بریده‌هایی از کتاب دوئل دو صندلی خالی

با مرگ کنار می‌آید اما مُردن را به تعویق می‌اندازد با آن‌که می‌داند زمان سخت است دشوار است پیر می‌کند می‌کشد

من هم اگر ریشه‌هایم به استخوان‌های تو نخورده بود انارهایم را نمی‌ترکاندم و شاخه‌هایم را نمی‌خشکاندم تا بیایند و زیر پایم را خالی کنند کشف استخوان‌های تو به قیمت مرگ من تمام شد

پیش از دیدنت خیال می‌کنم چه‌طور در آغوشت بگیرم و ببوسمت و پس از دیدنت حسرت می‌خورم چه‌طور در آغوشت نگرفتم و نبوسیدمت

نزدیک‌تر بیا گلوله‌هایت را از دور شلیک نکن حیف است سرد بنشینند در سینهٔ من

من میلیون‌ها سال قبل از تولد دست‌هایم تو را بغل کرده‌ام

اگر اسکندر سربازانش را از تاریخ بیرون بیاورد و خون‌های ریخته به رگ‌های صاحبان‌شان برگردند من هم دست‌وپای گم‌شده‌ام را پیدا می‌کنم برای بغل کردنت

هی بیرونت می‌کنم و دوباره برمی‌گردی مثل نفس

هی بیرونت می‌کنم و دوباره برمی‌گردی مثل نفس

دیدن، شنیدن بوییدن، چشیدن و لمس کردن: با همهٔ حواسم دلتنگ توام

مثل محکومان به اعدام چشمانم را می‌بندم تا رفتن از کنارت را نبینم