بریده‌هایی از کتاب غرق در نور

خدا با ما عهد کرده است که در زندگی ما دخالت نکند «مگر اینکه خودمان از او بخواهیم». و آنوقت او با علم کامل خود، کمکمان می‌کند به آرزوهای مشروع خود برسیم.

اگر می‌دانستیم حرفهایمان چه قدرت ترس آوری دارند، سکوت را به گفتن حرفهای منفی ترجیح می‌دادیم. ما به وسیلهٔ افکار و کلماتمان نقاط ضعف و قوتمان را ایجاد می‌کنیم. محدودیتها و شادیهای ما از دلمان برمی‌خیزد.

روزی می‌رسد که بفهمیم حادترین سختیهای زندگیمان، بهترین معلممان بوده است.

تنها چیزی که از زندگی در اینجا برایمان می‌ماند، خیری است که به دیگران رسانده‌ایم

روح ما با خدمت کردن به دیگران، رشد می‌کند. مهمتر از همه اینکه، به من نشان دادند عشق از همه چیز والاتر است.

فهمیدم که او از همهٔ گناهان و تقصیرات من باخبر بود، اما دیگر اهمیت نداشت.

افکار ما صاحب قدرتند. ما کیفیت محیط اطرافمان را به وسیلهٔ افکارمان خلق می‌کنیم. انجام فیزیکی این عمل ممکن است زمان ببرد، اما انجام معنوی آن آنی است

روحی که به طرزی استثنایی زیرک و پویا بود، داشت وارد رحم مادرش می‌شد. او انتخاب کرده بود که در قالب یک معلول ذهنی وارد این دنیا شود. او از داشتن چنین فرصتی بسیار هیجان زده بود و از رشدی که قرار بود او و والدینش در این جریان داشته باشند، به خوبی آگاه بود.

گناهانی هم هستند که در قبال جسم خود انجام می‌دهیم، مثل پرخوری، یا نخوردن، عدم تحرک جسمی، استفادهٔ مخرب از مواد و داروها (شامل استفاده از هرماده‌ای که با ساخت و ساز طبیعی بدن هماهنگی نداشته باشد) و سایر فعالیتهای تضعیف‌کنندهٔ بدن. همهٔ گناهانی که در حق جسممان مرتکب می‌شویم، به یک اندازه اهمیت دارند. ما در مقابل جسممان مسوولیم

گناهانی هم هستند که در قبال جسم خود انجام می‌دهیم، مثل پرخوری، یا نخوردن، عدم تحرک جسمی، استفادهٔ مخرب از مواد و داروها (شامل استفاده از هرماده‌ای که با ساخت و ساز طبیعی بدن هماهنگی نداشته باشد) و سایر فعالیتهای تضعیف‌کنندهٔ بدن. همهٔ گناهانی که در حق جسممان مرتکب می‌شویم، به یک اندازه اهمیت دارند. ما در مقابل جسممان مسوولیم. دیدم که حق تملک هر جسمی را به روحش می‌دهند. در مدتی که در قید حیات مادی هستیم، روحمان باید مهار جسم را به دست بگیرد و تمایلات و غرایض نفسانی آن را تحت اختیار خود درآورد

بعضی از کاشفان و مردم دورانهای دیگر نمی‌توانستند از عهدهٔ امتحانات این روزگار بر بیایند. ما همانجایی هستیم که باید باشیم.

آمدن به زمین شبیه به انتخاب یک کالج و یک رشتهٔ تحصیلی است. همهٔ ما در مراحل مختلف رشد روحی هستیم، و هر یک از ما در وضعیتی به اینجا می‌آییم که برای نیازهای معنویمان مناسبترین است.

به محض اینکه دیگران را به خاطر اشتباهات و تقصیراتشان قضاوت کنیم اشتباه مشابهی از خودمان بروز می‌کند.

هر چه خدا برای نعمتهایش بیشتر شکر کنیم، راه برای نعمتهای آتی بازتر خواهد شد.

همین قدر که به چیزهای مثبت فکر کنیم و کلمات مثبت به زبان بیاوریم، نیروهای مثبت را به سمت خود جذب می‌کنیم. من دیدم که دقیقاً همین طور است. دیدم که افراد در احاطهٔ نیروهای مختلف هستند. دیدم که چطور گفتار یک نفر، بر میدان انرژی اطرافش اثر می‌گذارد. خود «کلمات»، و ارتعاشات آن در فضا، می‌تواند یکی از دو نیرو را جذب کند.

خلقت عالم معنا مثل چاپ واضح و درخشان، و خلقت زمین مثل نگاتیو تیرهٔ آن است. زمین ما فقط سایه‌ای است از زیبایی و درخشش خلقت معنویش، اما برای رشدمان به آن نیاز داریم.

متوجه شدم که خدا در نظر آدمهای مختلف تعابیر مختلف دارد. به جای خدای خشمگین و انتقامجویی که من قبلاً شناخته بودم، اینها صحبت از خدای شادتری می‌کردند که از شادی ما شاد می‌شد.

بعضی ارواح به دلیل نداشتن شناخت و ایمان، زندانیان واقعی زمین هستند. در هنگام مرگ، کسانی که منکر خدا هستند، یا آنها که به خاطر طمع، امیال جسمانی، یا سرسپردگیهای دیگر زمینی، و پایبندیهای دنیا، رفتن از دنیا برایشان مشکل است، گرفتار زمین می‌شوند.

روح ما با خدمت کردن به دیگران، رشد می‌کند.

من حیاتی بودن این موضوع را درک کردم که: خدا با ما عهد کرده است که در زندگی ما دخالت نکند «مگر اینکه خودمان از او بخواهیم». و آنوقت او با علم کامل خود، کمکمان می‌کند به آرزوهای مشروع خود برسیم