبود شوند: ۱. شخصی‌سازی (باور به اینکه ما مسئول آن وضعیت ناخوشایند هستیم)؛ ۲. فراگیر بودن (این باور که یک رویداد بر تمام جوانب زندگی‌مان تأثیر خواهد گذاشت) و ۳. تداوم (این باور که پس‌لرزه‌های این رویداد تا ابد ادامه خواهد داشت). این سه عامل این باور را در شما ایجاد می‌کنند که همه چیز نابسامان است. چنین صدایی در مغزتان تکرار می‌شود: «همه‌ش تقصیر منه که گند زدم. سر تا پای زندگی من گَنده. همیشه هم به همین گندی می‌مونه».

تاب‌آوری عبارتست از قدرت و سرعت پاسخگویی ما به دشواری‌های زندگی (و این توانایی را می‌توان ایجاد کرد).

همان‌طور که موقع ارتکاب اشتباه نیاز داریم با خودمان مهربان باشیم، باید با لذت بردن از زندگی در زمانی که امکان دارد، با خودمان مهربان باشیم. مصیبت، درهای زندگی شما را می‌شکند و زندانی‌تان می‌کند. برای فرار، به تلاش و انرژی نیاز دارید. جست‌وجوی شادی پس از رویارویی با مشقت به معنای باز پس گرفتن چیزی است که از شما دزدیده شده است. به قول بونو، خوانندهٔ اصلی گروه یوتو: «شادی نهایت نافرمانی است».

هیچ راه مشخصی برای غصه خوردن و راه مشخصی برای دلداری دادن وجود ندارد. چیزی که به یک نفر کمک می‌کند، به نفر دیگر کمک نمی‌کند و حتی چیزی که یک روز به درد می‌خورد، روز بعد به درد نمی‌خورد. زمانی که بزرگ می‌شدم به من یادم دادند از این قاعدهٔ طلایی پیروی کنم: با دیگران طوری رفتار کن که دوست داری با تو رفتار کنند. اما وقتی کسی رنج می‌کشد، به‌جای پیروی از این قاعدهٔ طلایی، لازم است از قانون نقره‌ای پیروی کنیم: با دیگران همان‌طور رفتار کنید که خودشان می‌خواهند. از کسی که غصه دارد سرنخ بگیرید و با فهم و درایت واکنشی نشان بدهید (یا بهتر از آن، وارد عمل شوید).

انسان‌ها از نظر تکاملی برای برقراری پیوند و همین‌طور تحمل اندوه تربیت شده‌اند: به‌طور طبیعی ابزارهایی داریم تا از ضربهٔ روحی و از دست دادن کسی یا چیزی بهبود پیدا کنیم.

سعی کردم کلمات «هرگز» و «همیشه» را هم حذف کنم و به‌جای آن‌ها «گاهی» و «اخیراً» بگذارم. «همیشه حالم به همین بدی خواهد بود» تبدیل شد به «گاهی حالم به این بدی خواهد بود».