بریده‌هایی از کتاب غرق در نور

ما همه داوطلبانه آمده‌ایم. همهٔ ما مشتاق یادگیری و تجربهٔ نعمتهایی بودیم که خدا برایمان آفریده است. فهمیدم همهٔ ما که داوطلبانه تصمیم گرفتیم به این دنیا بیاییم، ارواح شجاعی بودیم. حتی کسی که به ظاهر عقب مانده‌تر از همه است، در آن دنیا شجاع و قوی بوده است.

فهمیدم که خدا پدر مشترک همهٔ ما بود.

«هنوز زمان مردن من نرسیده بود». زمان مردن من وقتی می‌رسید که ماموریتم، هدفم، «معنی» زندگیم، به انجام رسیده باشد. وجود من بر روی زمین دلیلی داشت.

معلوم بود او کیست. دانستم که او منجی، ولی و خدای من بود. او عیسی مسیح بود که همیشه، حتی وقتی که فکر می‌کردم از من متنفر است، دوستم داشته است.

من دیدم که پس از این زندگی همهٔ کارهای نیک و همهٔ کلمات محبت‌آمیزمان برمی‌گردند تا صد برابر به ما برکت دهند. قدرت ما در نیکوکاری ماست.

مرا به جایی بردند که ارواح زیادی خود را برای رفتن به زمین آماده می‌کردند. آنها ارواح بالغ بودند. من در تمام تجربیاتم به هیچ روح بچه‌ای برنخوردم. دیدم که آن ارواح برای رفتن به زمین چه اشتیاقی داشتند. آنها به زندگی به چشم یک مدرسه نگاه می‌کردند که می‌توانستند در آن چیزهای زیادی یاد بگیرند و صفاتی را که فاقدش بودند کسب کنند. به من گفتند که ما همه به میل خودمان به اینجا آمده‌ایم، در واقع بسیاری از کمبودها و شرایط مشکل زندگی را خودمان انتخاب کرده‌ایم تا بتوانیم رشد کنیم.

در هنگام مرگ، ما مختاریم تا زمان دفن جسممان روی زمین بمانیم، یا مثل من، تا سطحی که رشد روحیمان اجازه می‌دهد پیش برویم. فهمیدم که سطوح مختلفی از پیشرفت روحی وجود دارد، و ما همیشه به آن سطحی می‌رویم که در آن راحت هستیم. اغلب ارواح ترجیح می‌دهند باری مدت کوتاهی روی زمین بمانند و اشخاص مورد علاقه‌شان را تسلی بدهند

وقتی می‌بینیم دوست داشتن کسی برایمان سخت است، اغلب به خاطر آن است که او ما را به یاد چیزی در درون خودمان می‌اندازد که خوشمان نمی‌آید

بسیاری از افکار خلاق ما در این زندگی نتیجهٔ الهامات نامرئی است. بسیاری از اختراعات مهم و حتی پیشرفتهای تکنولوژی ما، ابتدا در عالم معنا به وسیلهٔ اعجوبه‌های معنوی ابداع شده است. بعد افراد روی زمین الهام می‌گیرند که این اختراعات را در اینجا ایجاد کنند. من فهمیدم که یک پیوند حیاتی و پویا میان عالم معنا و عالم فنا وجود دارد.

منجی به من گفت آفرینش عالم معنا را می‌شود با یکی از دو چاپ عکس مقایسه کرد: خلقت عالم معنا مثل چاپ واضح و درخشان، و خلقت زمین مثل نگاتیو تیرهٔ آن است. زمین ما فقط سایه‌ای است از زیبایی و درخشش خلقت معنویش، اما برای رشدمان به آن نیاز داریم

روح ما با خدمت کردن به دیگران، رشد می‌کند.

«پیش از آن که احساس شادی کنی، باید غم را بشناسی.»

«پیش از آن که احساس شادی کنی، باید غم را بشناسی.»

«سنگینی مزاحم جسم و سردی آن ایجاد کراهت می‌کرد. بعد از فرح ناشی از آزادی روح، دوباره زندانی جسم شده بودم.»

«آن وقت بود که فهمیدم در حقیقت خدایی هست. دیگر نگفتم که فقط یک نیروی عالمگیر وجود دارد... موجود مهربانی دیدم که کائنات را خلق کرده...»

بسیاری از افکار خلاق ما در این زندگی نتیجهٔ الهامات نامرئی است. بسیاری از اختراعات مهم و حتی پیشرفتهای تکنولوژی ما، ابتدا در عالم معنا به وسیلهٔ اعجوبه‌های معنوی ابداع شده است. بعد افراد روی زمین الهام می‌گیرند که این اختراعات را در اینجا ایجاد کنند.

آنها به ترتیبی متشکل بودند که بتوانند تا سرحد ممکن کمک کنند. ضمن انجام وظیفه در چنین تشکلی، به معنی واقعی کلمه بالای سر یکی یکی افراد و دعاگوها، پر می‌کشیدند و از کاری که می‌کردند، سرشار از عشق و لذت بودند. آنها خوشحال بودند از اینکه به ما کمک می‌کنند. مخصوصاً وقتی می‌دیدند کسی با چنان شدت و ایمانی دعا می‌کند که باید فوراً مستجاب شود، کیف می‌کردند

به محض اینکه دیگران را به خاطر اشتباهات و تقصیراتشان قضاوت کنیم اشتباه مشابهی از خودمان بروز می‌کند. در اینجا ما دانش کافی نداریم که بتوانیم دیگران را به درستی قضاوت کنیم.

به من گفتند که سقط جنین خلاف طبیعت است. روحی که وارد آن بدن می‌شود احساس طرد شدن و اندوه می‌کند. او می‌داند که این بدن قرار بوده مال او باشد، حالا چه حلالزاده باشد، چه ناقص باشد، و چه بسا تنها چند ساعت زنده بماند. اما روح دلش برای مادرش هم می‌سوزد، چون می‌داند که تصمیم او بر اساس معرفتی است که داشته.

راهنمایم گفت مردن چیزی جز انتقال به یک مرحلهٔ دیگر نیست. روحمان از جسم خارج می‌شود و به عالم روحانی می‌رود. اگر مرگمان در اثر ضایعه یا جراحت باشد، روح فوراً و گاهی حتی پیش از وقوع مرگ، از جسم خارج می‌شود. مثلاً اگر کسی تصادف کند یا آتش بگیرد، ممکن است روحش را پیش از آنکه رنج بیشتری بکشد، از جسم خارج کنند. ممکن است که جسم برای چند لحظه هنوز زنده به نظر برسد، در حالی که روح از آن خارج شده و در آرامش است.