بریده‌هایی از کتاب به هوای دزدیدن اسب‌ها

«فقط روحت کمی آزرده شده. نه؟» «کمی، شاید.» «به‌اش آن فکر نکن تراند. فقط بی‌خیالش شو. هیچ جا به کارت نمی‌آید.»

از خودم می‌پرسم یعنی تنها زیستن به مدت طولانی آدم را به این‌جا می‌رساند؟ این‌که وسط فکر کردن یکهو شروع می‌کنی به حرف زدن با صدای بلند، این‌که تفاوت میان حرف زدن و حرف نزدن به‌تدریج از بین می‌رود

اما لحظه‌ای پیش از مُردن، وقتی می‌فهمی که همه‌چیز تمام شده، آن موقع چه حسی داری؟

این‌که هیچ‌کس و هیچ‌چیزقادر نبود عواملی را که در رقم زدن آن لحظهٔ پُرالتهاب دخیل بودند کنترل کند باعث شده بود آن عوامل هر نقطه‌ای را که بخواهند نشانه بروند،

ما تبهکار بودیم. تبهکاری آدم را تغییر می‌دهد. چهره و حتی شیوهٔ راه رفتنت عوض می‌شود و در این مورد کاری از دستت برنمی‌آید

مردم دوست دارند بخش‌های درخوری از تجربیاتت را فروتنانه و با لحنی صمیمی با آن‌ها در میان بگذاری، آن‌ها فکر می‌کنند این‌طوری می‌توانند تو را بشناسند، اما نمی‌توانند، فقط با این حرف‌ها کمی بیش‌تر درباره‌ات می‌فهمند چون چیزهایی را که برای‌شان فاش می‌کنی بخشی از حقایق زندگی تواند نه احساساتت، نه عقایدت، نه توصیف چگونگی اتفاقی که برایت افتاده، نه تحلیل این‌که تصمیماتی که گرفته‌ای چگونه تو را به آدمی که الآن هستی تبدیل کرده‌اند. آن‌ها احساسات و عقاید و فرضیات خودشان را دربارهٔ تو به کار می‌گیرند و در ذهن‌شان زندگی‌ای برایت می‌سازند که کم‌ترین ارتباطی به حقیقت زندگی تو ندارد و همین تو را از مخمصه نجات می‌دهد.

«این خود تو هستی که معیّن می‌کنی کِی دستت را زخمی کنند.»

«این خود تو هستی که معیّن می‌کنی کِی دستت را زخمی کنند.»

معین می‌کنیم خار ناملایمات کی بر روح و تن‌مان بنشیند.

پِر پترسون متولد پنج ژوئیهٔ ۱۹۵۲ در اسلو و هم‌اکنون ساکن این شهر است. او قبل از آن‌که به صورت تمام‌وقت به نویسندگی روی آورد، به حرفه‌های گوناگونی از جمله کتابداری، فروشندگیِ کتاب، ترجمه و نقد ادبی مشغول بوده است. پترسون تا پیش از دریافت جایزهٔ ایمپک دوبلین (۲۰۰۷) برای رمان پیشِ رو (به هوای دزدیدن اسب‌ها) نویسنده‌ای گمنام به حساب می‌آمد، اما پس از آن مورد توجه جامعهٔ ادبی جهان قرار گرفت و تاکنون آثارش به بیش از پنجاه زبان مختلف ترجمه شده‌اند و توانسته‌اند مخاطبان بسیاری را در سراسر جهان جذب کنند.