بریده‌هایی از کتاب اگر تو بودی امروز شنبه بود

درست وقتی انتظارش را نداری به سراغت می‌آید در پارک در کتاب‌فروشی یا همین جا که حالا من ایستاده‌ام عشق به همین راحتی از پیراهنت بالا می‌آید و همچون شال‌گردنی زمستان را کوتاه می‌کند.

دلتنگی درمان قطعی ندارد تنها باید به قرص ماه نگاه کرد و درد را کاهش داد

باد آشفته بود و روز از شیب خیابان می‌گذشت به خانه رفتم و خودم را در آغوش گرفتم باید رفتن پروانه‌ها را باور می‌کردم.

دوست داشتم ماه باشم هر شب عبور کنم از روی پرده گوشهٔ اتاق را روشن کنم در شب‌های زمستان اما هنوز همین درخت پرتقالم

ما بیهوده ایستاده بودیم مشتم را که باز کردم پروانه‌ای نبود

سکوت بین ما رازی‌ست در لبخند مونالیزا

قدر نگرانی را وقتی می‌فهمی که از خواب بیدار شوی ببینی منتظر هیچ‌کس نیستی ببینی مدت‌هاست عقربه‌ها چیزی را نمی‌شمارند و همسایهٔ پایین از سکوت شکایت دارد

دوستم که داری زنی می‌شوم که برایت شعر می‌گوید دوستم که نداری زنی می‌شوم که برایت شعر می‌گوید

درست وقتی انتظارش را نداری به سراغت می‌آید در پارک در کتاب‌فروشی یا همین جا که حالا من ایستاده‌ام عشق به همین راحتی از پیراهنت بالا می‌آید و همچون شال‌گردنی زمستان را کوتاه می‌کند.

نیامدی عصر چترش را روی حیاط باز کرد و من گلوبندم را کنار شیرِ آب جا گذاشتم نگرانِ حال من باش زنی که جواهراتش را فراموش می‌کند درخت‌ها را نمی‌بیند

در رمانی محبوب عطرِ شالیِ شمال بودم آفتابِ اندوهگین جنوب تنها سرم را کمی چرخاندم تا درختی باشم روبه‌روی پنجره‌ات.

دیگر حرفی نیست حالا می‌توانی از خواب‌هایم بروی و بیداریِ زنی دیگر را شیرین کنی

مرگ نام‌های مختلفی دارد مثلاً تصادف مثلاً سکته مثلاً جدایی

اگر تو بودی امروز شنبه بود تا ما عصر را بنفشه بخوانیم حالا سنگین‌تر از زنان باردار به خانه بازمی‌گردم تا چای بنوشم و ترانه‌های غمگین گوش کنم

زنان، عصرهای جمعه‌ای هستند با اندوهی مشترک باید برای‌شان گلی چید پیش از آن‌که بر درگاه خانه بنشینند

من یک زن ناامیدم غذا را می‌سوزانم دستم را می‌سوزانم و برای پیدا کردن چیزی خانه را به‌هم می‌ریزم با خاطره‌ات می‌جنگم با این‌همه شعر با لیوانی که بی‌دلیل روی میز است چه‌کار کنم با لباس‌هایت چه‌طور بوی تو را از هوای اطرافم جدا کنم؟

سرم را که روی شانه‌ات می‌گذارم با هیچ‌کس اختلافی ندارم رادیو ترانه‌های خوب پخش می‌کند هوا خوب است و کسی که بی‌وقت در می‌زند مأمور مالیات نیست.

هیچ نامه‌ای نشانیِ ما را ندارد

درست وقتی انتظارش را نداری به سراغت می‌آید در پارک در کتاب‌فروشی یا همین جا که حالا من ایستاده‌ام عشق به همین راحتی از پیراهنت بالا می‌آید و همچون شال‌گردنی زمستان را کوتاه می‌کند.

سکوت بین ما رازی‌ست در لبخند مونالیزا وقتی در کافه نشسته‌ایم و من فاصلهٔ چهار انگشتت را تا دست‌هایم اندازه می‌گیرم.