بریده‌هایی از کتاب اگر تو بودی امروز شنبه بود

ما به خانه ایمان داشتیم به درختان و هر چیزی که تو را یادمان می‌آورد

دوستم که داری زنی می‌شوم که برایت شعر می‌گوید دوستم که نداری زنی می‌شوم که برایت شعر می‌گوید

تنها سرم را کمی چرخاندم تا درختی باشم روبه‌روی پنجره‌ات.

به خانه رفتم و خودم را در آغوش گرفتم باید رفتن پروانه‌ها را باور می‌کردم.

نگرانِ حال من باش زنی که جواهراتش را فراموش می‌کند درخت‌ها را نمی‌بیند

مرا زیر همین آفتاب داغ ببوس

ماه، نیمی از گلدان را روشن کرده من در نیمهٔ تاریکم و به حرف‌هایی فکر می‌کنم که حتا به خودم نمی‌توانم بگویم!