بریده‌هایی از کتاب مادری که کم داشتم

اگر مادری می‌خواهد نقش محافظ را تمام و کمال انجام دهد، باید مرزبندی و خودپایی را به کودکش بیاموزد.

چگونگی پاسخ‌دادنِ مادر به نیازهای اصلی ما بیانگر میزان اهمیتی است که برای او داریم. آیا او سخاوتمندانه (یا حتی با خوشحالی) چیزی به ما می‌بخشد، یا آنکه طوری نیازمان را برطرف می‌کند که انگار باری بر دوشش هستیم و رفتارش می‌گوید که تو مرا اذیت می‌کنی؟

اگر ویژگی‌های منحصربه‌فرد کودک منعکس و پشتیبانی نشود، چیزی در اختیارش نخواهد بود که شالودهٔ خویشتنش را بر آن بگذارد. به این ترتیب، به‌جای آنکه در ماهیت خودش ریشه بدواند، با چیزی که گمان می‌کند قرار است باشد سازگار می‌شود و خویشتنی کاذب می‌سازد.

مادران کسانی هستند که "ذرات وجود کودک را کنار هم نگه می‌دارند

ما باید از ترسِ بیمارگونه از خشم عبور کنیم و بفهمیم که خشم به‌خودیِ‌خود خطرناک نیست، بلکه ارتباط ناسالم با خشم است که خطر ایجاد می‌کند. وقتی نتوانیم خشممان را به‌آرامی کنترل کنیم و در عوض آن را کور و بی‌حساب بیرون بریزیم، خشم است که مهار ما را در دست می‌گیرد. شخصی که خشمش را سال‌ها سرکوب کرده وقتی به نقطهٔ شکست می‌رسد و رفتار خشونت‌باری انجام می‌دهد، ممکن است خشم خود را تبدیل به مصیبت کند. خشم در چنین موقعیت‌هایی خطرناک است. خشم پاکیزه‌ای نیز وجود دارد که با صداقتی که وارد روابط می‌کند کارکرد مثبتی می‌یابد، به شرط آنکه تحقیرآمیز نبوده و همچنان احترام‌آمیز باشد.

بان بالبی، پیشرو نظریهٔ دلبستگی، معتقد است که خشم پاسخ طبیعی کودک به برآورده‌نشدن نیازهای مربوط به دلبستگی‌اش است. وقتی کودک احساس می‌کند که خشم فقط موجب فاصله‌گرفتن بیشتر مادر از او می‌شود، یاد می‌گیرد که آن را فروبنشاند.

موقع نوشتن یادداشت‌ها دیگر با عواطفتان تنها نیستید. وقتی این احساسات را درونتان نگه می‌دارید بسیار تنهاتر هستید.

اگر زنی حداقل در دوره‌ای از زندگی‌اش آمادگی رسیدگی به نیازهای دیگران را نداشته باشد، در واقع برای به‌عهده‌گرفتن وظیفهٔ مادری آماده نیست.

کیفیت مادرانگی که ما دریافت می‌کنیم، با تمام قدرت، رشد ما را شکل می‌دهد.

از طلبِ عشق مادر گریزی نیست.

من هیچ‌وقت جرئت نداشتم خشمم را به خانواده‌ام ابراز کنم و مشخصاً در فرایند شکاف و ترمیم کم‌تجربه بودم. دانستن اینکه شکاف‌ها ترمیم‌پذیر هستند بُعد دیگری از دلبستگی ایمن است و در حس انعطاف‌پذیری کودک سهم دارد.

وقتی‌که اشتباهی صورت می‌گیرد، می‌توان آن را درست کرد! خانهٔ شاد و سالم هم بدون مشکل نیست، ولی در آنجا، به‌جای اینکه مشکلات را لاپوشانی کنند یا به کوهی بزرگ تبدیل کنند، آن‌ها را حل می‌کنند. درگیری‌ها حل و فصل می‌شوند، چون بزرگ‌سالان لایق و باکفایتی وجود دارند که می‌توانند انواع مشکلات و نیازها را برطرف کنند. این مسئله در عرصهٔ روابط با دیگران بسیار اهمیت دارد. لازم است کودک بداند که گاهی اوقات افراد عصبانی می‌شوند و فرومی‌ریزند، ولی می‌شود این شکاف‌ها را ترمیم کرد.

اگر مادر همیشه در دسترس کودک نباشد،‌ در خودش فرورفته یا جای دیگری مشغول باشد، پریشان و بی‌ثبات باشد یا نتواند به‌لحاظ عاطفی حضور داشته باشد، در این صورت ما نمی‌توانیم او را همچون ستون خانواده بدانیم. دیگر آغوش مادری وجود ندارد. این مشکل ممکن است در بزرگ‌سالی به این شکل بروز یابد که در ایجاد خانه‌ای گرم ناتوان هستیم.

آیا مادرتان به‌خوبی می‌توانست احساسات و نیازهای شما را نام ببرد و منعکس کند؟ اگر نمی‌توانست، آیا در مورد چرایی آن نظری دارید؟ کدام جنبه‌ها را بهتر از همه منعکس می‌کرد و کدام جنبه‌ها را جا می‌انداخت؟ (مثلا ممکن است او هوشتان را شناخته باشد ولی احساسات شما را نه). آیا مادرتان آن‌قدر خوب شما را می‌شناخت که مثل قطب‌نما عمل کند و بفهمد چه زمانی خود واقعی‌تان نیستید؟

و باز تنهاترین شنوندهٔ سکوت تو شدم

التیام‌بخشیدن به چیزی که احساس نمی‌کنیم ممکن نیست.

موقعیتی که در آن آزاد نیستید زندگی خودتان را داشته باشید، زیرا در فکر فرد دیگری هستید. اگر عیب‌های مادرتان را اصلاح می‌کنید یا از او مراقبت می‌کنید یا اینکه مادرتان این حس را درون شما حک کرده که مهم‌ترین چیز وفاداری به خانواده و به‌خصوص خود اوست، جداکردن خودتان از این تار عنکبوت چسبناک کار ساده‌ای نخواهد بود.

التیام‌بخشیدن به چیزی که احساس نمی‌کنیم ممکن نیست. سِرکردن و سرپوش‌گذاشتن بر زخم از آن محافظت می‌کند، ولی مانع التیام‌یافتنش هم می‌شود.

این پذیرش صرفاً به‌آرامی و در طول زمان صورت می‌گیرد. ازآنجاکه این زخم بسیار دردناک است، از آن خجالت می‌کشیم. تنها وقتی‌که بخشی از این درد تخلیه شود، حساسیتمان کمتر شده و قوی‌تر می‌شویم.

نخواهید بچه‌دار شوید، چون احساس می‌کنید که اصلاً "اهلِ مادربودن" نیستید.