بریده‌هایی از کتاب دوئل دو صندلی خالی

با مرگ کنار می‌آید اما مُردن را به تعویق می‌اندازد با آن‌که می‌داند زمان سخت است دشوار است پیر می‌کند می‌کشد

من هم اگر ریشه‌هایم به استخوان‌های تو نخورده بود انارهایم را نمی‌ترکاندم و شاخه‌هایم را نمی‌خشکاندم تا بیایند و زیر پایم را خالی کنند کشف استخوان‌های تو به قیمت مرگ من تمام شد

پیش از دیدنت خیال می‌کنم چه‌طور در آغوشت بگیرم و ببوسمت و پس از دیدنت حسرت می‌خورم چه‌طور در آغوشت نگرفتم و نبوسیدمت

نزدیک‌تر بیا گلوله‌هایت را از دور شلیک نکن حیف است سرد بنشینند در سینهٔ من

من میلیون‌ها سال قبل از تولد دست‌هایم تو را بغل کرده‌ام

اگر اسکندر سربازانش را از تاریخ بیرون بیاورد و خون‌های ریخته به رگ‌های صاحبان‌شان برگردند من هم دست‌وپای گم‌شده‌ام را پیدا می‌کنم برای بغل کردنت

هی بیرونت می‌کنم و دوباره برمی‌گردی مثل نفس

هی بیرونت می‌کنم و دوباره برمی‌گردی مثل نفس

دیدن، شنیدن بوییدن، چشیدن و لمس کردن: با همهٔ حواسم دلتنگ توام

مثل محکومان به اعدام چشمانم را می‌بندم تا رفتن از کنارت را نبینم

همهٔ گلوله‌هایی که شلیک کردید مغزم را متلاشی کردند اما هیچ‌کدام در قلبم ننشستند

صبور باش عاقبت یک روز به مهر از تو سخن می‌گویند و به افتخار به دوشت می‌برند از سردخانه تا قبرستان

زرد را از قرمز جدا می‌کنم سیاه را از خاکستری و تو را از خودم باهم کنار آتش نشسته‌ایم و من به جدایی فکر می‌کنم

۲۲: تنگ تُنگ بی‌ماهی‌ام آمادهٔ شکستن

همهٔ حرفم این است: تو مثل درخت‌های جنگل تکرار می‌شوی و من مثل مه سرگردان می‌مانم اما فراموش نکن فقط مه می‌تواند به‌تمامی جنگل را بغل کند

دیواری بلند می‌کشم دورتادور خودم تا زیر ابرها وقتی حوصلهٔ هیچ‌کس را ندارم جز باران

اگر اسکندر سربازانش را از تاریخ بیرون بیاورد و خون‌های ریخته به رگ‌های صاحبان‌شان برگردند من هم دست‌وپای گم‌شده‌ام را پیدا می‌کنم برای بغل کردنت

همهٔ چیزهایی که می‌خواهم نیستند: آزادی عدالت صلح و تو

با این جمعیتی که در صف ایستاده‌اند عدالت حکم می‌کند همهٔ درختان بهشت را قطع کنی برای کوره‌های جهنم

زرد را از قرمز جدا می‌کنم سیاه را از خاکستری و تو را از خودم باهم کنار آتش نشسته‌ایم و من به جدایی فکر می‌کنم