بریده‌هایی از کتاب غرق در نور

به محض اینکه دیگران را به خاطر اشتباهات و تقصیراتشان قضاوت کنیم اشتباه مشابهی از خودمان بروز می‌کند.

هر چه خدا برای نعمتهایش بیشتر شکر کنیم، راه برای نعمتهای آتی بازتر خواهد شد.

همین قدر که به چیزهای مثبت فکر کنیم و کلمات مثبت به زبان بیاوریم، نیروهای مثبت را به سمت خود جذب می‌کنیم. من دیدم که دقیقاً همین طور است. دیدم که افراد در احاطهٔ نیروهای مختلف هستند. دیدم که چطور گفتار یک نفر، بر میدان انرژی اطرافش اثر می‌گذارد. خود «کلمات»، و ارتعاشات آن در فضا، می‌تواند یکی از دو نیرو را جذب کند.

خلقت عالم معنا مثل چاپ واضح و درخشان، و خلقت زمین مثل نگاتیو تیرهٔ آن است. زمین ما فقط سایه‌ای است از زیبایی و درخشش خلقت معنویش، اما برای رشدمان به آن نیاز داریم.

متوجه شدم که خدا در نظر آدمهای مختلف تعابیر مختلف دارد. به جای خدای خشمگین و انتقامجویی که من قبلاً شناخته بودم، اینها صحبت از خدای شادتری می‌کردند که از شادی ما شاد می‌شد.

«پیش از آن که احساس شادی کنی، باید غم را بشناسی.»

«پیش از آن که احساس شادی کنی، باید غم را بشناسی.»

«سنگینی مزاحم جسم و سردی آن ایجاد کراهت می‌کرد. بعد از فرح ناشی از آزادی روح، دوباره زندانی جسم شده بودم.»

«آن وقت بود که فهمیدم در حقیقت خدایی هست. دیگر نگفتم که فقط یک نیروی عالمگیر وجود دارد... موجود مهربانی دیدم که کائنات را خلق کرده...»

بسیاری از افکار خلاق ما در این زندگی نتیجهٔ الهامات نامرئی است. بسیاری از اختراعات مهم و حتی پیشرفتهای تکنولوژی ما، ابتدا در عالم معنا به وسیلهٔ اعجوبه‌های معنوی ابداع شده است. بعد افراد روی زمین الهام می‌گیرند که این اختراعات را در اینجا ایجاد کنند.