بریده‌هایی از کتاب جز عشق راهی نیست

محبت تا دنیای دیگر ادامه می‌یابد و سپس توسط روح دوباره به اینجا برمی‌گردد. محبت درک همهٔ رمزهاست. برای من محبت آخرین مذهب است. اگر می‌توانستیم هر یک به روش خودمان دوست بداریم، می‌توانستیم آئین‌هایی را که می‌گویند «راه من راه درست است و باقی نادرست‌اند»، دور بیندازیم، می‌توانستیم خشونت، اختلاف و رنجی را که به نام خدایی خاص «خدای من» ایجاد می‌کنیم، کنار بگذاریم. چرا که خدا جهانی است، مال همه است و خدا محبت است. آن وقت دیگر مجبور نمی‌شدیم زندگی‌های متوالی صبر کنیم تا به خدا برسیم.

مدیریت خشم، سلامتی، همدلی، شفقت، صبر و تفاهم، دوری از خشونت، روابط، امنیت، جبر و اختیار، تعمق و مراقبه، معنویت: همهٔ اینها قدم‌هایی هستند به سوی جاودانگی. باید یا در زمان حال یا در آینده در سفرمان به سوی یکتا، در آنها مهارت پیدا کنیم. و همهٔ اینها سطوح کوچکی هستند از بزرگ‌ترین فضیلت، یعنی محبت. محبت درس نهایی است. اگر دوست بدارید: چطور ممکن است خشمگین شوید؟ چطور ممکن است مهربان یا همدل نباشید؟ چطور ممکن است رابطهٔ درست را انتخاب نکنید؟ چطور ممکن است به یکدیگر ضربه بزنید؟ محیط زیست را آلوده کنید؟ با همسایه‌تان بجنگید؟ در دلتان جایی به عقاید متفاوت، روش‌های متفاوت و شیوه‌های زندگی متفاوت ندهید؟ امکان‌پذیر نیست.

«من به‌طور روزمره خودم را جوری می‌سازم که هستم». این گفته از رابرت تورمان، دانشمندی برجسته در دانشگاه کلمبیاست. این فکر به من انرژی می‌دهد. من عاشق مفهوم این فرآیند و جریانی هستم که به آن اشاره دارد. شما هر روز فرد جدیدی هستید. افکار شما، نیات، اعمال، آگاهی و دیدگاه‌های شما مدام در حال تحولند و با هر تغییری، یک «شمای جدید» ظاهر می‌شود. شما همان آدمی نیستید که پنج سال پیش یا حتی پنج دقیقهٔ پیش بودید. عزیزان، دوستان و آشنایانتان هم همین‌طورند. اشکال کار در اینجاست که ما معمولاً نسبت به کسی که قبلاً می‌شناختیم واکنش نشان می‌دهیم. آنها هم نسبت به ما در زمانی که ما را می‌شناختند، واکنش نشان می‌دهند. به این ترتیب، وقتی کسی را که در دوران دبیرستان از نظر ما آدم زورگویی بوده می‌بینیم، برای‌مان هنوز همان آدم زورگوست. در حالی که ممکن است به آرامش معنوی رسیده باشد و منش بسیار ملایمی پیدا کرده باشد.

«شفقت و محبت پادزهر نفرت و خشم هستند. خشونت فقط باعث تداوم رنج می‌شود»

ذهن بر سلامت جسم اثر می‌گذارد و برعکس

«زندگی زمینی یک موهبت است. مدرسه‌ای است برای آموختن اینکه چطور محبت در ابعاد مادی، جایی که جسم و هیجان وجود دارد، خود را نشان می‌دهد. اما این مدرسه زمین بازی‌های بسیاری دارد که باید از آنها استفاده کنید. باید از زندگی مادی لذت ببرید. به همین خاطر به شما حس‌های مختلف داده شده. آدم‌های خوبی باشید. تفریح کنید و به خودتان خوش بگذرانید. از خوشی‌های ساده و در عین حال فراوان زندگی لذت ببرید، اما به افراد یا چیزهای دیگر از جمله طبیعت، صدمه نزنید»

نتیجهٔ اعمالمان را الزاماً بلافاصله نمی‌فهمیم. او باید زندگی‌های پر از خشونت دیگری را پشت سر می‌گذاشت تا بفهمد باعث چه چیزهایی شده است. چند زندگی؟ نمی‌دانم.

بالاترین قدرت، قدرت محبت است

روح‌ها فقط به کرهٔ زمین نمی‌آیند. ابعاد بسیار و سطوح آگاهی بسیاری وجود دارند که روح‌ها به آنجا هم می‌روند. چرا فکر می‌کنیم که فقط همین‌جاست؟ برای انرژی محدودیت وجود ندارد. اینجا فقط یکی از مدرسه‌های متعدد روح است.

در خطر کردن و خشونت حماقت بزرگی وجود دارد. جسم آسیب‌پذیر و موقت است. در محبت و شفقت امنیت وجود دارد.

«آنچه بکاری، خواهی دروید». اگر بذر بهتری بکاری، محصول بهتری برداشت خواهی کرد و عملکرد بهتری خواهی داشت. محصول تو در آینده، پاداش تو خواهد بود

گفتم: «ببین، می‌دانم که بسیاری از خواب‌های درست از آب درآمده است. اما دلیل نمی‌شود که این یکی هم واقعیت پیدا کند. در اطراف ما موجوداتی با انرژی و آگاهی برتر، هر چه می‌خواهی اسمشان را بگذار، فرشته، فرشتهٔ نگهبان، راهنما یا خدا، وجود دارند و آنها می‌توانند در حوادث زندگی ما دخالت کنند. در اصطلاح ادیان به آن «فیض الهی» می‌گویند، مداخلهٔ یک موجود الهی. دعا کن، نذر کن، هر کاری بلدی به روش خودت انجام بده»