بریده‌هایی از کتاب صد سال تنهایی

و از خودش می‌پرسید آیا بهتر نیست در قبر دراز بکشد و خاک رویش بریزند و، بی‌هراس، از خداوند می‌پرسید آیا راستی راستی خیال می‌کند آدم‌ها از آهن‌اند که این همه غصه و آزار را تاب بیاورند

رابطه مذهب کاتولیک را با زندگانی نمی‌فهمد و فقط ارتباطش را با مرگ درک می‌کند، که گویی مذهب نباشد بلکه یک مشت آداب و رسوم باشد برای تدفین و عزاداری.

"هنوز هیچکس‌مان اینجا نمرده. آدم تا وقتی یک مُرده زیر خاک نداشته باشد متعلق به جایی نیست".

"هنوز هیچکس‌مان اینجا نمرده. آدم تا وقتی یک مُرده زیر خاک نداشته باشد متعلق به جایی نیست".

"مُرده‌ها برنمی‌گردند. مشکل این است که نمی‌توانیم با چیزی که بر وجدانمان سنگینی می‌کند کنار بیاییم"

خویشاوندانش را بدون سوز و گداز و احساساتی‌بازی‌های آبکی به یاد می‌آورد، در تسویه‌حسابی سختگیرانه با زندگی، و تازه می‌فهمید چقدر واقعاً آدم‌هایی را که یک عمر ازشان بیزار بود دوست دارد.

چیزها زندگی خاص خودشان را دارند. قضیه این است که چطور جان‌شان را بیدار کنیم

وقتی پرسید کجاست زیباترین زنی که پا بر زمین گذاشته، همه مادران دخترانشان را نزدش آوردند.

و، بر این اساس، تصمیم گرفتند دیگر به سینما نروند چون به نظرشان رسید خودشان آن قدر غم و غصه دارند که لازم نباشد برای بدبختی‌های تصنعی مخلوقاتی خیالی گریه کنند.

پترا کوتس، بی‌آنکه حتی یک لحظه خویشتنداریِ شکوهمندِ جانورِ درندهِ درحال استراحت را از دست بدهد، آوای موسیقی و طنین آتش‌بازی‌های جشن عروسی، و هیاهوی دیوانه‌وارِ پایکوبی و دست‌افشانی مردم را شنید و خم به ابرو نیاورد، پنداری همه این‌ها را به حساب شیطنت جدید آئورلیانو سگوندو می‌گذاشت. به تمام کسانی که به حالش دل سوزاندند لبخند زد تا خیالشان آسوده شود. گفت: "خاطرتان جمع باشد. ملکه‌ها توی خانه من پادویی می‌کنند".

چشمانی درشت و لبریز آرامش و دست‌هایی جادویی که پنداری طرح گلدوزی را با نخ‌های نامرئی رقم می‌زد.

در واقع، بخشی از نقشه او بودند: مریدانش را واداشت تا رأی بدهند برای آنکه بهشان ثابت کند انتخابات جز مضحکه و دغلبازی نیست.

به این ترتیب در واقعیتی به زندگی ادامه می‌دادند که از بین انگشت‌ها لیز می‌خورد و موقتاً گرفتارِ واژه‌ها بود، اما همین که معنای حروف نوشته را فراموش می‌کردند، چاره‌ناپذیر و ناگزیر، می‌گریخت.

آن قدر مزاحمش شدند و بهش پیله کردند که خرمن گیسوانش را که تا مچ پاهایش می‌رسید کوتاه کند، و با سنجاق‌های سر به شکل گوجه فرنگی دربیاورد و یا ببافد و با روبان‌های الوان بیاراید که دست آخر سرش را از ته تراشید و با موهایش برای قدیسان کلاه‌گیس درست کرد. جنبه شگفت‌انگیز غریزه‌اش برای ساده کردن امور این بود که هرچه بیشتر از مد دوری می‌جست تا آسوده‌تر باشد، و هرچه بیشتر، با تبعیت از امیال خودانگیخته‌اش، عادت‌ها و اصول را نادیده می‌گرفت، زیبایی باورنکردنی‌اش پریشان‌کننده‌تر می‌شد

ناگزیر شده بود سی و دو جنگ برپا کند، و ناگزیر شده بود تمام عهد و پیمان‌هایش را با مرگ زیر پا بگذارد و مثل خوک میانِ لجن‌زارِ افتخار غلت بزند تا با تقریباً چهل سال تأخیر به ارزش سادگی پی ببرد.

که گذشته جز دروغ نیست، که حافظه راه برگشت ندارد، که بهارهای کهن بازیافتنی نیستند، و شورانگیزترین و پایدارترین و سرسخت‌ترین عشق هم به هر حال حقیقتی است گذرا.

مردی بود افسرده، فرورفته در هاله‌ای از اندوه، با نگاهی شرقی که به نظر می‌آمد آن سوی چیزها را می‌شناسد.

دنیا آن قدر جدید بود که خیلی چیزها هنوز اسم نداشتند، و برای اشاره به آن‌ها باید با انگشت نشانشان می‌دادند

زیر لب گفت: "کاری‌اش نمی‌شود کرد. زمان می‌گذرد". اورسولا گفت: "همین طور است، اما نه این همه".

جانِ دلیر و شهامتِ دلِ شکست‌ناپذیرش میان ظلمت هدایتش می‌کردند.