بریده‌هایی از کتاب رز سفید، جنگل سیاه

چطور می‌تونیم کاری انجام بدیم وقتی حتی مخالفت عمومی با هر تصمیمی که هیتلر می‌گیره، خیانت به کشور محسوب می‌شه؟ هفتهٔ قبل یه مرد رو به‌خاطر مخالفت با اخراج کودک‌های یهودی از مدرسه به دو سال زندان محکوم کرده‌ان، دو سال!»

اگه به همه‌چیز دقت نکنن، هیچی نیستن و بااینکه بی‌سواد و عقب‌مونده‌ان، استعداد ذاتی‌ای برای تبلیغات و سرکوب دارن. سیستمی که ایجاد کرده‌ان، توی عملکرد ناکارآمد خودش کامله.

«آنان که کتاب‌ها را می‌سوزانند، در پایان، مردم را نیز خواهند سوزاند.»

اعتماد آزادی بیان را به‌همراه دارد و این چیزی بود که نازی‌ها بیش‌از همه از آن می‌ترسیدند.

اعتماد آزادی بیان را به‌همراه دارد

علاقه به هنر به‌نوعی مخالفت با نازی‌ها محسوب می‌شد. هیتلر روشن‌فکری و دنبال‌کردن زیبایی‌ها در جهان را به تمسخر می‌گرفت. نشان‌دادن علاقه به این چیزها نشان ضعف بود و نه سرسختی‌ای که سوسیالیست‌های ملی نیاز داشتند.

«بهتره ارزش نجات رو داشته باشی. این کار رو به‌خاطر زن و دخترهات می‌کنم.»

من شیطان رو شناختم. تو اون رو توی آغوشت گرفتی، خودت جزئی از شیطان شدی.

فرانکا یاد گرفت درحالی‌که از درون فریاد می‌زند، ظاهرش را حفظ کند. اما نارضایتی از درون او را می‌خورد.

ایدئولوژی نازی و پارانویای ناشی از آن به هر ارتباط انسانی‌ای نفوذ می‌کرد؛ تا حدی که دوستانْ دیگر نمی‌توانستند به هم اعتماد کنند و اعضای خانواده برای هدفی بزرگ‌تر یکدیگر را لو می‌دادند. جامعهٔ پیشین تکه‌تکه شد

هنوز حرف‌های آدم‌هایی را که گروه دختران آلمانی را رهبری می‌کردند به خاطر داشت. آن‌ها دختران را مجبور می‌کردند مفهوم مسخرهٔ شغل موردعلاقه‌شان را فراموش کنند. بسیار مهم بود در خانه بمانند و پسران قدرتمندی را به دنیا آورند که روزی به رایش خدمت کنند.

باید به زندگی دردناک بیمارهایی که درمان نمی‌شن، مثل معلول‌ها و افراد کم‌عقل پایان بدیم. این بخوروبخواب‌های بی‌مصرف که غذا رو از دهن سربازهای شجاعی که برای آیندهٔ کشور می‌جنگن می‌گیرن باید ریشه‌کن بشن. عقل سلیم این رو می‌گه و بخش مهمی از سیاست اصلاح نژادی‌ایه که کشورمون رو برمی‌گردونه به جمع بزرگ‌ترین کشورهای جهان و جایی‌که باید باشه.»

چه کسی در میان ما می‌تواند شرمی را تصور کند که با افتادن نقاب از چهره‌مان و آشکارشدن جرائم بر وجودمان می‌نشیند؟

به‌محض اینکه حاکمیت قانون اخلاق در آلمان شکسته شود، توحش رزمندگان دیوانهٔ باستان که شاعران شمال اروپا درموردش آواز می‌خواندند، بار دیگر شعله‌ور می‌گردد.

تو هم می‌خواستی مثل نازی‌ها آتیش‌بازی راه بندازی؟» صفحه‌ای که دنبالش بود را پیدا کرد و همان‌طورکه به او خیره شده بود به یک خط اشاره کرد. «نه پدر، می‌خواستم کتاب‌ها رو زیر تختتون بذارم.» «به‌نظرت مزخرف نیست که یه‌دفعه یه شاعر برجسته دیگه شاعر برجسته‌ای نیست، چون به نژاد اشتباهی تعلق داشته و یهودی بوده؟ این مرد الان هشتاد ساله که مرده.» «معلومه که مزخرفه، اما اون‌ها نگران دیدگاه‌های سیاسی‌ش‌ان

«آنان که کتاب‌ها را می‌سوزانند، در پایان، مردم را نیز خواهند سوزاند.»

مردی بدون هرگونه وفاداری به‌جز وفاداری به شغلش، مرد خطرناکی است.

جنگ به هر سانتی‌متر از جامعهٔ آلمان نفوذ کرده بود. دیگر هیچ‌کس مصون نبود.

او درطول چند سال پس‌از مهاجرت به مونیخ با نام «پادشاه مونیخ» شناخته شد. این چیزی بود که هیتلر هرگز فراموش نکرد، مونیخ برای او بود. وقتی نازی‌ها مونیخ را تسخیر کردند، درخشندگی و جذابیت مونیخ تا سال ۱۹۴۱ از بین رفت. حتی تعداد پرچم‌های نازی‌ها در آنجا از فرایبورگ هم بیشتر بود. پسران قلدر نازی این شهر را همچون هرجای دیگری در آلمان کنترل می‌کردند و فشارها و فقدان آزادی از هر زمان بیشتر بود. اما نازی‌ها نمی‌توانستند تمام حیات و زیبایی را از این شهر پرجنب‌وجوش بیرون بکشند.

صدها استاد در سرتاسر آلمان به‌دلیل لیبرال‌بودن یا یهودی‌بودن اخراج شدند. در میان آن‌ها برخی‌از برجسته‌ترین دانشمندان کشور و تعدادی از برندگان جایزهٔ نوبل قرار داشتند. «فرهنگ» به کلمه‌ای زشت تبدیل شده بود. دانشگاه‌ها به محلی برای فعالیت وزارت تبلیغات تبدیل شدند. هیچ‌گونه فعالیت دانشجویی به‌جز راهپیمایی‌های تحت حمایت حکومت نازی و سخنرانی‌هایی که نشانگر عظمت رژیم بودند انجام نمی‌شد.