بریده‌هایی از کتاب شیطان

و دیوانه‌تر از همه بی‌تردید کسانی هستند که در دیگران آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند. یاسنایا پالیانا، نوزدهم نوامبر ۱۸۸۹

"گذشته را نگیر به دل که می‌روی به زیر گل" یا به‌قول قدیمی‌ها "ناکرده گنه دراین جهان کیست؟"

دیوانه‌تر از همه بی‌تردید کسانی هستند که در دیگران آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند.

عذابی بدتر از این نیست که انسان با آدم‌های نادرست و ریاکار زندگی کند و من هر چیزی را می‌توانم تحمل کنم ولی نادرستی و ریا را نه.»

لیکن من به شما می‌گویم که هر کس به زنی نظر شهوت اندازد همان‌دم با او زنا کرده است. پس اگر چشم راستت تو رابلغزاند قلعش کن و از خود دور انداز، زیرا تو را بهتر آن است که عضوی از اعضایت تباه گردد از آن‌که کل بدنت در دوزخ افکنده شود. اگر دست راستت تو را بلغزاند قطعش کن و از خود دور انداز، زیرا تو را مفیدتر آن است که عضوی از اعضایت نابود شود از آن‌که کل جسدت در دوزخ افکنده شود. انجیل متی، باب پنجم، آیات بیست و هشت و بیست ونه و سی

معمولاً گمان می‌کنند که سالمندان محافظه کارند و جوانان نوجو. اما این تصور کاملاً درست نیست. در بیشتر موارد جوانان محافظه کارتر می‌شوند. آن‌ها می‌خواهند زندگی کنند و نمی‌دانند به چه شیوه، و فرصت ندارند فکر کنند و بهترین شیوهٔ زندگی را بیابند و طریقی را سرمشق اختیار می‌کنند که گذشتگان داشتند.

این جا فقط شیطان حاکم است. و شیطان همین زن است. شیطان مرا در بند کشیده است و من نمی‌خواهم اسیر شیطان باشم. نمی‌خواهم، شیطان، بله، شیطان!

دیوانه‌تر از همه بی‌تردید کسانی هستند که در دیگران آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند.

بی‌زنی بددردی است. طاقتم تمام شده!

و به‌راستی اگر یوگنی اورتنیف را هنگام ارتکاب این جنایت دیوانه بشماریم همهٔ مردم را باید دیوانه بدانیم. و دیوانه‌تر از همه بی‌تردید کسانی هستند که در دیگران آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند.

و دیوانه‌تر از همه بی‌تردید کسانی هستند که در دیگران آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند.

همهٔ مردم را باید دیوانه بدانیم. و دیوانه‌تر از همه بی‌تردید کسانی هستند که در دیگران آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند.

و دیوانه‌تر از همه بی‌تردید کسانی هستند که در دیگران آثار جنونی را می‌بینند که در خود نمی‌بینند

خدایا، این بار دوم است که مرا نجات دهی!

«بله، من هم ترجیح می‌دهم که انگشتانم بسوزد و روحم تباه نشود.»

مرد پارسایی که فریفتهٔ زن زیبایی شده بود و می‌بایست با نهادن دست بر تنش شفایش بخشد و برای نجات از وسوسهٔ شهوت دست دیگر خود را در آتش نهاده بود،

مهم آن بود که او خود احساس می‌کرد مقهور شده است و ارادهٔ خودش بر کارش حاکم نیست، نیروی دیگری است که محرک اوست.

_بلکه‌این بود که می‌دید دیو هنوز در او زنده است و باید در برابر آن پایداری کند و مراقب باشد

البته وقتی شهوت بر او غالب می‌شد قهرش چنان بود که او به هیچ‌چیز دیگری فکر نمی‌کرد.

ناخواسته صحبت را به زن‌ها می‌کشانید و چون صحبت گرد زنان دور می‌زد می‌کوشید هر چه بیشتر آن را دور این کانون برقرار دارد و به زنان به چشم خریداری نگاه می‌کرد.