بریده‌هایی از کتاب مادری که کم داشتم

چقدر کودک بزرگ‌تر می‌شود خودفرمانی و آزادی بیشتری برای گردش و کاوش در دنیا پیدا می‌کند، ولی در این شرایط هم مادر همیشه نزدیک او می‌ایستد و به‌محض دیدن خطر با قدرت از فرزندش محافظت می‌کند. این کار به کودک این پیام را می‌دهد که "من تو را در امان نگه می‌دارم".

ترغیب و تشویق باید قوارهٔ کودک و واقع‌گرایانه باشد. ترغیبی که بدون پشتیبانی کافی انجام شود یا انتظارات واقع‌گرایانه در کنارش نباشد به کودک فشار می‌آورد. از طرف دیگر ترغیب کودک به کارهایی که قبلاً در آن‌ها تبحر یافته احساس بزرگی به او می‌دهد، انگار مادر به او بی‌توجه است و ظرفیت‌هایش را نمی‌بیند. وقتی‌که مادر موفقیت‌های عادی ما را نمی‌ستاید، شاید احساس کنیم نامرئی هستیم یا اینکه برای جلب توجه باید کارهای خارق‌العاده (خوب یا بد) انجام دهیم.

تقریباً تمام کودکان، حتی کودکان آزاردیده،‌ عاشق والدینشان هستند. چنین چیزی در طبیعت کودک قرار گرفته است. شاید آن‌ها صدمه‌دیده‌اند، ناامید شده‌اند و گرفتار این حالت‌های ویرانگر باشند که [مبادا] امکان رسیدن به عشقی را که در حسرتش هستند از بین ببرند، ولی دلبستگی یعنی عاشق‌بودن، حتی دلبستگی توأم با اضطراب. شاید هر سال دستیابی به این عشق دشوارتر شود؛‌ شاید هر سال کودک آرزویش را برای برقراری ارتباطی محکم بیشتر پس‌بزند، حتی شاید [کودک] به والدینش ناسزا بگوید و هرگونه عشق نسبت به آن‌ها را انکار کند. ولی این عشق سر جایش است،‌ مشتاق ابرازشدن واقعی و بازگردانده‌شدن، مثل خورشیدی سوزان که پنهان شده و هنوز طلوع نکرده. (۱)

هر رابطه‌ای که به پیچیدگی رابطهٔ مادر و فرزند باشد دربرگیرندهٔ عشق و نفرت است.

عقیده‌ای وجود دارد مبنی بر اینکه لازم نیست مادر صد درصد با کودکش هم‌آهنگ باشد یا همیشه در اختیارش باشد تا به‌قدر کافی والد خوبی محسوب شود، تحقیقات جدید نیز همین عقیده را تقویت می‌کند. این تحقیقات اشاره می‌کند که فقط لازم است شما در سی درصد مواقع با کودک همگام باشید (به‌معنی سازگار و هم‌آهنگ‌بودن مادر با فرزند).

اینکه چطور ساخته شده‌ایم، خودمان را چگونه می‌بینیم، چه حسی دربارهٔ عزت نفسمان داریم، و باورهای ناخودآگاهمان دربارهٔ ارتباط با دیگران چیست، همه، مواردی هستند که توسط مادرْ درون ما حک می‌شود. البته او تنها عامل اثرگذار نیست، ولی او و ارتباط متقابلمان با او مواد سازندهٔ اصلی ماست.

یادداشت‌ها جایی عالی برای ابراز خشم محسوب می‌شوند، چون بسیاری از مردم از دیدن خشم دیگران پریشان می‌شوند و ممکن است دوستان کمی داشته باشیم که بخواهند در حالت خشم، در مقایسه با عواطف نرم‌تری همچون ناراحتی،‌ از ما پشتیبانی کنند

عصبانیت از دست مادر، یعنی زنی که شما را به دنیا آورده و زخم‌های زانویتان را بسته، ممکن است احساس بدی داشته باشد. عصبانی‌شدن از او مخصوصاً وقتی سخت می‌شود که باور داشته باشید او تلاشش را کرده و شما را دوست داشته است، حتی اگر قادر نبوده دوستی‌اش را به شیوه‌ای ابراز کند که شما بتوانید احساس کنید. باید یادتان باشد که خشم هدف شما نیست و ضرورتاً همیشه در چنین حالی نخواهید ماند؛‌ خشم صرفاً بخشی از فرایند التیام‌یابی است.

پژوهشگران متوجه شده‌اند که ابراز احساسات روی کاغذ (مثل بیان کلامی آن‌ها)‌ سودمند است، درحالی‌که نگه‌داشتن احساسات با افزایش سطح استرس و بیماری رابطهٔ متناظری دارد. یادداشت‌ها را می‌توان همچون محرم اسرار،‌ آینه و راهنما به خدمت گرفت.

ممکن است عواطفی داشته باشیم که از محتوا جدا باشد، زیرا این عواطف بخشی از خاطرات پیشاگفتاری هستند، خاطراتی که پیش از آن روی داده‌اند که ذهن ما بتواند چیزی را توصیف و نگهداری کند.

تأثیر درد اولیه در حقیقت تجربه‌کردن احساسات سرکوب‌شدهٔ اولیه است که من آن را فرایند آشکارسازی می‌خوانم. این تنها چیزی است که موجب "تغییر ثانویه" می‌شود، نوعی تغییر عمیق که مشکل احساسات را حقیقتاً حل می‌کند

التیام‌بخشیدن به چیزی که احساس نمی‌کنیم ممکن نیست. سِرکردن و سرپوش‌گذاشتن بر زخم از آن محافظت می‌کند، ولی مانع التیام‌یافتنش هم می‌شود.

هنگامی‌که رابطهٔ شیرین و محبت‌آمیز مادر و فرزندی را می‌بینید، جرقه‌ای عاطفی درونتان زده شود. [در این شرایط]‌ ممکن است احساس خفگی کنید، به گریه بیفتید یا این درد را با خرده‌گرفتن و بی‌اعتنایی به چنین رابطه‌ای پس بزنید. (به دلیل اینکه خودتان چنین رابطه‌ای نداشتید، این منظره برایتان دردآور است).

اغلب اوقات کسانی که بیش از همه زخم خورده‌اند، برای پنهان‌کردن این زخم‌ها از انظار مردم، بزرگ‌ترین سرپوش‌ها را ساخته‌اند.

کودکان نیاز به یکدستی دارند. اگر در کودکی احساس کنید که احتمال دارد مراقبتان ناگهان به شما بپرد،‌ سیستم عصبی‌تان همیشه شدیداً در حالت هشدار باقی می‌ماند و در نتیجه دچار ریزبینی مفرط و اضطراب مداوم می‌شوید.

خصلت‌های معمول افراد بی‌نهایت خودشیفته چنین است: همیشه همه چیز دربارهٔ آن‌هاست. میل شدیدی به تحسین و توجه دارند. هیچ‌وقت (از نظر خودشان) اشتباه نمی‌کنند (خودشیفتگی اجازه نمی‌دهد چنین ویژگی‌ای را در شما ببینند). آن‌ها از هر نظر برتر و ممتاز هستند. آن‌ها از نظر عاطفی سطحی هستند و همدلی نمی‌کنند.

خودشیفتگی به‌خاطر زخمی پیش می‌آید که بر حس ارزشمند بودن شخص وارد می‌شود و آن شخص آن‌قدر احساس بی‌مقداری می‌کند که تصویر اغراق‌شده‌ای از ارزش را می‌سازد و خودش را زیر آن پنهان می‌کند. دفاع از چنین تصویرِ شخصیِ متزلزلی به بسیاری از رفتارهای تدافعی افراطی می‌انجامد و اغلب باعث می‌شود که فرد خودشیفته، برای بی‌اعتبارکردن هر کسی که این تصویر را تهدید می‌کند، حملهٔ همه‌جانبه‌ای کند. اگر موفق شوید شرم پنهانی فرد خودشیفته را بیدار کنید، او با کینه‌توزی هر کاری برای تخریب شما خواهد کرد.

مادران نابالغ اغلب افرادی سطحی، توخالی، کوته‌فکر، زودرنج، فریب‌کار و مستعدِ بازی در نقش قربانی توصیف می‌شوند.

توصیفاتی که از مادران به‌هم‌ریخته می‌شود نشان می‌دهد که رشد عاطفی، اجتماعی و حتی شناختی در آن‌ها متوقف شده است.

ما در اینجا به تناقضی در مورد افسردگی برمی‌خوریم زیرا درحالی‌که بسیاری از افراد افسرده در ابهام و سردرگمی زندگی می‌کنند و نمی‌توانند عواطفشان را به‌روشنی احساس کنند، دیگر افراد افسرده در احساساتی دردناک غرق می‌شوند و بیشتر اوقات در حال گریستن هستند